Η Κνεσέτ, η ισραηλινή Βουλή, πέρασε το βράδυ της Δευτέρας 6 Ιανουαρίου τον «νόμο επισημοποίησης» –έχει επίσης αποδοθεί και ως «νόμος κανονικοποίησης»– που με αναδρομική ισχύ νομιμοποιεί εποικισμούς στη Δυτική Όχθη, οι οποίοι αντιστοιχούν σε περίπου 4.000 μονάδες κατοικιών.  Ο νόμος ουσιαστικά νομιμοποιεί την κλοπή στέγης από ιδιωτική παλαιστινιακή γη, επιτρέποντας στο κράτος να επιβάλλει στους Παλαιστίνιους να δεχτούν αποζημιώσεις για γη που τους ανήκει και την οποία οικειοποιήθηκαν έποικοι.

Του Haggai Matar

Ο νόμος προκαλεί σοκ. Ο γενικός εισαγγελέας του Ισραήλ, διορισμένος στο παρελθόν από τον Νετανιάχου, δήλωσε ότι είναι αντισυνταγματικός και ότι δεν μπορεί να τον υπερασπιστεί στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας. Ήδη αρκετές μη κυβερνητικές οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν ανακοινώσει ότι θα αιτηθούν στο Ανώτατο Δικαστήριο την απόρριψη του συγκεκριμένου νομοθετήματος.

Ο νόμος αυτός έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς οι παλαιστινιακές περιοχές ουδέποτε προσαρτήθηκαν στο Ισραήλ, γεγονός που συνεπάγεται ότι οι νόμοι που εφαρμόζονται σε αυτές (υποτίθεται ότι) εκπορεύονται από τους αξιωματικούς του στρατιωτικού καθεστώτος και όχι από την ισραηλινή Βουλή, η οποία δεν έχει δικαιοδοσία.

Αφήνοντας για λίγο στην άκρη το σοκ που προκάλεσε αυτή η απεχθής νομοθέτηση, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο συγκεκριμένος νόμος είναι μια σταγόνα στον ωκεανό της επιχείρησης εποικισμού, που αποτελεί το κεντρικό σχέδιο του Ισραήλ για τις κατεχόμενες περιοχές.

Κάθε ισραηλινή κυβέρνηση τα τελευταία 50 χρόνια έχει συμβάλει στη μεταφορά πάνω από 750.000 πολιτών της στις περιοχές που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967. Η θεμελίωση εποικισμών παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, όπως επισημάνθηκε στην πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Καμία χώρα στον κόσμο δεν έχει αναγνωρίσει τη νομιμότητα των εποικισμών.

Υπάρχει μια κοινή λογική στην πρόβλεψη του διεθνούς δικαίου των εποικισμών από μια δύναμη κατοχής σε μια περιοχή που έχει καταλάβει: πρώτον το να διατηρηθεί ανοικτή η δυνατότητα επίτευξης ειρήνης, αποτρέποντας ένα κράτος από το να αναπτύξει μακροπρόθεσμα συμφέροντα στην περιοχή, με στρατιωτικά μέσα. Δεύτερον να διασφαλίσει ότι δεν θα υφαρπαγούν οι πόροι του πληθυσμού που υφίσταται την κατοχή. Και τρίτον να αποτρέψει μια κατάσταση όπου δύο διαφορετικές ομάδες ζουν στην ίδια γη αλλά υπάγονται σε διαφορετικά νομικά συστήματα.

Η πραγματικότητα στις κατεχόμενες περιοχές αποδεικνύει περίτρανα την καταστρατήγηση όλων των παραπάνω: εξαιτίας των εποικισμών, η Δυτική Όχθη έχει γίνει το «σπίτι» ισραηλινών πολιτών που ζουν κάτω από τις προβλέψεις του ισραηλινού κράτους και απολαμβάνουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με όσους ζουν μέσα στο Ισραήλ. Δίπλα τους ζουν Παλαιστίνιοι κάτω από το ισραηλινό στρατιωτικό καθεστώς. Δεν έχουν βασικά δικαιώματα, δεν μπορούν να αποφασίσουν ποιος θα τους κυβερνήσει και η ζωή τους καθορίζεται από στρατιωτικούς νόμους που συντάσσονται από αξιωματικούς του ισραηλινού στρατού.

Τα ξεχωριστά νομικά συστήματα δίνουν τη δυνατότητα για τη μεγάλης κλίμακας κλοπή των φυσικών και υλικών πόρων. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο το 1% της υπό ισραηλινό έλεγχο περιοχής Area C της Δυτικής Όχθης παραχωρείται ως ζώνη ανάπτυξης για τους Παλαιστίνιους και το υπόλοιπο είναι για τους Εβραίους. Και με 750.000 εποίκους γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να επιτευχθεί η απόσυρση του Ισραήλ από τις κατεχόμενες περιοχές.

Κάθε ισραηλινή κυβέρνηση από τότε που ξεκίνησε η κατοχή συμμετείχε στη συστηματική κλοπή της παλαιστινιακής γης: από τον Σιμόν Πέρες, έναν από τους πρώτους εμπνευστές των εποικισμών, μέχρι τον Γιτζάκ Ράμπιν, υπό την ηγεσία του οποίου οι εποικισμοί διπλασιάστηκαν, και επίσης μέχρι τη σημερινή κυβερνώσα συμμαχία. Τα ανώτατα δικαστήρια επίσης συμμετείχαν, επικυρώνοντας την κλοπή, όπως και οι τράπεζες που εγκρίνουν δάνεια για παράνομες κατοικίες σε παλαιστινιακή γη.

Λατομεία και εξορυκτικές εταιρίες συμμετέχουν επίσης, μαζί με τις εταιρίες που συνέβαλαν στην κατασκευή του τείχους της Δυτικής Όχθης. Το τείχος , το οποίο καταπατά τον διεθνή καθορισμό της Πράσινης Γραμμής, χτίστηκε ακριβώς πάνω στη λογική της υποκλοπής της παλαιστινιακής γης προς όφελος τω εποικισμών.

Οι στρατιώτες και οι  αστυνομικοί που παρακολουθούν την κλοπή και συντηρούν αυτό το καθεστώς διακρίσεων είναι επίσης συμμέτοχοι. Και ο κατάλογος είναι μακρύς.

Η λογική πίσω από κάθε κυβερνητική πράξη στις κατεχόμενες εδώ και πενήντα χρόνια περιοχές είναι «ό,τι είναι καλύτερο για τους Εβραίους πολίτες». Στο παρελθόν έγινε η απόπειρα να παρουσιαστεί αυτή η λογική ως «πεφωτισμένη κατοχή», μασκαρεμένη με ένα προκάλυμμα δικαίου.

Ο νόμος επισημοποίησης των εποικισμών αντιπροσωπεύει την απόλυτη εγκατάλειψη ακόμα και αυτού του προσχήματος.

[…]

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο +972, στις 7 Ιανουαρίου 2017.

Για τον συγγραφέα

Ο Haggai Matar είναι ισραηλινός δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής.