Στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο της, η Nuria Alabao εξετάζει το διεθνές δίκτυο Παγκόσμιο Συνέδριο Οικογενειών, λίκνο του ακροδεξιού εξτρεμιστικού λόγου, με αφορμή την τελευταία του εκδήλωση στο Μεξικό. Η ιδέα της «φυσικής οικογένειας» και η θέση του «δημογραφικού χειμώνα» έχουν τις ρίζες τους σε αυτή την οργάνωση.
Της Nuria Alabao
Μετάφραση: Συντακτική ομάδα pass-world.gr
Το Παγκόσμιο Συνέδριο Οικογενειών (WFC), το οποίο υποστηρίζεται από την Διεθνή Οργάνωση για την Οικογένεια (IOF), μία από τις πιο ισχυρές υπερσυντηρητικές ομάδες στον κόσμο, μόλις ολοκλήρωσε την τελευταία του εκδήλωση στο Μεξικό.
«Συνοδεύοντας τις οικογένειες σε έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις» ήταν το φετινό του σύνθημα.
Ο λόγος περί «προώθησης ή υπεράσπισης της οικογένειας» – ειδικά όταν συνοδεύεται από το επίθετο «φυσικής» – συνεπάγεται συντηρητικές ή θρησκευτικές φονταμενταλιστικές ιδεολογίες.
Πίσω από όλα αυτά, βρίσκεται μια καμπάνια για την προώθηση νόμων που ποινικοποιούν τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα ή τα δικαιώματά τους και αντιτίθενται στα σεξουαλικά και αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών – ιδιαίτερα στις αμβλώσεις.
Πρόκειται περί «πολιτισμικών πολεμιστών» πρόθυμων να δώσουν μάχη μέχρι την τελευταία τους πνοή κατά του «πολιτισμικού μαρξισμού» και, σε διαφορετικό βαθμό, για την επιστροφή των γυναικών στο ρόλο τους ως φροντιστών και αναπαραγωγών του εργατικού δυναμικού ή του έθνους.
Το συνέδριο περιλάμβανε ομιλίες για όλες τις ηλικίες, όπως αυτή για τους νέους «Είναι αγάπη ή στύση;» ή το εργαστήριο για αγόρια «Κάνε με άντρα, κάνε με ήρωα», ταυτόχρονα με το «BeYOUtiful Workshop», το οποίο απευθυνόταν μόνο σε κορίτσια.
Η φαινομενική ασημαντότητα του φετινού προγράμματος, χωρίς εξέχοντες πολιτικούς και με παράλογα πλαίσια, όπως αυτό που συγκρίνει την κλιματική κρίση με την κρίση της οικογένειας, δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε ότι αυτού του είδους οι εκδηλώσεις έχουν χρησιμεύσει για να σχεδιάσουν τους κύριους συντηρητικούς άξονες λόγου για τα ζητήματα φύλου από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 ως εργαλείο πολιτικής παρέμβασης.
Αυτές οι συναντήσεις, όπου ανταλλάσσονται επιχειρήματα και πόροι, οργανώνονται συνήθως σε μια χώρα που υπόσχεται να γίνει πεδίο μάχης κατά των δικαιωμάτων, προσφέροντας μια διεθνή πλατφόρμα για την υποστήριξη των τοπικών φορέων.
Το 2012 πραγματοποιήθηκε στην Ισπανία, τη χρονιά κατά την οποία η νίκη του Λαϊκού Κόμματος (PP) άνοιξε την πιθανότητα να ανατραπεί η μεταρρύθμιση του Ζαπατέρο που επέκτεινε το δικαίωμα στην άμβλωση. Ένα χρόνο αργότερα, γεννήθηκε το Vox, υπό την προστασία του οργανισμού αυτού και με ένα προϋπολογισμό ύψους δύο εκατομμυρίων.
Το 2019, το συνέδριο έλαβε χώρα στη Βερόνα, για την υποστήριξη της κυβέρνησης του Ματέο Σαλβίνι και του κόμματός του, της Λέγκας.
Σύμφωνα με τον ερευνητή Peter Montgomery, οι τρεις προηγούμενες εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στη Γεωργία, την Ουγγαρία και τη Μολδαβία, για να προωθηθεί η «φιλο-οικογενειακή» γεωπολιτική στρατηγική της Ρωσίας απέναντι στην ευρωπαϊκή επιρροή στις χώρες αυτές.
Είναι πιθανό ότι αυτή τη φορά επέλεξαν το Μεξικό εξαιτίας της απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου πέρυσι να αποποινικοποιήσει τις αμβλώσεις.
