Στις αρχές Απριλίου του 2014, καθώς η μεταψυχροπολεμική παγκόσμια τάξη διασαλεύθηκε στον απόηχο της προσάρτησης της ουκρανικής χερσονήσου της Κριμαίας από τη Ρωσία -–η πρώτη αναγκαστική προσάρτηση στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο– ο Πατ Μπιουκάναν έθεσε ένα ερώτημα. Παίρνοντας το λόγο μέσα από τις στήλες της ιστοσελλίδας Townhall, o Μπιουκάναν αναρωτήθηκε μεγαλοφώνως: “Με τίνος την πλευρά είναι ο Θεός τώρα;”

Του Casey Michel

Μετάφραση: Σάκης Στεργενάκης

Καθώς η Μόσχα εισερχόταν μαζικά στην ουκρανική χερσόνησο, διεξάγοντας ένα δημοψήφισμα υπό την απειλή των όπλων ενώ οι ντόπιοι Τάταροι της Κριμαίας άρχισαν να εξαφανίζονται, ο Μπιουκάναν διευκρίνισε το ερώτημα του. Ο πρώην συνεργάτης τού Ρίτσαρντ Νίξον και πνευματικός σημαιοφόρος του παλαιοσυντηρητισμού –εκείνη η αυταρχική σχολή σκέψης χαρακτηριστική τόσο των λευκών εθνικιστών όσο και του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ– έγραψε ότι ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν “εισήγαγε τον ισχυρισμό ότι η Μόσχα είναι η Θεοσεβής Πόλη του σήμερα”.

Παρά το χονδροειδές καθεστώς κλεπτοκρατίας του Πούτιν, και την απειλή που η Μόσχα ξαφνικά θέτει για τη σταθερότητα σε ολόκληρη την Ευρώπη, ο Μπιουκάναν κοκκίνισε επαινώντας την πολιτική του Πούτιν, και γράφοντας, “στον πόλεμο των πολιτισμών για το μέλλον της ανθρωπότητας, ο Πούτιν υψώνει τη σημαία της Ρωσίας σταθερά στο πλευρό του παραδοσιακού Χριστιανισμού”.

Τρία χρόνια μετά, είναι εύκολο να αγνοήσετε το κομμάτι αυτό του Μπιουκάναν στη συζήτηση για τις ρωσο-αμερικανικές σχέσεις, καθώς αυτές τώρα έχουν βαλτώσει σε αμοιβαίες κυρώσεις και στο γεγονός ότι η Μόσχα προσπάθησε να επηρεάσει τις ισορροπίες υπέρ του Τραμπ κατά τη διάρκεια των εκλογών.

Αλλά το άρθρο του Μπιουκάναν αποκρυστάλλωσε μια στροφή στην ιδεολογική δομή των θρησκευτικών σχέσεων ανάμεσα στη Μόσχα και την Ουάσιγκτον, και στον ρόλο της Μόσχας στο πλαίσιο της παγκόσμιας χριστιανικής Δεξιάς.

Πριν από το 2014, η Ρωσία θεωρούνταν σε μεγάλο βαθμό ως εισαγωγέας χριστιανών φονταμενταλιστών, ειδικά από τις ΗΠΑ. Καθώς όμως, το Κρεμλίνο διέλυσε τα διπλωματικά πρότυπα το 2014, η Μόσχα άρχισε να σφυρηλατεί ένα νέο ρόλο για τον εαυτό της στο τιμόνι της παγκόσμιας χριστιανικής Δεξιάς.

