«Παιδιά παγιδευμένα στον τρόμο» ήταν ο τίτλος στο πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας για τον εγκλωβισμό ομάδας παιδιών του δημοτικού σχολείου Holy Family στο βρετανικό Κοινοβούλιο κατά τη διάρκεια της τρομοκρατικής επίθεσης του Μαρτίου. Εννέα παιδιά από αυτό το μικρό δημοτικό σχολείο του Μπέρμινχαμ, που είχαν επισκεφθεί τα ανάκτορα του Ουεστμίνστερ εκείνη τη μέρα, συγκέντρωσαν την προσοχή όλης της χώρας. Έδωσαν ζωή και ανθρωπιά σε μια έκτακτη είδηση. Όλες οι εφημερίδες της χώρας έγραφαν για αυτά τα παιδιά, που η αντοχή και το κουράγιο τους εξυμνήθηκαν σε όλον τον κόσμο. Όλοι χρειαζόμαστε ένα κράτημα όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, και αυτά τα παιδιά μας το έδωσαν.
Της Jess Phillips
Χθες, ο Πίτερ Φόλεϊ, διευθυντής του σχολείου Holy Family, μου τηλεφώνησε. Αυτό το σχολείο, όπως και πολλά άλλα, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες εξαιτίας των περικοπών της κυβέρνησης. Το σχολείο βρίσκεται σε μια από τις πιο φτωχές γειτονιές της περιοχής, οι γονείς έχουν περίπλοκες ανάγκες, γι’ αυτό και πολλές φορές ο διευθυντής κι εγώ δουλεύουμε από κοινού για να αντιμετωπίσουμε προβλήματα του συστήματος και να παλέψουμε για τις οικογένειες. Αυτή τη φορά, μου τηλεφώνησε γιατί ένα μικρό κορίτσι, μόλις 10 χρονών, ήρθε στο σχολείο το πρωί και είπε στις φίλες της ότι αυτή θα ήταν η τελευταία της μέρα στο σχολείο. Το επόμενο πρωί ένα μικρό πούλμαν θα μεταφέρει εκείνη και την οικογένειά της στο Μπράντφορντ.
Το κορίτσι λέγεται Μαρούς. Είναι δύο χρόνια τώρα στο συγκεκριμένο σχολείο και ζει έξι χρόνια στο Μπέρμινχαμ. Η οικογένειά ήρθε στη χώρα για να ζητήσει άσυλο και σήμερα ζει σε ένα κτίριο της εταιρίας G4S που μισθώνεται για λογαριασμό της Υπηρεσίας Στέγασης. Ζει σε ένα ξενοδοχείο για αιτούντες άσυλο.
Αν είστε από εκείνους που σκέφτονται ότι οι αιτούντες άσυλο ζουν πλουσιοπάροχα σε τέτοιους χώρους στέγασης, σας προσκαλώ να τον επισκεφτείτε. Έκλαψα την πρώτη φορά που επισκέφτηκα έναν τέτοιο χώρο στο Μπέρμινχαμ. Είχα πάει εκεί για να δω μια έγκυο γυναίκα που είχε πέσει θύμα εμπορίας ανθρώπων για σεξουαλική εκμετάλλευση. Μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι δεν θα ζούσατε εκεί και σίγουρα δεν θα θέλατε να είναι τα παιδιά σας εκεί.
Η Μαρούς δεν πέρασε εύκολα, αλλά κατόρθωσε να προσαρμοστεί και να ενταχθεί στο σχολείο Holy Family. Έχει φίλους που αγαπά και δασκάλους που εμπιστεύεται. Δεν είμαι χριστιανή αλλά δεν μπορώ να μην συγκινηθώ από το αίσθημα συμπαράστασης, ελπίδας και ευγένειας που χαρακτηρίζει τον τρόπο με τον οποίο αυτό το μικρό καθολικό σχολείο οργανώνει τη δράση του.
Η Μαρούς και η οικογένειά της θα απομακρυνθούν από το Μπέρμινχαμ, παρά τη θέλησή τους, με ειδοποίηση μιας ημέρας. Θα παραληφθούν σαν να είναι ένα πακέτο, θα τοποθετηθούν σε ένα λεωφορείο και θα οδηγηθούν σε ένα εντελώς άγνωστο μέρος. Η Μαρούς θα πρέπει να βρει ένα νέο σχολείο. Αυτό μπορεί να πάρει βδομάδες ή και μήνες.
