Παρόν εδώ και τρία χρόνια, το νεανικό κίνημα έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει την Αριστερά. Τρία χρόνια έχουν περάσει από τον Ιούλιο του 2013, τότε που η απαλλαγή του Τζορτζ Ζίμερμαν για τον φόνο του Τρέιβον Μάρτιν ώθησε τη διοργανώτρια Αλίσια Γκάρζα από το Όκλαντ της Καλιφόρνια να ανεβάσει ένα αγωνιώδες σχόλιο στο Facebook που τελείωνε με τη φράση «Black lives matter» (Οι ζωές των μαύρων μετράνε) – μια φράση που θα διοχέτευε ένα ξέσπασμα κατακραυγής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Tης Martha Biondi

Μετάφραση: Σάκης Στεργενάκης

Έναν χρόνο αργότερα, ο φόνος του Μάικλ Μπράουν από αστυνομικούς στο Φέργκιουσον πυροδότησε μια τοπική επανάσταση των μαύρων πολιτών και έτσι έλαβε μορφή ένα κοινωνικό κίνημα. Το γεγονός ότι η αστυνομία του Φέργκιουσον άφησε το θανάσιμα πληγωμένο σώμα του Μπράουν στον δρόμο για ώρες συμπυκνώνει την αδιαφορία για τα δεινά των μαύρων, γεγονός που συνεχίζει να δίνει ώθηση στις διαμυρτυρίες σε όλη τη χώρα.

Ήδη, το κίνημα Black Lives Matter (BLM) και η βία που αποκαλύπτει αποδίδουν τη χαρακτηριστική αίσθηση του μιντιακού και κοινωνικού τοπίου μας με εικόνες δυσάρεστες και αδυσώπητες: ο Ταμίρ Ράις, ένα αγόρι που έπαιζε με ένα ψεύτικο πιστόλι, πυροβολείται από εφορμούντες αστυνομικούς, αστυνομικοί κυνηγούν τον μεσήλικα Γουόλτερ Σκότ και τον πυροβολούν πισώπλατα, η εν ψυχρώ εκτέλεση του Λακάν ΜακΝτόναλντ σε έναν δρόμο του Σικάγο, και πιο πρόσφατα ο πυροβολισμός από μικρή απόσταση του Άλτον Στέρλινγκ στο Μπάτον Ρουζ και ο εξ επαφής πυροβολισμός του Φιλάντο Καστίλ στο Φάλκον Χάιτς της Μινεσότα, καθώς προσπαθούσε να βγάλει το πορτοφόλι του, δίπλα στη φίλη του και μπροστά στα μάτια του παιδιού του.

Την ίδια στιγμή οι αποφασιστικές, θυμωμένες και πένθιμες διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα –σε διαπολιτειακούς αυτοκινητόδρομους, σε πανεπιστημιουπόλεις, σε δρόμους πόλεων– γίνονται όλο και πιο ορατές ως πρώτη σταθερή και από τη βάση αμφισβήτηση της αστυνόμευσης στην ιστορία των ΗΠΑ.

Παρά την απλουστευτική παρουσίασή του από τα μίντια, το κίνημα απέχει από το να είναι μονοθεματικό.

Αν η προεδρική καμπάνια του Μπέρνι Σάντερς επεδίωξε να αναζωογονήσει την εκλόγιμη Αριστερά, το BLM –μαζί με τη μάχη για τα δικαιώματα των μεταναστών και τη Μάχη για τα 15 δολάρια (ελάχιστο ωρομίσθιο)– μας υπενθυμίζει τη δύναμη της μαζικής δράσης, της ηθικής κατακραυγής, της νεολαιίστικης ηγεσίας, της πολιτικής ανυπακοής, των δυναμικών διαδηλώσεων, της εκλεπτυσμένης χρήσης των μίντια και του ζωηρού ιδεολογικού διαλόγου για τη δημιουργία μιας αριστερής συνείδησης και κινήματος.

Η προσεκτικότερη ματιά σε όσα υποστηρίζει το BLM καθιστά δυνατή μια πιο περιεκτική κατανόηση της κοινωνικής αλλαγής από αυτήν που επιτρέπουν τα μίντια να διαφανεί. Επανειλημμένα, το BLM έχει αντιπαρατεθεί στην εγκατάλειψη των μαύρων κοινοτήτων που βρίσκεται πίσω από αυτό το κύμα αστυνομικής βίας.

Αυτό που ενώνει το ευρύ φάσμα των οργανώσεων και των φωνών του BLM είναι η αγανάκτηση για την έλλειψη λογοδοσίας από τους αστυνομικούς που χρησιμοποιούν υπερβολική βία και για την τυπική ανταπόκριση της πολιτείας: μια ομάδα εργασίας ή η έκθεση κάποιας επιτροπής, καλής για υμνητικά πρωτοσέλιδα, που όμως δεν οδηγεί πουθενά. Ωστόσο, αυτή η γενιά οραματίζεται πιο μεγαλεπήβολες αλλαγές, συμπεριλαμβανομένου ενός κόσμου χωρίς αστυνομία. Ο επίμονος ριζοσπαστισμός των αιτημάτων και της τακτικής του κινήματος το θέτουν στην πρωτοπορία μιας αναζωογονημένης Αριστεράς.

Μια νέα αφύπνιση

Στα τέλη Ιουλίου, ομάδες κάτω από την ευρεία ομπρέλα του κινήματος BLM, συμπεριλαμβανομένων των Black Youth Project 100 (BYP 100), BLM DC, Million Hoodies και του #LetUsBreathe Collective, οργάνωσαν σειρά διαμαρτυριών σε όλη τη χώρα που δείχνουν το ριζοσπαστικό ήθος του κινήματος. Οι περισσότερες είχαν σαν στόχο τα γραφεία των αστυνομικών συνδικάτων, που είχαν προστατεύσει τους αστυνομικούς από το να λογοδοτήσουν μετά τη χρήση θανάσιμης βίας. Οι καταλήψεις αυτών των γραφείων, ως πράξεις πολιτικής ανυπακοής, οδήγησαν σε καταιγισμό συλλήψεων.

Στο Σικάγο, οι ακτιβιστές επικεντρώθηκαν στο κλείσιμο του αστυνομικού συγκροτήματος Homan Square, μιας διαβόητης «μαύρης τοποθεσίας» όπου, σύμφωνα με τον Guardian, χιλιάδες άνθρωποι έχουν κρατηθεί και ανακριθεί μυστικά και ορισμένοι έχουν βασανιστεί.

Παρά τον κλοιό των στωικών, βαριά οπλισμένων αστυνομικών, η εκδήλωση ήταν διαποτισμένη με αποφασιστικότητα, Μαύρη επιβεβαίωση και δίκαιο θυμό. Καθώς οι διαδηλωτές έκλεισαν με το σώμα τους τις εισόδους του Homan Square, το δυναμικό πλήθος των νέων ανθρώπων φώναζε «Δεν χρειαζόμαστε αστυνομικούς» και «Κλείνουμε αυτά τα σκατά». Μετά από έναν έλεγχο μικροφώνου ακολούθησε ένας γύρος από συνθήματα: «είμαστε εδώ επειδή αγαπάμε τους “διαφορετικούς” Μαύρους», «είμαστε εδώ επειδή στους μαύρους αξίζει να είναι ελεύθεροι», «όλο το παλιοσύστημα είναι ένοχο του κερατά» και «πιστεύω ότι θα νικήσουμε».

Καθώς αυτό το θέμα περνούσε στον Τύπο, καμιά δωδεκαριά ακτιβιστές είχαν καταλάβει το σημείο απέναντι από τo Homan Square, επονομαζόμενο Πλατεία Ελευθερίας. Υποσχέθηκαν να παραμείνουν εκεί μέχρι το δημοτικό συμβούλιο να αποσύρει μια προτεινόμενη διάταξη με το όνομα “Blue Lives Matter”, που χαρακτήριζε τις επιθέσεις σε αστυνομικούς και πυροσβέστες ως εγκλήματα μίσους.

