O Haggai Matar, ισραηλινός δημοσιογράφος, ακτιβιστής, αντιρρησίας συνείδησης και διευθυντής του +972 μιλά για το πώς διαμορφώνεται η κατάσταση στα μέτωπα της ισραηλινο-παλαιστινιακής κρίσης, μετά την 7η Οκτωβρίου. Αναφέρεται στα πολλαπλά θύματα και τραύματα και από τις δύο πλευρές αλλά και στην αποδιοργάνωση των προοδευτικών φωνών απέναντι σε μια καταστροφή που βαθαίνει. «Μπορεί να είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις μια ιστορική στιγμή ενώ τη ζεις, αλλά αυτή τη φορά στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, είναι ολοφάνερο για όλους ότι πρόκειται για μια τέτοια στιγμή», αναφέρει ο ίδιος. Το pass-word αναδημοσιεύει την ανάλυσή του σε δύο μέρη. Ακολουθεί το πρώτο μέρος.
Του Haggai Matar
Μετάφραση: Συντακτική ομάδα pass-world.gr
Έχει περάσει ένας μήνας από τις 7 Οκτωβρίου. Οι ζωές εκατομμυρίων Ισραηλινών και Παλαιστινίων έχουν ανατραπεί από τις σφαγές που διέπραξε η Χαμάς στο Ισραήλ εκείνη την ημέρα, και τις επακόλουθες και συνεχιζόμενες σφαγές που διαπράττει το Ισραήλ με τη μεγάλης κλίμακας επίθεσή του στη Λωρίδα της Γάζας. Μπορεί μερικές φορές να είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις μια ιστορική στιγμή καθώς τη ζεις, αλλά αυτή τη φορά είναι ξεκάθαρο: η ισορροπία δυνάμεων έχει αλλάξει μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων και θα επηρεάσει την πορεία των γεγονότων από εδώ και πέρα.
Ένας μήνας μετά την έναρξη του πολέμου είναι μια καλή στιγμή για να κάνουμε έναν απολογισμό όσων γνωρίζουμε ότι συνέβησαν στους Ισραηλινούς, στους Παλαιστίνιους και στην Αριστερά σε αυτή τη χώρα – και να κάνουμε κάποιες προσεκτικές εκτιμήσεις για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Οι σφαγές της Χαμάς στο Ισραήλ
Οι ζωές μας εδώ, ως Ισραηλινών, δεν θα είναι ποτέ οι ίδιες μετά την 7η Οκτωβρίου. Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για τις φρικαλεότητες που διέπραξε η Χαμάς στο νότιο Ισραήλ εκείνο το φοβερό Σάββατο, και έχουν πολλαπλασιαστεί τόσες πολλές θεωρίες συνωμοσίας και ψεύτικες ειδήσεις, που αξίζει να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας μερικά βασικά γεγονότα.
Αυτά τα γεγονότα έχουν επιβεβαιωθεί από πολλές ανεξάρτητες πηγές και δημοσιογράφους, συμπεριλαμβανομένων των μελών της ομάδας +972 και του Local Call.
Σε μια άνευ προηγουμένου και Σε μια πρωτοφανή και σχολαστική επιχείρηση, οι μαχητές της Χαμάς ξέφυγαν από την πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας, ξεπερνώντας έναν από τους πιο ισχυρούς και εξελιγμένους στρατούς της περιοχής.
Αφού κατέστρεψαν τμήματα του φράχτη που περικλείει τη Γάζα, καθώς και εξαπέλυσαν επίθεση στο πέρασμα Erez, χιλιάδες μαχητές κατέλαβαν ισραηλινές στρατιωτικές βάσεις, σκότωσαν ή αιχμαλώτισαν εκατοντάδες στρατιώτες και στη συνέχεια επιτέθηκαν σε ένα μουσικό φεστιβάλ και κατέλαβαν πολλά κιμπούτζιμ και πόλεις.