Και από τότε η λαβή της Μόσχας στο πηδάλιο μιας παγκοσμίως αναγεννημένης Δεξιάς έχει γίνει ακόμα πιο σφιχτή. Οι ρωσικές τράπεζες έχουν χρηματοδοτήσει ομάδες όπως το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας, και η Μόσχα έχει φιλοξενήσει διεθνή συνέδρια για τα πάντα, από δίκτυα νεοναζί έως εγχώριους αυτονομιστές που προσπαθούν να προκαλέσουν ρήξη με τις ΗΠΑ. Εν τω μεταξύ, οι αμερικανοί φονταμενταλιστές, αποφασισμένοι να υποβαθμίσουν την προστασία των μειονοτήτων στις ΗΠΑ, στηρίζονται όλο και περισσότερο στη Ρωσία για υποστήριξη – και για ένα μοντέλο που θα μεταφέρουν στις ΗΠΑ, από τη στοχοποίηση των κοινοτήτων ΛΟΑΤ μέχρι την αναίρεση του δικαιώματος στην άμβλωση σε όλη τη χώρα.

“Όπως προέκυψαν οι [αντι-ΛΟΑΤ] νόμοι της Ρωσίας το 2013, έχουμε δει παρόμοια είδη νόμων να προτείνονται στο Τενεσσί, για παράδειγμα», μου είπε ο Cole Parke, ένας ερευνητής για ζητήματα των ΛΟΑΤ κοινοτήτων, που εργάζεται στην Political Research Associates. «Είναι δύσκολο να πούμε –σαν σε ένα είδος προβλήματος της κότας και του αυγού– ποιος εμπνέει ποιόν, αλλά υπάρχει σίγουρα μια συσχέτιση μεταξύ των δύο κινημάτων”.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η στήλη του Μπιουκάναν, η οποία περιέγραφε τους παίκτες του “πολιτισμικού, κοινωνικού, ηθικού πολέμου” μεταξύ της Ρωσίας και της “ηδονιστικής” Δύσης, αναφερόταν σε μια ημι-αφανή ομάδα που ονομάζεται Παγκόσμιο Συνέδριο Οικογενειών (World Congress of Families).

Όπως έγραψε ο Μπιουκάναν, η WCF περιέλαβε την ανάδυση της Ρωσίας ως “ηγέτιδας των οικογενειακών αξιών” στις “10 καλύτερες τάσεις” του 2013. Πράγματι, προκειμένου να περιγραφεί το πώς η Ρωσία αμφισβήτησε και εκτόπισε τον ρόλο των ΗΠΑ ως σημαιοφόρου των χριστιανών φονταμενταλιστών, θα πρέπει να αναλυθεί ο ρόλος του WCF, καθώς και των συνοδευτικών επιπτώσεων της ομάδας στην πολιτική της Ρωσίας κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών.

Με την έδρα της έξω από το Ρόκφορντ του Ιλλινόι, το WCF είναι μια απόφυση του Κέντρου Howard για την Οικογένεια, τη Θρησκεία και την Κοινωνία (Howard Center for Family, Religion and Society). Υποστηρίζοντας ότι θέλει να “βοηθήσει στην εξασφάλιση των θεμελίων της κοινωνίας”, μεταξύ άλλων, υπερασπιζόμενη “την φυσική οικογένεια που στηρίζεται στον γάμο μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας”, το WCF διευθύνεται από τον Μράιαν Μπράουν, ο οποίος ενεργεί επίσης ως συνιδρυτής και πρόεδρος του ακροδεξιού, και σφόδρα αντι-γκέι Εθνικού Οργανισμού για τον Γάμο (National Organization for Marriage).

Μόλις αυτή την εβδομάδα, ο Μπράουν προσγειώθηκε στη Μόσχα, όπως αναφέρθηκε στο BuzzFeed, για να βοηθήσει στη συνέχιση της οικοδόμησης των διατλαντικών σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Αμερικανικής Θρησκευτικής Δεξιάς.

Στις δύο δεκαετίες από την επίσημη ίδρυσή του το 1997, το WCF έχει γίνει ένας από τους κύριους πόλους γύρω από τους οποίους οι ακροδεξιοί Ευαγγελιστές των ΗΠΑ έχουν εξάγει τον φονταμενταλισμό τους, καθώς επίσης και ένας από τους κυριότερους οργανισμούς αντι-ΛΟΑΤ στον κόσμο. Σύμφωνα με το Southern Poverty Law Center, το WCF «είναι μια από τις βασικές κινητήριες δυνάμεις πίσω από την παγκόσμια εξαγωγή ομοφοβίας από την Θρησκευτική Δεξιά των ΗΠΑ» – όχι ότι το WCF θα ένιωθε προσβεβλημένο από μία τέτοια κατηγορία.