Αυτό το τολμηρό νεανικό κίνημα, του οποίου ηγούνται μαύροι, είναι το πρώτο μετά την εποχή της πάλης για την ελευθερία των μαύρων της δεκαετίας του 1960.

Είναι σημαντικό, όμως, να δούμε αυτό το κίνημα όχι μόνο εντός του πλαισίου της ιστορίας της πάλης των μαύρων αλλά και εντός της ιστορίας και του μέλλοντος της Αριστεράς. Πολλοί μπορεί να ταυτίζουν τις αριστερές και σοσιαλιστικές παραδόσεις των ΗΠΑ με λευκούς άντρες ηγέτες, να εστιάζουν στην κοινωνική τάξη και να παραβλέπουν τη φυλή, το φύλο και την έκφραση της σεξουαλικότητας, αλλά μια τέτοια προσέγγιση είναι ανακριβής και ατελής.

Οι μαύροι ακτιβιστές και οι ακτιβιστές λατινοαμερικανικής και ασιατικής καταγωγής όλων των φύλων έχουν συμμετάσχει στις παραδόσεις της Παλαιάς και της Νέας Αριστεράς για πάνω από έναν αιώνα, δίνοντας μάχες για να εμπεδώσουν την αντιιμπεριαλιστική, αντιρατσιστική και φεμινιστική συνείδηση στην εμπροσθοφυλακή των κινημάτων για την κοινωνική αλλαγή.

Οι μεγάλοι ηγέτες του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα προσδιορίζονταν ως σοσιαλιστές, με πιο αξιοσημείωτο τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Και όμως, για πολλούς έγχρωμους ακτιβιστές, η λέξη «σοσιαλιστής» ακόμα φέρνει στο μυαλό λευκούς άνδρες, ενώ η αρχική αβεβαιότητα στην καμπάνια του Σάντερς σχετικά με το BLM, αναβίωσε δυστυχώς αυτό τον παλιό συσχετισμό.

Θα ήταν μεγάλο λάθος για τους αριστερούς να υποθέσουν, βασιζόμενοι στην κριτική στάση του BLM απέναντι στο Σάντερς, ότι το κίνημα είναι ένα φαινόμενο πέρα από την Αριστερά, χωρίς ταξική θεώρηση και χωρίς τίποτα να διδάξει.

Το κίνημα έχει εκθέσει, για παράδειγμα, το πώς η νεοφιλελεύθερη τάξη χρησιμοποιεί την αστυνόμευση για να μεταφέρει τα φορολογικά βάρη από τους έχοντες στους μη έχοντες. Η αστυνομία σε όλη τη χώρα δίνει κλήσεις στους φτωχούς για να φέρει έσοδα σε περιοχές που αποφέρουν λίγους φόρους.

Ο φόνος του Μάικλ Μπράουν από τον αστυνομικό Ντάρεν Γουίλσον στο Φέργκιουσον, και η επακόλουθη έκρηξη διαμαρτυρίας, αποκάλυψε την οικονομική παγίδευση που υφίστανται οι μαύροι οδηγοί και πεζοί.

Το Υπουργείο Δικαιοσύνης έφτασε στο συμπέρασμα ότι όλοι οι τομείς της κυβέρνησης στο Φέργκιουσον ήταν υπόλογοι για φυλετικές διακρίσεις, αφού στοχοποιούσαν τους Αφροαμερικάνους με πρόστιμα και διοικητικά τέλη.

Οι διαμαρτυρίες για τους φόνους από την αστυνομία φανέρωσαν επίσης τη μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλει η αστυνομία για να εμποδίσει τις προσπάθειες των φτωχών ανθρώπων να επιβιώσουν στο περιθώριο. Η αστυνομία πλησίασε τον Έρικ Γκάρνερ στο Στέιτεν Άιλαντ, ενώ πουλούσε χύμα τσιγάρα. Πλησίασαν και τον Άλτον Στέρλινγκ, ενώ πουλούσε CD στο πεζοδρόμιο. Και οι δύο άντρες πάλευαν να βγάλουν τα προς το ζην.