Σκότωσαν περίπου 1.300 άτομα, η πλειονότητα των οποίων ήταν άμαχοι. Η σφαγή ήταν κτηνώδης. Εκατοντάδες άοπλοι παρευρισκόμενοι στο πάρτι σκοτώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων Παλαιστινίων πολιτών που βρίσκονταν εκεί ως πρώτοι ανταποκριτές, οδηγοί και εργαζόμενοι. Ολόκληρες οικογένειες σφαγιάστηκαν μέσα στα σπίτια τους, με ορισμένους επιζώντες να γίνονται μάρτυρες της δολοφονίας των γονέων ή των παιδιών τους.
Σε ορισμένες κοινότητες, ένας στους τέσσερις κατοίκους είτε σκοτώθηκε είτε απήχθη. Ταϊλανδοί και Νεπαλέζοι εργάτες γης, καθώς και Φιλιππινέζοι εργάτες φροντίδας, έγιναν επίσης στόχοι, με μαχητές της Χαμάς να τους πυροβολούν και σε τουλάχιστον μία περίπτωση να ρίχνουν χειροβομβίδες σε μια καλύβα όπου κρύβονταν. Περίπου 240 στρατιώτες και πολίτες όλων των ηλικιών, από 9 μηνών έως 80 και πλέον ετών, απήχθησαν στη Γάζα και οι περισσότεροι από αυτούς εξακολουθούν να κρατούνται εκεί ως όμηροι, χωρίς καμία σύνδεση με τον έξω κόσμο και με τις οικογένειές τους να μην έχουν ιδέα για την κατάστασή τους. Όλο αυτό το διάστημα, η Χαμάς συνέχισε να εκτοξεύει αδιακρίτως χιλιάδες ρουκέτες από τη Γάζα προς τις ισραηλινές πόλεις.
Αυτά τα εγκλήματα πολέμου, αν και δεν είναι χωρίς πλαίσιο, είναι εντελώς αδικαιολόγητα. Έχουν κλονίσει πολλούς από εμάς, συμπεριλαμβανομένου και εμού, μέχρι το μεδούλι μας.
Η ψευδής αντίληψη ότι οι Ισραηλινοί μπορούν να ζουν με ασφάλεια ενώ οι Παλαιστίνιοι σκοτώνονται συστηματικά κάτω από ένα βάναυσο σύστημα κατοχής, πολιορκίας και απαρτχάιντ – μια αντίληψη που ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου υπερασπίστηκε και ενστάλαξε μέσα μας στα μακρά χρόνια της εξουσίας του – κατέρρευσε.
Το αίσθημα αυτό επιδεινώθηκε από τους ανέμους του περιφερειακού πολέμου και τις επιθέσεις της Χεζμπολάχ εναντίον ισραηλινών στρατιωτών και αμάχων στο βόρειο Ισραήλ, στις οποίες το Ισραήλ απάντησε με τα δικά του πλήγματα πυροβολικού και μη επανδρωμένων αεροσκαφών στο Λίβανο, σκοτώνοντας μαχητές και αμάχους.
Αυτό το πρόσθετο μέτωπο έχει βαθύνει τον υπαρξιακό μας φόβο και την αίσθηση ότι εμείς, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, δεν είμαστε παρά πιόνια σε ευρύτερους περιφερειακούς και παγκόσμιους αγώνες (και όχι για πρώτη φορά).
Η κατάρρευση της αίσθησης της ασφάλειάς μας ήρθε χέρι-χέρι με τη συνειδητοποίηση ότι ολόκληρο το ισραηλινό κράτος δεν είναι, στην πραγματικότητα, τίποτα περισσότερο από ένα ολόγραμμα.
Ο στρατός, οι υπηρεσίες διάσωσης, οι υπηρεσίες πρόνοιας και άλλα πολλά, όλα ήταν δυσλειτουργικά.