Το 2016, για παράδειγμα, το WCF διοργάνωσε ένα συνέδριο στην Τιφλίδα της Γεωργίας, στο οποίο, όπως ανέφερε η οργάνωση Coda, οι ομιλητές ενθάρρυναν τους συμμετέχοντες να «παραμείνουν σταθεροί κατά των ομοφασιστών (homofascists)» και «των ριζοσπαστών του ουράνιου τόξου». Τα θέματα του συνεδρίου κινήθηκαν από το πώς η σεξουαλική εκπαίδευση «υπονομεύει την οικογένεια και τη γονική μέριμνα» έως το πώς τα δικαστικά συστήματα ωθούν «την Αντι-οικογενειακή κατήχηση». (το WCF δεν ανταποκρίθηκε σε πολλαπλές προσπάθειες για σχολιασμό).

Αλλά το WCF δεν είναι ένα εξ ολοκλήρου αμερικανικό εξαγωγικό προϊόν. Δεν είναι απλά κάποια προσπάθεια να προωθηθεί ο χριστιανικός εξτρεμισμός παράλληλα με το μπέιζμπολ και τη μηλόπιτα για εξωτερική κατανάλωση. Αντίθετα, το WCF είναι ένα προϊόν της κοινής ρωσο-αμερικανικής ομοφοβικής εφευρετικότητας.

Όπως το διατύπωσε πρόσφατα ο Κρίστοφερ Στρουπ, ένας μεταδιδακτορικός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Φλόριντα, το WCF ήταν το πνευματικό τέκνο των Ανατόλι Αντόνοφ και Βίκτορ Μέντκοφ, ενός ζευγαριού καθηγητών κοινωνιολογίας στο Lomonosov Moscow State University, και του Άλαν Κάρλσον, σημερινού ομότιμου προέδρου του WCF.

Οι δύο Ρώσοι, σύμφωνα με την ιστοσελίδα Mother Jones, βρίσκονταν σε αναζήτηση ενός μέσου για να εξορκίσουν τον διαφαινόμενο «δημογραφικό χειμώνα» της χώρας τους –με βάση την ιδέα ότι η προοδευτική νομοθεσία, από τον έλεγχο των γεννήσεων έως τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ, θα επιταχύνει την πολιτισμική κατάρρευση– και έπεσαν πάνω στην παλαιότερη εργασία του Κάρλσον. Σε μια συγκέντρωση στο διαμέρισμα ενός «ρώσου Ορθόδοξου μυστικιστή», το τρίο καθόρισε το περίγραμμα μιας οργάνωσης που θα βοηθήσει στην επίβλεψη μιας παγκόσμιας χριστιανικής Δεξιάς και θα αποκαταστήσει τη Ρωσία σε μια θέση από την οποία παραιτήθηκε κατά τη διάρκεια της σοβιετικής αθεϊστικής περιόδου.

Πράγματι, ενώ η Δύση είδε ουσιαστικά προοδευτικά κέρδη, από την εποχή του ξεκινήματος του WCF η Ρωσία έκλινε έντονα προς την αντίθετη κατεύθυνση. H Μόσχα, ειδικά επί της τρίτης θητείας του Πούτιν, όχι μόνο άρπαξε το πηδάλιο του παγκόσμιου αντι-γκέι κινήματος, αλλά έχει περαιτέρω ξηλώσει ακόμα και τα πιο στοιχειώδη πρωτόκολλα για το δικαίωμα στην άμβλωση. Συγκεκριμένα, το 2011 το Κρεμλίνο θέσπισε ένα νομοσχέδιο κατά των αμβλώσεων το οποίο, όπως έγραψε το Nation, «πολλές ακτιβίστριες υπέρ του δικαιώματος στην επιλογή το θεωρούν σαν την πρώτη ντουφεκιά, σε μια προσπάθεια να απαγορευτεί εντελώς τη διαδικασία”.