Υιοθετώντας μια συγκρουσιακή στάση, προκαλώντας τις αστικές πολιτικές ελίτ (που τείνουν να αποτελούνται από Δημοκρατικούς) και υπερασπιζόμενοι τους περιθωριοποιημένους, οι ακτιβιστές του BLM ήρθαν να συμπληρώσουν ένα κενό ηγεσίας στις αγωνιζόμενες Αφροαμερικανικές κοινότητες.

Πολλοί μαύροι πολιτικοί και ακόμα και μαύροι εκκλησιαστικοί ηγέτες έχουν συμβιβαστεί με την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού στην αμερικανική πολιτική, που έχει οδηγήσει στην αποδυνάμωση των συνδικάτων, έχουν στηρίξει τις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων υπηρεσιών, έχουν διευκολύνει τις αναπλάσεις υποβαθμισμένων περιοχών και έχουν συχνά κατηγορήσει τους ίδιους του φτωχούς ως υπεύθυνους για τα δεινά τους.

Αυτές οι εξελίξεις έχουν υποσκάψει μια θαρραλέα προώθηση των πιεστικών και πολλαπλών αναγκών των μαύρων κοινοτήτων. (βλ. “The Black Political Establishment Should Never Have Given Hillary Clinton a Blank Check.”)

Όταν ο δήμαρχος του Σικάγο Ραμ Εμάνουελ βρέθηκε αντιμέτωπος με όλο και περισσότερες φωνές που ζητούσαν την παραίτησή του, μετά από αποκαλύψεις για συγκάλυψη της αστυνομικής δολοφονίας του Λακάν ΜακΝτόναλντ, ο ρεπουμπλικανός Μπόμπυ Ρας, πρώην Μαύρος Πάνθηρας, έγραψε μια επιστολή υποστήριξης του Εμάνουελ.

Αντίθετα, οι νεαροί μαύροι ακτιβιστές του BLM ηγήθηκαν της εκστρατείας για την παραίτηση του δημάρχου και προσέλκυσαν πολυφυλετικά πλήθη που γέμισαν τους δρόμους της πόλης και έκλεισαν τους αυτοκινητόδρομούς της. Αυτή η ηγετική ομάδα φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρεται να κλείνει συμφωνίες ή να βγει στο μονοπάτι για την εξουσία. Μάλλον, δημιουργεί ένα νέο μοντέλο αποφασιστικών και δυναμικών πολιτών για μια γενιά που έχει ζήσει τη συρρίκνωση των πολιτικών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο ρόλος του κράτους

Το BLM αντανακλά τις εμπειρίες της γενιάς του μέσα σε ένα τιμωρητικό κράτος. Η δυσπιστία απέναντι στους δημόσιους θεσμούς δημιούργησε μια αντι-κρατικιστική τάση σε πολλούς ακτιβιστές. Βέβαια,κάποιοι μέσα στο κίνημα όντως υποστηρίζουν πιο παραδοσιακές μεταρρυθμίσεις – π.χ. το Campaign Zero είναι προσανατολισμένο στη χάραξη πολιτικής– αλλά τα αιτήματα για «αποκλιμάκωση», «αποχρηματοδότηση» και «αφοπλισμό» διαχέονται στον λόγο του BLM, μαζί με ακόμα πιο ριζοσπαστικές θέσεις για την κατάργηση της αστυνομίας και των φυλακών.

Αυτή η δυσπιστία έρχεται σε αντίθεση με την τάση παλαιότερων γενιών αριστερών να αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση ως μια αναδιανεμητική και προοδευτική δύναμη, όταν παρείχε συντάξεις, καθαρό νερό, το Εθνικό Κληροδότημα για τις Τέχνες ή την υγειονομική περίθαλψη (Medicare).

Όμως, για μια γενιά που μεγάλωσε στην εποχή των περικοπών στην κοινωνική πρόνοια, της δυσανάλογης φορολόγησης, του ατέλειωτoυ πολέμου λέξεων, της στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας και της σταθερής ανάπτυξης των φυλακών, το επεκτατικό κράτος αποδείχτηκε ότι είναι απειλή.