Οι γυναίκες του Μεξικού δεν θα πηγαίνουν πλέον στη φυλακή επειδή έκαναν άμβλωση, αλλά η μάχη είναι ακόμη ανοιχτή, καθώς είναι οι πολιτείες εκείνες που θα πρέπει τώρα να νομοθετήσουν ανάλογα – από τις 32 πολιτείες μόνο τέσσερις έχουν νόμους για την έκτρωση.
Το δικαίωμα στην άμβλωση συνεχίζει να κερδίζει έδαφος στη Λατινική Αμερική, ενώ οι υπερσυντηρητικές οργανώσεις είναι πολύ δραστήριες τα τελευταία χρόνια προσπαθώντας να σταματήσουν αυτή την πρόοδο.
Η ιστορία του WCF
Το WCF έχει τις ρίζες του στο Κέντρο Howard για την Οικογένεια, το οποίο σήμερα έχει μετονομαστεί OIF. Όπως πολλές οργανώσεις της αμερικανικής ριζοσπαστικής Δεξιάς, το Κέντρο αυτό προέκυψε από μια συντηρητική δεξαμενή σκέψης αφιερωμένη στην «ανάλυση της ζημιάς που προκλήθηκε στους κοινωνικούς θεσμούς της Αμερικής από την πολιτιστική αναταραχή της δεκαετίας του 1960».
Εξ αυτού και η εμμονή με τον «πολιτισμικό μαρξισμό» ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο.
Η WCF ξεκίνησε το 1997, στις Ηνωμένες Πολιτείες, από έναν από αυτούς τους φονταμενταλιστές ακτιβιστές που εμπλέκονται βαθιά στον αγώνα κατά των αμβλώσεων: τον Allan Carlson, έναν υπερσυντηρητικό ιστορικό που εργαζόταν στην κυβέρνηση Reagan.
Ο Carlson υποστήριζε, από τη δεκαετία του 1980, ότι η οικογένεια έπρεπε να είναι το θεμέλιο κάθε πολιτικού και οικονομικού συστήματος.
Η οικονομία έπρεπε να βασίζεται στην οικογένεια και στην επέκταση της ιδιοκτησίας, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, διότι για να έχει νόημα η συσσώρευση ιδιοκτησίας, πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός όπως η κληρονομιά. Φυσικά, χωρίς φόρους που να «αποδυναμώνουν την οικογενειακή ζωή».
Στην πραγματικότητα, για αυτούς τους νεοφιλελεύθερους συντηρητικούς, η κληρονομιά και η ιδιωτικοποίηση της κατ’ οίκον φροντίδας ήταν τα υποκατάστατα του κράτους πρόνοιας.
Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες ενός φάσματος λόγων που κυμαίνονται από έναν ορισμένο «σοβινισμό της πρόνοιας» – κοινωνικό κράτος αλλά μόνο για τους υπηκόους, μια «ρατσιστική σοσιαλδημοκρατία» – μέσω μιας ρητορικής κατά της παγκοσμιοποίησης και ολοκληρωτικής υπεράσπισης του νεοφιλελευθερισμού.
Ο δημογραφικός χειμώνας
Παράλληλα με την «υπεράσπιση της φυσικής οικογένειας», το CMF διακηρύσσει την επονομαζόμενη «δημογραφική κρίση». Ο Carlson στο βιβλίο του βιβλίο εξηγεί ότι αυτή η κρίση προκλήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες από τη φεμινιστική και σεξουαλική επανάσταση της μεταπολεμικής περιόδου.
Η «κρίση της αμερικανικής οικογένειας» έχει οδηγήσει σε αυτή την καταστροφική μείωση του πληθυσμού λόγω των αμβλώσεων και της φιλελευθεροποίησης των ηθών.
Το 1997, έτος ίδρυσης του WCF, δύο Ρώσοι ακαδημαϊκοί από το δημόσιο πανεπιστήμιο της Μόσχας, ο Anatoly Antonov και ο Victor Medkov, προσκάλεσαν τον Carlson αφού διάβασαν με ενθουσιασμό το έργο του. Αυτοί οι ακαδημαϊκοί ανησυχούσαν για τις δημογραφικές αλλαγές που λάμβαναν χώρα στη μετασοβιετική Ρωσία, αυτό που ονόμασαν, ίσως για πρώτη φορά, «δημογραφικό χειμώνα».
Οι οικονομικές δυσκολίες της Ρωσίας μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, με την είσοδό της στον αχαλίνωτο καπιταλισμό, οδήγησαν σε ριζική μείωση των γεννήσεων και σε σημαντική αύξηση της θνησιμότητας – εξαιτίας πολλών παραγόντων, ένας από τους οποίους ήταν η αύξηση του αλκοολισμού.
Στην πραγματικότητα, αυτός ο υπερσυντηρητικός λόγος είχε περισσότερο νόημα εκεί από ότι στις ΗΠΑ ή την Ευρώπη, όπου η μείωση ήταν πιο σταδιακή.