Αλλά αυτή η νομοθεσία δεν προέκυψε εν κενώ, ειδικά αν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι η Μόσχα ήταν η πρώτη στον κόσμο που νομιμοποίησε τη διαδικασία. Αντίθετα, οι ρώσοι νομοθέτες που πιέζουν για μια εγχώρια καταστολή της άμβλωσης έστρεψαν το βλέμμα τους προς τους αμερικανούς συναδέλφους τους –συγκεκριμένα στο WCF– για έμπνευση.

Εν τέλει, το πακέτο για τους περιορισμούς στην άμβλωση, που προωθήθηκε από το μέλος Δούμα Γιελένα Μιζούλινα, παρουσιάστηκε μια ημέρα αφότου μια σειρά στελεχών της WCF, συμπεριλαμβανομένου του Κάρλσον και του Διευθύνοντος Συμβούλου Λάρυ Τζέικομπς, εγκαταστάθηκαν στη Μόσχα για μια «Σύνοδο Κορυφής για το Δημογραφικό», την πιο σημαντική συνέλευση του WCF που έγινε ποτέ στη Ρωσία.

Όπως δήλωσε αργότερα η επικεφαλής μιας ρωσικής ομάδας υπεράσπισης των δικαιωμάτων των γυναικών, «Ήταν 100% σαφές ότι τα πάντα [στη νομοθεσία κατά των αμβλώσεων] αντιγράφηκαν από την εμπειρία των Αμερικανών φονταμενταλιστών και των συντηρητικών κύκλων αρκετών ευρωπαϊκών χωρών όπου η άμβλωση απαγορεύεται ή υπόκειται σε σημαντικούς περιορισμούς». Ή όπως ισχυρίστηκε αργότερα το WFC στο διαφημιστικό του υλικό: το WCF «βοήθησε να ψηφιστούν οι πρώτοι ρωσικοί νόμοι στη σύγχρονη ιστορία που περιορίζουν τις αμβλώσεις».

Λίγο μετά την ολοκλήρωση της συνόδου κορυφής, ο Πούτιν ανακοίνωσε τα σχέδιά του να επιστρέψει στην προεδρία της χώρας, παραγκωνίζοντας τον τότε πρόεδρο Ντμίτρι Μεντβέντεφ. Αντιμέτωπος με τις δυσχέρειες μιας στάσιμης οικονομίας, ο Πούτιν στηρίχτηκε στην υποστήριξη μίας βάσης νατιβιστών, εθνικιστικών και αγανακτισμένων.

Κατά τους πρώτους 18 μήνες από την επιστροφή του στην προεδρία, το 2012, ο Πούτιν περιόρισε τις διαδηλώσεις, κατέπνιξε πολλά από τα εναπομένοντα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, και εκμηδένησε την απόσταση μεταξύ του Κρεμλίνου και της ιεραρχίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όλες οι κινήσεις του στόχευαν προς μια σκληρή δεξιά στροφή στην κοσμοθεώρηση, προς μία επιστροφή στο τρίπτυχο τού Τσάρου Νικολάου Ι : “Ορθοδοξία, Απολυταρχία, και Εθνότητα”.

Οι χριστιανοί φονταμενταλιστές της Αμερικής ακολούθησαν τις κινήσεις του Πούτιν με χαρά – πολύ περισσότερο όταν ο τότε πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα κέρδισε μια δεύτερη θητεία, και προωθήθηκαν τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.