Αυτό άφησε τους Ισραηλινούς επιζώντες, τους εσωτερικά εκτοπισμένους και τις οικογένειες των ομήρων χωρίς κανέναν να απευθυνθούν, πιέζοντας την κοινωνία των πολιτών να παρέμβει για να καλύψει το κενό εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται η κυβέρνηση.
Χρόνια πολιτικής διαφθοράς μας έχουν αφήσει με ένα άδειο κέλυφος κράτους και χωρίς καμία ηγεσία για την οποία να μπορούμε να μιλήσουμε. Για τους Ισραηλινούς, ανεξάρτητα από το πώς θα βγούμε από την άλλη πλευρά του πόλεμο, θέλουμε να διασφαλίσουμε ότι τίποτα που να θυμίζει την 7η Οκτωβρίου δεν θα ξανασυμβεί.
Ισραηλινοί κρατούν φωτογραφίες απαχθέντων αγαπημένων τους έξω από την Κνέσετ/Yonatan Sindel/Flash90
Οι σφαγές του Ισραήλ στη Γάζα
Ενώ απέτυχε σε κάθε άλλο μέτωπο, και πριν καν ανακτήσει τον έλεγχο όλων των κατεχόμενων από τη Χαμάς περιοχών στο νότο στις 7 Οκτωβρίου, ο ισραηλινός στρατός άρχισε αμέσως να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να σφυροκοπεί τη Γάζα.
Η δικαιολογημένη θλίψη, ο πόνος, το σοκ και ο θυμός μεταφράστηκαν σε μια ακόμη αδικαιολόγητη στρατιωτική επίθεση και εκστρατεία συλλογικής τιμωρίας εναντίον των ανυπεράσπιστων 2,3 εκατομμυρίων κατοίκων της μεγαλύτερης υπαίθριας φυλακής του κόσμου – τη χειρότερη που έχουμε δει ποτέ.
Μαζί με τις πρώτες αεροπορικές επιδρομές, το Ισραήλ αποσυνέδεσε ολόκληρο τον παλαιστινιακό πληθυσμό της Γάζας από το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό και τα καύσιμα, μετατρέποντας μια ήδη υπάρχουσα ανθρωπιστική κρίση σε ολοκληρωτική καταστροφή. Στη συνέχεια, ήρθαν οι εντολές του στρατού να εκκενώσει το μισό πληθυσμό – περίπου 1 εκατομμύριο ανθρώπους – από τη βόρεια Λωρίδα της Γάζας προς το νότο της, μαζί με μια δεύτερη εκκένωση από τα ανατολικά προς τα δυτικά.
Οι ανελέητοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί, τόσο στο βορρά όσο και στον υποτιθέμενο “ασφαλή” νότο, έχουν μέχρι στιγμής σκοτώσει πάνω από 10.000 Παλαιστίνιους μέσα σε μόλις ένα μήνα – μακράν το υψηλότερο ποσοστό θανάτων που έχει δει ποτέ αυτή η σύγκρουση. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι άμαχοι, ανάμεσά τους πάνω από 4.000 παιδιά.
Εκατοντάδες οικογένειες έχουν αφανιστεί, συμπεριλαμβανομένων των οικογενειών δύο παλαιότερων συνεργατών του +972 – ο ένας από τους οποίους σκοτώθηκε ο ίδιος, ενώ ένας άλλος επέζησε αλλά έχασε πέντε μέλη της οικογένειάς του. Ένας από τους συναδέλφους μας από το “We Beyond the Fence”, ένα πρόγραμμα αφιερωμένο στην ανταλλαγή παλαιστινιακών ιστοριών από τη Γάζα με τους Ισραηλινούς και τον κόσμο, έχασε 20 μέλη της οικογένειάς του.