Η Μισέλ Αλεξάντερ έγραψε πρόσφατα ότι το BLM μάς έκανε να δούμε την αστυνομία σαν έναν «εσωτερικό στρατό που βρίσκεται σε πόλεμο με τον λαό του». Η εντυπωσιακή επίδειξη μεταχειρισμένων στρατιωτικών μηχανημάτων κατά την καταστολή της διαμαρτυρίας των μαύρων στο Φέργκιουσον άνοιξε σε πολλούς τα μάτια ως προς τον βαθμό στρατιωτικοποίησης των εσωτερικών αστυνομικών δυνάμεων – από ό,τι φαίνεται ακόμα και του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.

Μετά από παρακίνηση των ακτιβιστών, ο Ομπάμα ματαίωσε την μεταφορά κάποιων τύπων στρατιωτικού εξοπλισμού στην τοπική αστυνομία, συμπεριλαμβανομένων των τεθωρακισμένων οχημάτων. Ωστόσο, μετά τις πρόσφατες δολοφονίες αστυνομικών στο Ντάλας και στο Μπάτον Ρουζ, οι ηγέτες δύο σωματείων αστυνομικών (του Fraternal Order of Police και του National Association of Police Organizations) συναντήθηκαν με τον Ομπάμα και σύμφωνα με πληροφορίες, τον έπεισαν να αναθεωρήσει τη διαταγή. Η προθυμία του Ομπάμα να το κάνει αποκαλύπτει τα όρια της αποσπασματικής μεταρρύθμισης στην αστυνομία και την πολιτική επιρροή των αστυνομικών σωματείων. Οι ακτιβιστές του BLM έχουν τους λόγους του να είναι καχύποπτοι.

Η κρίση έχει παράξει πολλές προσχηματικές μεταρρυθμίσεις, αλλά όπως έχει δείξει η θλιβερή σειρά φόνων από την αστυνομία, καμία μεταρρύθμιση δεν έχει αντιμετωπίσει το θεμελιώδες πρόβλημα χρησιμοποίησης της αστυνομίας ως μέσου ποινικοποίησης και περιορισμού κοινοτήτων που είναι σημαδεμένες ως κοινωνικά αναλώσιμες.

Από το 2014, τουλάχιστον 24 πολιτείες έχουν ψηφίσει νόμους για την αντιμετώπιση της αστυνομικής βίας, συμπεριλαμβανομένων ρυθμίσεων για τη συλλογή στοιχείων σχετικά με τους πυροβολισμούς από αστυνομικούς και για τη χρήση ενσωματωμένων καμερών στους αστυνομικούς. Οι δεύτερες είναι αμφιλεγόμενες, καθώς κάποιοι φοβούνται ότι οι αστυνομικές κάμερες επεκτείνουν την κρατική επιτήρηση και θέτουν σε κίνδυνο τις πολιτικές ελευθερίες.

Τον Μάρτιο, το Υπουργείο Δικαιοσύνης εξέδωσε νέες οδηγίες προς τις πολιτείες και τους δήμους, σε μια προσπάθεια πρόληψης της φυλάκισης άπορων ανθρώπων λόγω αδυναμίας πληρωμής προστίμων και τελών. Και φέτος το καλοκαίρι, ηγέτες από τις πολιτείες Λουιζιάνα και Μινεσότα κάλεσαν αμέσως το Υπουργείο Δικαιοσύνης να ερευνήσει τους θανάτους των Άλτον Στέρλινγκ και Φιλάντο Καστίλ.

Ενώ δυσπιστούν απέναντι σε αυτές τις μικρές μεταρρυθμίσεις, πολλοί στο κίνημα BLM συνδυάζουν τα αιτήματα για την κατάργηση της αστυνομίας και των φυλακών με μια έκκληση για τον ριζικό μετασχηματισμό της διακυβέρνησης. Η BYP 100 ζητά τη διακοπή της χρηματοδότησης των αστυνομικών τμημάτων, αλλά επίσης ζητά από την πολιτεία να «χρηματοδοτήσει το μέλλον των μαύρων» επενδύοντας στην εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη, τη δημιουργία θέσεων εργασίας και σε άλλες ζωτικές ανάγκες των κοινοτήτων των μαύρων.