Το 2013, η Μόσχα προώθησε ένα “νόμο κατά της προπαγάνδας” που στοχοποιούσε τον εν διωγμώ πληθυσμό ΛΟΑΤ της χώρας. Παρά την ευρεία καταδίκη σε όλη τη Δύση, τα μέλη της Αμερικανικής Θρησκευτικής Δεξιάς έβαλαν τρικλοποδιά στον εαυτό τους, εκφράζοντας την υποστήριξή τους στο Κρεμλίνο.

Ομοίως, όπως διαπίστωσε μια έκθεση του Daily Beast, ο “νόμος κατά της προπαγάνδας”, όπως και τα μέτρα κατά των αμβλώσεων πριν από αυτόν, δεν προέκυψαν μέσα σε κάποιου είδους οπισθοδρομικό αιθέρα, αλλά “προέκυψαν μετά από μια μακροχρόνια, προσεκτικά σχεδιασμένη εκστρατεία να επηρεαστούν οι κυβερνήσεις ώστε να υιοθετήσουν ένα Χριστιανο-Δεξιό νομικό πλαίσιο”, η οποία απορρέει από τις προσπάθειες αμερικανών και ρώσων αξιωματούχων του WCF που είχαν “διαδώσει με επιτυχία έναν αμερικανογενή πολιτισμικό πόλεμο που σπέρνει τον όλεθρο στις γυναίκες και τους γκέι όλου του κόσμου”.

Ακόμα και η απαγόρευση της Μόσχας σε Αμερικανούς να υιοθετούν παιδιά από τη Ρωσία εκείνη τη χρονιά κατάφερε να κερδίσει υποστήριξη εντός της ακροδεξιάς των ΗΠΑ, με χριστιανούς φονταμενταλιστές να επαινούν την κίνηση του Πούτιν χαρακτηρίζοντάς την ως προληπτικό μέτρο ώστε τα παιδιά να μη ζουν με γονείς του ιδίου φύλου.

Και τότε, στις αρχές του 2014, η Ρωσία άρχισε την εισβολή στη νότια Ουκρανία, διεκδικώντας την Κριμαία και πυροδοτώντας κυρώσεις, έχθρες και την κατάρριψη της πτήσης MH17, η καταστροφή της οποίας είναι σχεδόν βέβαιο ότι έγινε από τα χέρια των υπηστηριζόμενων από τη Ρωσία αυτονομιστών. Εν μέσω του μεγαλύτερου ρήγματος ανάμεσα στο Κρεμλίνο και τον Λευκό Οίκο εδώ και δεκαετίες, το WCF επιβεβαίωσε τα σχέδια της για να διεξαγάγει το ετήσιο συνέδριό του, τον Σεπτεμβρίου του 2014, στη Μόσχα. Ξαφνικά, όμως, ένα ζευγάρι από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές του WCF στη Ρωσία –η Μιζούλινα και ο πρώην επικεφαλής των Ρωσικών Σιδηροδρόμων Βλαντιμίρ Γιακούνιν– τοποθετήθηκαν στον κατάλογο των κυρώσεων των ΗΠΑ. Επικαλούμενη “αβεβαιότητες που περιβάλλουν τις κυρώσεις”, το WCF απέσυρε την επίσημη έγκριση του για το συνέδριο.

Αλλά αυτό δεν εμπόδισε ανώτερα στελέψη του WCF από το να παρακολουθήσουν το κονκλάβιο επαναβαπτισμένο “Πολύτεκνοι: Το μέλλον της Ανθρωπότητας”, ή από το να επιβεβαιώσουν περαιτέρω δεσμούς με όσους βρίσκονται κοντά στο Κρεμλίνο. Όχι μόνο οι φονταμενταλιστές του WCF συνέχισαν να οικοδομούν δεσμούς με τον υπερ-Ορθόδοξο ολιγάρχη Κονσταντίν Μαλοφέεβ, αλλά, όπως μου είπε ο Στρουπ, το συνέδριο “ήταν λίγο πολύ αυτό που υποτίθεται ότι θα ήταν” (Για να πάρετε μια γεύση από τις απόψεις του Μαλοφέεβ, ο ίδιος πιστεύει ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν μπορεί να είναι φασίστες, επειδή “οι Ρώσοι υπέφεραν από τους Ναζί περισσότερο από κάθε άλλο έθνος στον κόσμο”).

