Η κατάσταση στην Παλαιστίνη συνοψίζει μια καταστροφική πολιτική δεκαετιών. Μια ανάλυση του δημοσιογράφου Rafael Poch για τις ιστορικές ευθύνες των μεγάλων χωρών της Δύσης στο σημερινό αδιέξοδο και στην τροφοδότηση της ισραηλινής αδιαλλαξίας στην επίλυση του Παλαιστινιακού.
Του Rafael Poch
Οι τρεις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία και η Γερμανία, δήλωσαν, μαζί με τις ΗΠΑ και την Ιταλία, πως είναι «ενωμένες και συντονισμένες για να διασφαλίσουν ότι το Ισραήλ μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του».
Η Παλαιστίνη, ωστόσο, συνοψίζει την καταστροφική δυτική πολιτική δεκαετιών. Χάρη σε αυτή την υποστήριξη, το δικαίωμα που επικαλείται το Ισραήλ στην ύπαρξή του, ένα πραγματικό δικαίωμα που κανένα κράτος δεν αμφισβητεί, μεταφράζεται σε δικαίωμα εξόντωσης των Παλαιστινίων.
Το άθροισμα της ευρωπαϊκής αποικιοκρατικής κληρονομιάς και της ευρωπαϊκής ευθύνης για τη γενοκτονία έξι εκατομμυρίων Ευρωπαίων Εβραίων έχει την παράλογη και τραγική συνέπεια να επιτρέπει στο Ισραήλ να αναλάβει την καταστροφή των Παλαιστινίων, όχι μόνο ως πολιτική και εθνική οντότητα, αλλά και ως κοινωνία.
Αυτές οι τρεις χώρες ήταν οι κύριες υπεύθυνες για την εβραϊκή αποικιοκρατία στην Παλαιστίνη. Το Ηνωμένο Βασίλειο για τη Διακήρυξη Μπάλφουρ του 1917 που υποσχόταν ένα σπίτι στο σιωνισμό, σε γη που θα αφαιρούνταν από άλλους. Η Γερμανία για το Ολοκαύτωμα, το οποίο, όπως είναι λογικό, στη συνέχεια επιτάχυνε τη μαζική έξοδο σε αυτά τα εδάφη. Η Γαλλία, για τη συνενοχή της στην κράτηση, την απέλαση και την εξόντωση των Εβραίων, μέσω της συνεργασίας της κυβέρνησής της με τον Χίτλερ.
Οι ίδιες αυτές χώρες ήταν στη συνέχεια υπεύθυνες για την παθητική αποτυχία τους να εφαρμόσουν την ειρηνευτική συμφωνία που επιτεύχθηκε το 1993 στο Όσλο, σύμφωνα με την οποία οι Παλαιστίνιοι παραιτήθηκαν από τον ένοπλο αγώνα – ένα νόμιμο μέσο προσφυγής κατά του κατακτητή – με αντάλλαγμα τη δημιουργία, εντός πέντε ετών, του κράτους τους στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Τρία χρόνια μετά την υπογραφή αυτών των συμφωνιών, ο ισραηλινός στρατηγός που τις υπέγραψε, ο Ισαάκ Ράμπιν, δολοφονήθηκε, όχι από τους Παλαιστίνιους, ούτε από το Ιράν ή οποιοδήποτε αραβικό κράτος, αλλά από έναν εβραίο θρησκευτικό εξτρεμιστή.
Ο διάδοχός του στην πρωθυπουργία και επίσης στρατηγός, ο Aριέλ Σαρόν, τορπίλισε τις συμφωνίες του Όσλο. Ο Παλαιστίνιος που υπέγραψε τις συμφωνίες, ο Γιάσερ Αραφάτ, φυλακίστηκε στο αρχηγείο του και τελικά πέθανε το 2004, πιθανότατα δηλητηριασμένος από τον Σαρόν, όπως θυμάται ο βετεράνος δημοσιογράφος της Βηρυτού Rene Naba.
Οι Παλαιστίνιοι δεν απέκτησαν το κράτος τους, το Ισραήλ συνέχισε να επεκτείνει τους παράνομους οικισμούς του και αποσύρθηκε στρατιωτικά από τη Γάζα για να τη μετατρέψει σε φυλακή, χωρίς οι ευρωπαϊκές χώρες να πουν ή να κάνουν κάτι που να επιφέρει κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα.
Επί σαράντα χρόνια δεν έκαναν τίποτα, πέρα από το να επιδοτούν τη συντήρηση της ισραηλινής φυλακής με υποδομές, τις οποίες ο κατοχικός στρατός καταστρέφει περιοδικά στις επιδρομές του. Αντίθετα, επιβραβεύουν το Ισραήλ με προνομιακές σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όσον αφορά το ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν χρειάζεται να επεκταθούμε: υπήρξαν ο κύριος υποστηρικτής της συνεχιζόμενης παραβίασης του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων του ΟΗΕ από το Ισραήλ.
Χωρίς αυτή τη διπλή αμερικανική και ευρωπαϊκή υποστήριξη, η στάση του Ισραήλ θα ήταν διαφορετική και το τέλος των 75 ετών αποικιοκρατίας –μια συνθήκη του 19ου αιώνα που δεν μπορεί να διατηρηθεί στον 21ο αιώνα– πολύ πιο πιθανό.