Όταν ο διευθυντής και εγώ μιλήσαμε τόσο στην εταιρία G4S όσο και στην Υπηρεσία Στέγασης για να εγείρουμε ενστάσεις, η απάντηση που πήραμε ήταν η εξής: η στέγαση που παρέχεται από τις Εθνικές Υπηρεσίες Υποστήριξης των Αιτούντων Άσυλο (NASS) δεν προβλέπει τη δυνατότητα επιλογής, που σημαίνει ότι εάν η Υπηρεσία Στέγασης δεν γνωμοδοτήσει ότι ένας αιτών πρέπει να μείνει σε μια συγκεκριμένη περιοχή ή να του παρασχεθεί ένα συγκεκριμένο είδος στέγασης, τότε οι Εθνικές Υπηρεσίες Υποστήριξης των Αιτούντων Άσυλο μπορούν να τους τοποθετήσουν σε οποιαδήποτε περιοχή της αρμοδιότητάς τους, στον βαθμό που η στέγη που παρέχεται είναι κατάλληλη για τις ανάγκες τους.
Η οικογένεια θα ήθελε να παραμείνει η Μαρούς στο σχολείο στο Μπέρμινχαμ, αλλά δέχτηκαν να τηρήσουν τους όρους και τις προϋποθέσεις των Υπηρεσιών, και άρα τη μετεγκατάσταση χωρίς δυνατότητα επιλογής.
Αυτό ήταν. Το τέλος. Ο διευθυντής και εγώ πέφτουμε από την καρέκλα μας. Μια ολόκληρη μέρα μάχης για αυτό το κορίτσι τελειώνει ως εξής: το κομπιούτερ λέει όχι, άλλωστε “όσοι ζητούν στέγη δεν μπορούν να επιλέγουν κιόλας”. Δεν υπάρχει ίχνος ανθρωπιάς σε αυτήν την απόφαση. Είναι μια απόφαση βασισμένη στο γράμμα του συμβολαίου: ένας δείκτης αποδοτικότητας ικανοποιείται, η εταιρία G4S παίρνει τα εύσημα και η Υπηρεσία Στέγασης νίπτει τας χείρας της.
Όμως η Μαρούς δεν είναι για μένα μια γραμμή σε ένα συμβόλαιο. Είναι ένα μικρό κορίτσι που έχει την ίδια ηλικία με τα παιδιά μου. Φαντάζομαι τον εαυτό μου να πηγαίνω σπίτι και να τους λέω ότι πρέπει να αφήσουν όλους τους φίλους τους, το σχολείο τους, τη σταθερότητά τους για να μετακομίσουν στο Μπράντφορντ μέσα σε 24 ώρες. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσω πολύ για να μαντέψω την αντίδρασή τους: ξέρω ότι θα αισθάνονταν τρομοκρατημένα. Αναρωτιέμαι αν η υπεύθυνη της Υπηρεσίας Στέγασης θα το ήθελε αυτό για τα δικά της παιδιά.
Όταν ήμασταν φοβισμένοι, χρειαζόμασταν τα παιδιά αυτού του σχολείου. Αντιπροσώπευαν το καλό μέσα στον κόσμο. Μας έδειχναν τι σημαίνει να είσαι Βρετανός. Ήταν οι άνθρωποι μέσα σε μια ιστορία τεράτων και τρόμου. Σήμερα, την ώρα που λέμε “αντίο” στη Μαρούς σαν να είναι μια γραμμή από συμβόλαιο, τα απογυμνώνουμε από την ανθρωπιά που μας ενέπνευσαν. H Τερέζα Μέι, που σπεύδει συνέχεια να μας υπενθυμίζει ότι είναι παιδί εφημέριου, θα έπρεπε να ξαναπάει στο κυριακάτικο σχολείο.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Guardian, στις 9 Μαΐου 2017.
Για τη συγγραφέα
Η Jess Phillips είναι βουλευτής των Εργατικών στην περιφέρεια του Μπέρμινχαμ.