Όπως έγραψε η δημοσιογράφος Χάνα Λεβιντόβα το 2014, το συνέδριο ξεκίνησε με ένα “σχεδόν πανομοιότυπο τίτλο” και διεξήχθη “στην ίδια τοποθεσία, τις ίδιες ημερομηνίες και με παρόμοιο χρονοδιάγραμμα [.]”. O Αλεξέι Κομόφ, επίσημος ρώσος εκπρόσωπος του WCF, δήλωσε σε ένα ρωσικό μέσο μαζικής ενημέρωσης ότι το WCF ακόμα βοηθούσε στην οργάνωση της διάσκεψης.

Αυτή τη φορά, όμως, κάτι είχε αλλάξει. Στα δύο χρόνια της τρίτης θητείας του Πούτιν, και λίγους μήνες αφού το Κρεμλίνο αποκατέστησε την Μεταψυχροπολεμική Τάξη, η Ρωσία συγκέντρωνε υποστήριξη από ακροδεξιές δυνάμεις σε όλη τη Δύση, που κυμαίνονται από λευκούς εθνικιστές οι οποίοι στήριξαν την εκστρατεία του Τραμπ, έως πολιτικές ομάδες που ωθούν προς τη διάσπαση του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκή Ένωσης.

Ενώ η Ουάσιγκτον πίεσε προς τη νομιμοποίηση του γάμου ατόμων του ιδίου φύλου, η Ρωσία, μαζί με χριστιανούς φονταμενταλιστές και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ξαφνικά παλινδρόμησε σε παγκόσμιο πρωταρχικό προπύργιο των βασικών “παραδοσιακών” αξιών.

Το συνέδριο του 2014, μου είπε ο Στρουπ, ήταν «μια αποκρυστάλλωση αυτής της στιγμής της εθνικοποίησης και της εξαγωγής “βασικά παραδοσιακών αξιών” από τη ρωσική πλευρά – η Ρωσία που παίρνει το προβάδισμα…

Υπήρξε μια στιγμή όταν η Μιζούλινα έλεγε ότι θα ήταν αδύνατο ένα τέτοιο συνέδριο να λάβει χώρα στην Ευρώπη ή την Αμερική αυτή τη στιγμή». Η Μιζούλινα, φυσικά, έκανε λάθος. Το συνέδριο του 2015 έλαβε χώρα στο Σολτ Λέικ Σίτι, μόλις λίγους μήνες αφού η απόφαση Obergefell νομιμοποίησε τον γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου σε ολόκληρη την Αμερική.

Αλλά σε αυτό το περιβάλλον, σε αυτή την ευρύτερη πολιτική στιγμή, η Ρωσία, για εκείνους που ακολουθούν το νήμα του χριστιανικού φονταμενταλισμού, έπαιξε το παιχνίδι της αφαίρεσης του ελέγχου της παγκόσμιας Χριστιανικής Δεξιάς από τις ΗΠΑ. Και η Μόσχα μπορεί κάλλιστα να τα έχει καταφέρει – και τώρα μάλιστα να έχει ξεπεράσει τους αμερικανούς της ομολόγους όσον αφορά την οπισθοδρομική κοινωνική νομοθεσία, μειώνοντας πρόσφατα τις ποινικές κυρώσεις για την ενδο-οικογενειακή βία.

Όπως πρόσθεσε ο Στρουπ, υπενθυμίζοντας την επομένη της διάσκεψης του 2014, «Η Ρωσία παίρνει τα σκήπτρα της ηγεσίας τoυ παγκόσμιoυ κοινωνικoύ συντηρητισμού. … Eκείνη η διάσκεψη έδωσε στη Ρωσία την ευκαιρία να πει, “Εμείς είμαστε οι ηγέτες εδώ”. Και οι άνθρωποι ανταποκρίθηκαν σε αυτό, και ακολούθησαν».