Σήμερα, ανακοινώνεται μια άνευ προηγουμένου σφαγή. Ο ισραηλινός νόμος, σύμφωνα με τον οποίο ένας εβραϊκός θάνατος αξίζει εκατό παλαιστινιακούς θανάτους, θα δράσει για άλλη μια φορά για να ξεπλύνει την ταπείνωση του τέταρτου μεγαλύτερου στρατού του κόσμου που αιφνιδιάζεται από μια επίθεση την πιο φυλασσόμενη υπαίθρια φυλακή του πλανήτη από μια ομάδα παραστρατιωτικών βομβιστών αυτοκτονίας.
Με τη σημαντική διαφοροποίηση του ειδεχθούς και αποτρόπαιου χαρακτήρα της αδιάκριτης δολοφονίας και ομηρίας αθώων πολιτών που χαρακτήρισε την εισβολή των μαχητών της Χαμάς, αυτή φέρνει στον νου την απελπισμένη εξέγερση των Εβραίων του γκέτο της Βαρσοβίας τον Απρίλιο-Μάιο του 1943: ταπείνωση της κατοχικής ρατσιστικής δύναμης και, μετά τον αιφνιδιασμό, καταστροφή του γκέτο.
Η καταστροφική πορεία του Ισραήλ συνεχίζεται, αλλά υπό όλο και πιο ανησυχητικές συνθήκες σε ένα πλαίσιο πολλαπλών και αυξανόμενων διεθνών πολεμικών εντάσεων. Το Ισραήλ είναι μια μικρή χώρα χωρίς φυσικούς πόρους και περιβάλλεται από εχθρικά κράτη και αραβικούς πληθυσμούς που έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί από δεκαετίες αδικίας και διπλών προτύπων.
Στις ίδιες τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις (Λονδίνο, Παρίσι, Βερολίνο κ.λπ.), όπου οι διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης απαγορεύονται, η ένταση αυτή είναι αισθητή.
Η δύσκολη θέση της Αμερικής
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο μεγάλος υποστηρικτής του Ισραήλ, βρίσκονται σε λεπτή θέση. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει μετατραπεί σε μαύρη τρύπα. Ο Πούτιν δήλωσε στις 5 Οκτωβρίου ότι υπήρξαν 90.000 ουκρανικές απώλειες από την έναρξη της καταστροφικής αντεπίθεσης στις 4 Ιουνίου και ο αριθμός είναι αξιόπιστος. Τα αποθέματα όπλων του στρατού του έχουν εξαντληθεί.
Το Πεντάγωνο προετοιμάζεται ανοιχτά για πόλεμο με την Κίνα, ενώ έμμεσα διεξάγει πόλεμο εναντίον της Ρωσίας.
Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, ο Μπάιντεν βρίσκεται στο επίκεντρο μιας άνευ προηγουμένου ενδοκαθεστωτικής διαμάχης εντός του αμερικανικού κατεστημένου για τη δικαστικές διαμάχες μεταξύ αντίπαλων υποψηφίων για τις προεδρικές εκλογές του επόμενου έτους.
Με εξαίρεση την Ευρώπη, το διεθνές κύρος της Αμερικής μειώνεται σε όλο τον κόσμο. Η αμερικανική κυβέρνηση είναι σήμερα λιγότερο ισχυρή από ό,τι ήταν ποτέ στη μεταπολεμική περίοδο, υπενθυμίζει ο Καναδός ακτιβιστής και δικηγόρος Δημήτρης Λάσκαρης.
Και αυτό ισχύει όχι μόνο στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την Ασία, αλλά ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, όπως κατέστησε σαφές η συμφωνία Ιράν-Σαουδικής Αραβίας, με κινεζική και νωρίτερα με ρωσική διαμεσολάβηση.
Οι ωμές προκλήσεις στο τέμενος Αλ Άκσα υπονομεύουν κάθε προθυμία της Σαουδικής Αραβίας, του διαβόητου «φύλακα των ιερών τόπων», που θα μπορούσε να έχει ευθυγραμμιστεί με το Ισραήλ.
«Αν οι ηγέτες του Ισραήλ είχαν την προνοητικότητα και την ταπεινότητα να καταλάβουν ότι η κυριαρχία των ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να διαρκέσει για πάντα, θα είχαν υπογράψει ειρήνη με τους Παλαιστίνιους εδώ και καιρό με ευνοϊκούς όρους, όταν ο προστάτης τους κυριαρχούσε στις παγκόσμιες υποθέσεις, αλλά η ατιμωρησία του Ισραήλ επί δεκαετίες έκανε τους ηγέτες του εγκληματίες. Επανειλημμένα σπατάλησαν ευκαιρίες για ειρήνη με ευνοϊκούς όρους, επειδή τα ήθελαν όλα. Όλη την ιστορική Παλαιστίνη, κάθε σπιθαμή της. Τώρα έχουν παγιδευτεί από την ίδια τους την αλαζονεία και την απληστία», λέει ο Λάσκαρης. Και καταλήγει: «Σε αυτή την ευαίσθητη στιγμή, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η αμερικανική κυβέρνηση είναι άλλη μια πυρκαγιά στη Μέση Ανατολή. Ο στρατός της είναι καταπονημένος, η φήμη της έχει πληγεί, η εσωτερική της πολιτική είναι σε σύγχυση. Αν ο Μπάιντεν και ο στενός του κύκλος ήταν πιο σώφρονες, θα έλεγαν κατ’ ιδίαν στον Νετανιάχου ότι το Ισραήλ πρέπει να απαντήσει με σημαντική αυτοσυγκράτηση. Δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι αυτό θα κάνει η κυβέρνηση Μπάιντεν».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Contexto
Διαβάστε επίσης:
