Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That’s how the light gets in
Leonard Cohen
Ο Λέοναρντ Κοέν έμοιαζε πάντοτε να είναι ο ενήλικος ανάμεσά μας. Υπήρξε, βέβαια, κάποτε νέος, αλλά ο κόσμος δεν πρόλαβε να γνωρίσει καλά τον ελαφρώς πετυχημένο ποιητή και μυθιστοριογράφο από το Μόντρεαλ.
Του Dorian Lynskey
Ήταν ήδη 33 –αρχαίος με βάση τα κριτήρια του ’60– όταν μας κοιτούσε από το σκουρόχρωμο πλαίσιο της φωτογραφίας στο εξώφυλλο του πρώτου του δίσκου Songs of Leonard Cohen, το 1967· με το πουκάμισό του, τη γραβάτα του, την έξυπνη χωρίστρα. Το ύφος του έδειχνε ότι είναι περπατημένος στη ζωή, η φωνή και οι στίχοι το επιβεβαίωναν. Ο άνθρωπος γνώριζε πράγματα κι αν άκουγες προσεκτικά ίσως μάθαινες κι εσύ κάτι.
Η αλήθεια είναι ότι ο Κοέν ένιωθε το ίδιο χαμένος, όπως όλοι μας. Αυτό που έδωσε στη δουλειά του αυτό το σπάνιο βάρος δεν ήταν ότι είχε τις απαντήσεις, αλλά ότι δεν έπαψε ποτέ να τις ψάχνει.
Έψαχνε για ενδείξεις σε κρεβατοκάμαρες και εμπόλεμες ζώνες, σε εβραϊκούς ναούς και βουδιστικά καταφύγια, στην Ευρώπη, την Αφρική, το Ισραήλ, την Κούβα. Προσπαθούσε να τις ξεπλύνει με ποτό και ναρκωτικά και να τις σαγηνεύσει με μελωδίες. Και κάθε φορά που κατόρθωνε να εκσκάψει με κόπο ένα μικρό κομμάτι σοφίας, το διαφύλασσε και το φρόντιζε σαν πολύτιμο λίθο, προτού ξαναρχίσει το ψάξιμο.
Έκανε αστεία για τον εαυτό του, αλλά ήταν βαθιά σοβαρός απέναντι στην τέχνη του. Ήθελε να περιγράφει τα τραγούδια του ως «έρευνες» πάνω στους κρυφούς μηχανισμούς της αγάπης, του σεξ, του πολέμου, της θρησκείας και του θανάτου – αυτές τις υπέροχες και τρομακτικές αλήθειες της ύπαρξης.
Ένα τραγούδι του Κοέν είναι μια άγκυρα ριγμένη σε ταραγμένη θάλασσα. Έχει αυτό το είδος βάρους που κάποιες φορές μπορεί να σου σώσει τη ζωή.
Το κείμενο είναι απόσπασμα του άρθρου που δημοσιεύτηκε στον Guardian, στις 11 Νοεμβρίου 2016.