Εν τέλει, δεν πρέπει να είναι και τόσο δύσκολο να ξετρυπώσεις τους φονταμενταλιστές που κολακεύουν την υποτιθέμενη στροφή του Πούτιν προς τον Θεό. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τον Μπράιαν Φίσερ, ο οποίος μέχρι το 2015 ήταν εκπρόσωπος της Αμερικανικής Ένωσης για την Οικογένεια, ο Πούτιν είναι ο “Λέων του Χριστιανισμού”. Ο ευαγγελιστής Φράνκλιν Γκράχαμ έχει επίσης επαινέσει τον Πούτιν, χαρακτηρίζοντάς τον σαν κάποιον που “προστατεύει τον παραδοσιακό Χριστιανισμό”, ενώ ο Μπιουκάναν δεν κάνει άλλο από το να συνεχίζει να επαινεί τον Πούτιν.

Ακόμη και οι πρόσφατες τριβές –δείτε: πρόσφατη νομοθεσία της Ρωσίας εναντίον του μη-Ορθόδοξου προσηλυτισμού– ελάχιστα έχουν σβήσει την πρωτόγνωρη θέρμη των αμερικανών φονταμενταλιστών για τη Μόσχα. Και αν ο Τραμπ , ο οποίος ήταν τόσο χαλαρός όσο ο κάθε ρεπουμπλικανός πρόεδρος στα κοινωνικά ζητήματα εδώ και δεκαετίες, αποφασίσει να βγάλει από τις προτεραιότητές του την οπισθοχώρηση σε θέματα όπως οι γάμοι μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου ή το δικαίωμα στην άμβλωση, η αμερικανική ακροδεξιά θα στραφεί στη Μόσχα για ακόμα μεγαλύτερη υποστήριξη, ενισχύοντας έτσι τη θέση του Κρεμλίνου.

Εμείς μπορεί να μην γνωρίζουμε, σύμφωνα με την αρχική ερώτηση του Μπιουκάναν, με τίνος το μέρος είναι ο Θεός. Αλλά εκείνοι στη Ρωσία είναι στην ευχάριστη θέση να ανταποδώσουν την υποστήριξη από τους ριζοσπάστες χριστιανούς εξτρεμιστές της Αμερικής και να αρπάξουν τον μανδύα της ηγεσίας του χριστιανικού φονταμενταλισμού για όσο περισσότερο μπορούν, ακόμα και μετά την εκλογή του Τραμπ.

“Χρησιμοποιούν την ιστορία του αντι-κομμουνισμού ως μέσο για να στείλουν ένα μήνυμα”, μου είπε ο Στρουπ. Λένε: “Επιβιώσαμε του κομμουνισμού, και έτσι ξέρουμε πώς να του αντισταθούμε. Και παίζουν σωστά όλο αυτό το σενάριο, το οποίο είναι το σενάριο του Ψυχρού Πολέμου, ότι ο κομμουνισμός και ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους είναι το ίδιο και το αυτό”.

Μένει να δούμε πώς η υπερατλαντική σχέση μεταξύ φονταμενταλιστών χριστιανών θα μετατοπιστεί υπό τον Τραμπ, του οποίου οι τσέπες, όπως και του Πούτιν, είναι σαφώς πολύ πιο βαθιές από την ευσέβεια του. Προς το παρόν, όμως, υπάρχει ένας σαφής ηγέτης της παγκόσμιας χριστιανικής Δεξιάς. Όπως είπε ο Τζέικομπς του WCF μετά το κοκνκλάβιο του 2014 στη Μόσχα, “Νομίζω ότι η Ρωσία είναι η ελπίδα όλου του κόσμου αυτή τη στιγμή”.

To άρθρο δημοσιεύτηκε στο Politico.eu, στις 11 Φεβρουαρίου 2017.

Για τον συγγραφέα

Ο Casey Michel είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος, με έδρα τη Νέα Υόρκη.