Θέλουν να δημιουργήσουν έναν κόσμο «όπου όλοι οι μαύροι θα έχουν οικονομική, κοινωνική, πολιτική και μορφωτική ελευθερία» – ένα όραμα του μέλλοντος που θα απαιτούσε τη χρήση της κρατικής εξουσίας για τη ριζική αναδιανομή των πόρων. Ένα τέτοιο εγχείρημα θα προϋπέθετε ένα πολιτικό κίνημα που θα ενέπλεκε όλους τους τομείς του ευρύτερου προοδευτικού κινήματος. Και η ισχυρή προοδευτική πολιτική που ασπάζονται πολλοί νέοι διοργανωτές του BLM τούς βάζει σε τροχιά να γίνουν οι ηγέτες του.

Όλοι μαζί, τώρα

Αυτή η νέα γενιά μαύρων ηγετών έχει επισκιάσει φιγούρες όπως ο Αλ Σάρπτον και ο Τζέσε Τζάκσον, και φαίνεται να διαφέρει σημαντικά από τους προπάτορές της.

Η κοσμοθεωρία των νεαρών ακτιβιστών του BLM έχει διαμορφωθεί μετά από σπουδές στα θέματα των μαύρων, των δύο ή περισσοτέρων φύλων και των εθνοτήτων, καθώς επίσης και από το γεγονός ότι ενηλικιώθηκαν μέσα στην εποχή των μαζικών φυλακίσεων, του νεοφιλελευθερισμού, των ατελείωτων πολέμων και της παγκοσμιοποίησης. Για αυτούς, τόσο η αναγώριση της διαφορετικότητας της Μαύρης εμπειρίας, όσο και η αναζήτηση της ενότητας των μαύρων είναι η λυδία λίθος της πολιτικής τους εκπαίδευσης.

Έχουν αναδείξει, για παράδειγμα, το γεγονός ότι οι τρανς είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένοι στη  βίαιη αστυνόμευση. Επιπλέον, έχουν δεσμευθεί να υποστηρίξουν τις εμπειρίες και τις προοπτικές των μαύρων γυναικών, συμπεριλαμβανομένων των ομοφυλόφιλων μαύρων γυναικών, οι οποίες είναι οι οραματίστριες και οι στρατηγικοί φορείς του κινήματος. Οι ιδρύτριες του #BlackLivesMatter είναι τρεις μαύρες γυναίκες, η Αλίσια Γκάρζα, η Οπάλ Τομέτι και η Πατρίς Κάλορς. Χάρις στην επιμονή αυτών αλλά και άλλων διοργανωτών ότι οι ζωές όλων των μαύρων μετράνε, έχουμε μάθει για τον φόνο από αστυνομικούς της Ρέκια Μπόυντ στο Σικάγο και την άδικη φυλάκιση της Μαρίσα Αλεξάντερ στη Φλόριντα.

Σε κάποιους, ο όρος «διατομεακότητα» μπορεί να ακούγεται ακαδημαϊκός, αλλά οι ηγέτες του BLM τον εφαρμόζουν στην πράξη. Έχουν αγκαλιάσει μια ευρεία προοδευτική πολιτική που υποστηρίζει την κατάργηση των φυλακών, τη δικαιοσύνη μεταξύ των φύλων, τα δικαιώματα των μεταναστών και την κριτική του καπιταλισμού.

Μια πιο τέλεια ένωση

Ακριβώς όπως η φράση “Black Power” κάποτε προκαλούσε τον φόβο, τον θυμό και την επίπληξη από τους λευκούς, το “Black Lives Matter” έχει δεχτεί επικρίσεις και έχει παρεξηγηθεί ήδη από τη στιγμή που ξεκίνησε. Ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης Ρούντολφ Τζουλιάνι και ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων Ντόναλντ Τραμπ το έχουν κατηγορήσει για φυλετική διχόνοια και βία κατά της αστυνομίας.