Από αυτές τις καταβολές μπορούμε να δούμε πώς αυτές οι θεωρίες γεννήθηκαν σε στενή συνάρτηση με τον νατιβισμό, καθώς οι Antonov και Medkov ανησυχούσαν πολύ για το αυξανόμενο βάρος των μουσουλμάνων στον πληθυσμό της χώρας.
Για αυτούς, το να είσαι Ρώσος σήμαινε να είσαι λευκός και ορθόδοξος.
Η ομάδα αυτή ξεπέρασε γρήγορα τη γεωπολιτική λογική του Ψυχρού Πολέμου μέσω της δύναμης αυτής της συμμαχίας που ήταν συνυφασμένη με τις συντηρητικές αξίες.
Το πρώτο συνέδριο του WFC πραγματοποιήθηκε το 1997 στην Πράγα και σημείωσε μεγάλη επιτυχία όσον αφορά τη συμμετοχή. Το μανιφέστο του διακήρυττε: «Υπάρχει μια παγκόσμια κρίση που περιλαμβάνει προφανείς δημογραφικές καταρρεύσεις, οι οποίες, αν δεν ελεγχθούν, θα οδηγήσουν τελικά στην εξαφάνιση ολόκληρων εθνών και των πολιτισμών τους».
Το μανιφέστο αυτό δεν απέχει πολύ από τη φετινή διάλεξη του Γερμανού καρδινάλιου Gerdhard Müller, ο οποίος προειδοποίησε ότι οι απειλές κατά της οικογένειας θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη «συλλογική αυτοκτονία» της ανθρωπότητας.
Η Διακήρυξη της Πράγας χαρακτήριζε, επίσης, «τα Ηνωμένα Έθνη, τις ΜΚΟ και τους πράκτορές τους» ως βασικούς αντιπάλους και υποστηρικτές αυτών των πολιτικών – συμπεριλαμβανομένων των αμβλώσεων – ένα άλλο πλαίσιο που θα εξαπλωνόταν αργότερα σε όλο τον κόσμο.
Στην πραγματικότητα, σε αυτήν βρίσκουμε τα περισσότερα από τα στοιχεία, τα οποία είναι καθοριστικά για τους πολέμιους των πολιτικών φύλου: ο αγώνας κατά των αμβλώσεων, η αντισύλληψη, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, ο ισότιμος γάμος.
Όπως και κάποια από τα κύρια επιχειρήματα που θα αναπτυχθούν τις επόμενες δεκαετίες. «Δεν υπάρχει επάγγελμα με υψηλότερο κύρος από τη μητρότητα», υποστήριζε το WCF.
Από το 1997 μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί δεκατέσσερις συναντήσεις. Σήμερα το WCF διαθέτει ένα περιφερειακό δίκτυο εταίρων που προσαρμόζουν τα μηνύματά του, ώστε να βρίσκουν απήχηση στα τοπικά πλαίσια.
«Στη Ρωσία, η WCF και οι εταίροι της χρησιμοποιούν βαθιά ριζωμένες φυλετικές προκαταλήψεις για να κινητοποιήσουν τις ανησυχίες για τον «δημογραφικό χειμώνα».
Στην Αφρική, εκμεταλλεύεται τις νεοαποικιακές ανησυχίες, υποστηρίζοντας ότι οι ρατσιστές Δυτικοί προσπαθούν να σκοτώσουν τα μαύρα μωρά της Αφρικής», όπως εξηγεί ο ερευνητής Cole Pake.
Σύμφωνα με την οργάνωση Human Rights Campaign, ο πιο επιζήμιος ρόλος του είναι στην Αφρική, όπου η ομοφυλοφιλία έχει ποινικοποιηθεί στις περισσότερες χώρες.
Εκεί το CMF ισχυρίζεται ότι έχει πετύχει τις μεγαλύτερες νίκες του με την ψήφιση νόμων όπως ο νόμος της Ουγκάντας – ο οποίος επιβάλλει αυστηρές ποινικές κυρώσεις στους ομοφυλόφιλους – ή ο νόμος που απαγορεύει τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων στη Νιγηρία.
Θα πρέπει να σημειώσουμε, ωστόσο, πως αυτά τα διεθνή δίκτυα ναι μεν έχουν δύναμη και πόρους, αλλά δεν είναι παντοδύναμα, ευδοκιμούν εκεί όπου βρίσκουν ένα ευνοϊκό οικοσύστημα.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο CTXT, στις 3 Οκτωβρίου 2022.
Διαβάστε επίσης:
Τζούντιθ Μπάτλερ: Ο δικαστικός ακτιβισμός των συντηρητικών στην απόφαση για τις αμβλώσεις στις ΗΠΑ