Αυτό δεν περιλαμβάνει τις εκατοντάδες ή ίσως και χιλιάδες σώματα, νεκρά ή ζωντανά, θαμμένα κάτω από τα χαλάσματα, τα οποία κανείς δεν μπορεί καν να αρχίσει να ξεθάβει. Οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι περιγράφουν τη δυσοσμία του θανάτου που καταλαμβάνει ό,τι έχει απομείνει από ορισμένες κατεστραμμένες γειτονιές. Ενώ εμείς οι Ισραηλινοί έχουμε σειρήνες ρουκετών, αναχαιτιστικά συστήματα Iron Dome και καταφύγια, οι κάτοικοι της Γάζας δεν έχουν τίποτα από αυτά, και κανέναν τρόπο να προστατευτούν από τη βροχή βομβών που πέφτουν σε όλα τα σημεία του πολιορκημένου θύλακα.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, πάνω από το 45% των σπιτιών στη Λωρίδα της Γάζας έχουν καταστραφεί ή υποστεί σοβαρές ζημιές από τις επιθέσεις του Ισραήλ. Τα νοσοκομεία έχουν ξεμείνει από προμήθειες και οι γιατροί βρίσκονται να εκτελούν κρίσιμες ιατρικές επεμβάσεις χωρίς αναισθησία και χρησιμοποιώντας μόνο φακούς τηλεφώνων για να βλέπουν.
Εκατοντάδες χιλιάδες δεν έχουν ασφαλή πρόσβαση σε καθαρό νερό. Από τότε που ξεκίνησε η χερσαία εισβολή του στρατού στα τέλη Οκτωβρίου, το Ισραήλ επιβάλλει περιστασιακά μπλακ άουτ στα τηλέφωνα και στο διαδίκτυο, εμποδίζοντας τους τραυματίες να καλέσουν βοήθεια, ή τους ανθρώπους να ελέγξουν τους αγαπημένους τους, ή τους τραυματιοφορείς να εντοπίσουν τους τραυματίες, ή τους δημοσιογράφους να αναφέρουν τι συμβαίνει στο έδαφος.
Οι δυτικές κυβερνήσεις έχουν μέχρι στιγμής δώσει στο Ισραήλ ελεύθερο χέρι να διαπράξει αυτές τις φρικαλεότητες, δείχνοντας ένα συνεπές διπλό πρότυπο μεταξύ της αξίας των ισραηλινών ζωών και των παλαιστινιακών ζωών – το οποίο είναι μέρος αυτού που μας έφερε σε αυτή την κατάσταση εξ αρχής.
Δεν βλέπουμε καμία μεταμέλεια για τον ρόλο που έχουν παίξει αυτοί οι φορείς στο να φιμώσουν και να παραμερίσουν τους Παλαιστίνιους και τους συμμάχους τους όλα αυτά τα χρόνια και να κλείσουν όλους τους διπλωματικούς και μη βίαιους δρόμους για την απελευθέρωσή τους – από το μποϊκοτάζ, την απομάκρυνση και τις κυρώσεις (BDS) μέχρι την προσφυγή στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για παρέμβαση.
Ενώ οι ειδήσεις και οι εικόνες της καταστροφής και του θανάτου είναι εκεί για να τις δει ο κόσμος, το ισραηλινό κοινό βλέπει και σκέφτεται πολύ λίγα από αυτά. Τα κυρίαρχα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης εστιάζουν αποκλειστικά στις σφαγές της 7ης Οκτωβρίου και καθόλου σε αυτές που συμβαίνουν σήμερα στο όνομά μας.
Αντ’ αυτού, ακούμε συνεχώς ατελείωτους διαγωνισμούς γενοκτονικής ρητορικής, με Ισραηλινούς σχολιαστές και πολιτικούς να συζητούν για την “ισοπέδωση” της Γάζας, την πυρηνική καταστροφή της Γάζας, την εθνοκάθαρση της Γάζας, την καταπολέμηση “ανθρώπινων ζώων” και ούτω καθεξής.
Η πιο επίσημη γραμμή είναι ότι το Ισραήλ προσπαθεί “μόνο” να ανατρέψει τη Χαμάς. Αλλά γνωρίζουμε από την εμπειρία μας ότι δεν υπάρχει στρατιωτική λύση για την απειλή που οι Ισραηλινοί βλέπουν στη Χαμάς και ότι οι δεκαετίες των ισραηλινών προσπαθειών να διαλέξουν μια “βολική” παλαιστινιακή ηγεσία έχουν πάντα αποτύχει.
Ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν οι Παλαιστίνιοι από το να εξεγερθούν εναντίον των καταπιεστών τους είναι να σταματήσει το Ισραήλ αυτή την καταπίεση και την άρνηση των δικαιωμάτων τους. Είναι η δικαιοσύνη, η ασφάλεια και ένα αξιοπρεπές μέλλον για όλους μας, ή για κανέναν μας.
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας Παλαιστινίων/Flash90
Απελάσεις στη Δυτική Όχθη, διώξεις μέσα στο Ισραήλ
Ο πόλεμος που διεξάγεται κατά των Παλαιστινίων δεν περιορίζεται στη Γάζα. Στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, οι έποικοι, οι στρατιώτες και ένας αυξανόμενος αριθμός κοινών πολιτοφυλακών -όπου στις δύο τελευταίες περιπτώσεις τα όρια γίνονται δυσδιάκριτα– έχουν αυξήσει σημαντικά την εκστρατεία εθνοκάθαρσης στην Περιοχή Γ, δηλαδή στο 60% του κατεχόμενου εδάφους όπου βρίσκονται οι ισραηλινοί οικισμοί και όπου ο στρατός έχει τον πλήρη έλεγχο.
Τουλάχιστον 15 παλαιστινιακές κοινότητες έχουν ξεριζωθεί εντελώς τον τελευταίο μήνα και αρκετές ακόμη βιώνουν μεγαλύτερες απειλές χωρίς κανέναν να τις υπερασπιστεί. Οι έποικοι και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι εργάζονται για την επέκταση της περιοχής που ελέγχεται άμεσα από τους οικισμούς, πράγμα που θα σήμαινε την εκδίωξη ακόμη περισσότερων Παλαιστινίων που ζουν σε αυτές τις περιοχές.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, τουλάχιστον 155 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί από στρατιώτες ή εποίκους στη Δυτική Όχθη από τις 7 Οκτωβρίου. Οι αγρότες εμποδίζονται να μαζέψουν τις ελιές τους που είναι έτοιμες για ετήσια συγκομιδή, και σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει ακόμη και να βλέπουν τους εποίκους να κλέβουν τις ελιές τους μπροστά τους.
Ο ισραηλινός στρατός έχει συλλάβει περισσότερους από 1.000 Παλαιστίνιους με την κατηγορία ότι συνδέονται με τη Χαμάς, ενώ χιλιάδες Παλαιστίνιοι εργάτες από τη Γάζα, οι οποίοι είχαν άδειες εργασίας στο Ισραήλ ή στη Δυτική Όχθη, τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης υπό αυστηρές συνθήκες πριν απελαθούν πίσω στη Γάζα στα τέλη της περασμένης εβδομάδας.
Εν τω μεταξύ, στο εσωτερικό του Ισραήλ και της κατεχόμενης Ανατολικής Ιερουσαλήμ, οι Παλαιστίνιοι διώκονται τόσο από τις αρχές όσο και από το ευρύτερο εβραϊκό κοινό.
Εκατοντάδες Παλαιστίνιοι πολίτες και ορισμένοι αριστεροί Εβραίοι έχουν συλληφθεί ή κρατούνται για μεγάλα χρονικά διαστήματα, έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα ή απολυθεί από τις δουλειές τους, έχουν απομακρυνθεί από τα πανεπιστήμια στα οποία φοιτούν ως φοιτητές και διδάσκοντες και απειλούνται με ανάκληση της υπηκοότητάς τους.
Πολλές από αυτές τις ενέργειες έγιναν απλώς και μόνο λόγω αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακόμη και εκείνων που είναι εντελώς καλοπροαίρετες, όπως τρίγλωσσες εκκλήσεις για να σταματήσει ο πόλεμος, στίχοι από το Κοράνι ή επίδειξη συμπάθειας και θλίψης για τη δολοφονία παιδιών στη Γάζα.