Μια τέτοια δηλητηριώδης ρητορική δίνει κάλυψη σε πολλά αστυνομικά τμήματα για την βίαιη απάντησή τους στις πορείες και τις διαδηλώσεις του BLM. Στο Μπάτον Ρουζ, μετά τη δολοφονία του Άλτον Στέρλινγκ, η αστυνομία διέλυσε βίαια τις διαδηλώσεις και συνέλαβε πλήθος διαδηλωτών.

Ταυτόχρονα, όμως, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το BLM έχει κερδίσει την υποστήριξη και τον σεβασμό πολλών λευκών Αμερικανών, ακόμα και αν, όπως πρόσφατα συμπέρανε ο αρθρογράφος των New York Times Νίκολας Κρίστοφ «όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι η Λευκή Αμερική, αγνοεί καταπληκτικά τη διάχυτη ανισότητα».

Το BLM βοηθά στο να επιβληθεί μια πιο ειλικρινής συζήτηση για τα φυλετικά ζητήματα στην Αμερική. Το κίνημα ενάντια στην αστυνομική βία έχει επανενεργοποιήσει μια αντιρατσιστική πάλη στις αμερικανικές πόλεις, μια υγιή αναχώρηση από την ομίχλη του «μετα-ρατσισμού» της πρώιμης εποχής Ομπάμα. Επιπλέον, οργανώσεις του BLM συμμετέχουν σε συνασπισμούς με άλλα κινήματα και προσελκύουν σημαντική πολυφυλετική υποστήριξη για τις δράσεις τους από νέους, σε εθνικό επίπεδο. Κατά την πρόσφατη συνέλευση της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Καθηγητών στη Μινεάπολη, εκατοντάδες καθηγητές διαδήλωσαν πίσω από ένα μεγάλο πανό που έγραφε “Teachers4BlackLives” (Καθηγητές υπέρ της ζωής των μαύρων), σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δολοφονία από αστυνομικούς του Φιλάντο Καστίλ. Το κίνημα πιέζει τους εκπαιδευτικούς, τους νομοθέτες και τους ακτιβιστές σε συμμαχικές κινήσεις για να αντιμετωπίσουν πιο δυναμικά τον αντίκτυπο των φυλετικών διακρίσεων και του ρατσισμού στην κοινωνία ΗΠΑ.

Παρά τις πολλές προκλήσεις τπυ μέλλοντος και τη συνεχιζόμενη δύναμη της αστυνομίας και των πολιτικών να εμποδίσουν τη λογοδοσία, το BLM έχει καταφέρει ό, τι δεν έχει καταφέρει κανένα προοδευτικό κίνημα εδώ και πολύ καιρό: έχει ενεργοποιήσει σταθερά την οργάνωση από τη βάση σε όλη τη χώρα και προκάλεσε μια συντονισμένη απάντηση από όσους βρίσκονται στην εξουσία.

Αν το κίνημα πετύχει κάποιες νίκες και επιπλέον μετατοπίσει τη δημόσια συζήτηση, θα είναι σε καλύτερη θέση να επηρεάσει ευρύτερα την εθνική αριστερή ατζέντα. Καθώς η κρίση του νεοφιλελευθερισμού συνεχίζει να ξεδιπλώνεται και η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στα μεγάλα κόμματα εξακολουθεί να υφίσταται, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι BLM θα συνεχίσει να αμφισβητεί και να μας εμπνέει με το ριζοσπαστικό όραμα του.

Ενημέρωση: Αμέσως μετά τη δημοσίευση αυτού του κειμένου, μια συλλογικότητα από περισσότερες από 60 οργανώσεις προερχόμενες από το εσωτερικό του Movement for Black Lives (Κίνημα για τις Ζωές των Μαύρων) δημοσίευσε το “A Vision for Black Lives” , μια επίσημη λίστα περίπου 40 πολιτικών αιτημάτων.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο In these Times, στις 15 Αυγούστου 2016.

Για τη συγγραφέα

Η Martha Biondi είναι καθηγητήρια Αφροαμερικανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Northwestern και συγγραφέας, με πιο πρόσφατο βιβλίο της το «The Black Revolution on Campus» (Η Μαύρη Επανάσταση στην Πανεπιστημιούπολη).