Στην Ιερουσαλήμ, η ισραηλινή αστυνομία σταματά τυχαίους Παλαιστίνιους στο δρόμο για να ελέγξει τις ροές τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για “υποκίνηση”. Η αστυνομία ανακοίνωσε επίσης ότι θα απαγορεύσει όλες τις διαμαρτυρίες που καλούν σε κατάπαυση του πυρός – ένας κανόνας που μέχρι στιγμής έχει επιβάλει σχεδόν αποκλειστικά σε Παλαιστίνιους πολίτες, και ο οποίος έχει επικυρωθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο σε απάντηση μιας αναφοράς.
“Όποιος επιθυμεί να ταυτιστεί με τη Γάζα μπορεί με τα χαράς να το πράξει. Θα τον βάλω στα λεωφορεία που κατευθύνονται εκεί τώρα“, δήλωσε ο αρχηγός της ισραηλινής αστυνομίας Kobi Shabtai.
Σε αρκετές ισραηλινές πόλεις, οι χώροι εργασίας που απασχολούν Παλαιστίνιους πολίτες έκλεισαν εντελώς ή είπαν στους εργαζόμενους αυτούς να μην προσέλθουν στη δουλειά τους ή τοποθέτησαν ειδικούς φρουρούς γύρω από τους χώρους εργασίας για να “προστατεύσουν” την εβραϊκή κοινότητα που τους περιβάλλει.
Βίαιοι δεξιοί όχλοι επιτέθηκαν σε Άραβες φοιτητές σε δύο πανεπιστημιουπόλεις και σε εργαζόμενους σε διάφορες επιχειρήσεις, καθώς και στο σπίτι του αριστερού υπερορθόδοξου Εβραίου δημοσιογράφου Israel Frey. Μόνο τέσσερις από τους εκατοντάδες επιτιθέμενους σε αυτά τα διαφορετικά περιστατικά έχουν συλληφθεί.
Εν τω μεταξύ, ο καχανιστής υπουργός Εθνικής Ασφάλειας Itamar Ben Gvir έχει μοιράσει χιλιάδες τουφέκια σε νεοσύστατες ομάδες ασφαλείας πολιτών σε δεκάδες πόλεις και οικισμούς, μερικές από τις οποίες επανδρώνονται από γνωστούς ακροδεξιούς εξτρεμιστές.
Συνολικά, όλα αυτά έχουν δημιουργήσει μια αίσθηση πρωτοφανούς φόβου στους Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ, πολλοί από τους οποίους μιλούν πλέον για την περίοδο αυτή ως “το νέο στρατιωτικό καθεστώς”, αναφερόμενοι στο δρακόντειο σύστημα που τους επιβλήθηκε από το 1948-1966.Πολλοί απενεργοποίησαν ή σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τα προφίλ τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πολλοί απλώς αποφεύγουν να πηγαίνουν στη δουλειά τους ή να περπατούν σε περιοχές με εβραϊκή πλειονότητα.
Σε όλα αυτά θα πρέπει να περιλάβουμε και τους Παλαιστίνιους πολίτες που επίσης ήταν μεταξύ εκείνων που σκοτώθηκαν στην επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου ή στις πυραυλικές επιθέσεις από τη Γάζα που ακολούθησαν, και ενώ ορισμένοι εξακολουθούν να κρατούνται αιχμάλωτοι από τη Χαμάς στη Γάζα.
Υπάρχουν μερικές πραγματικά εμπνευσμένες πρωτοβουλίες Εβραίων και Παλαιστινίων πολιτών που εργάζονται μαζί, προστατεύουν ο ένας τον άλλον, υπογράφουν κοινές αναφορές ή προσφέρουν εθελοντική εργασία για τα θύματα – αλλά δυστυχώς αυτές είναι μικρές ακτίνες φωτός σε μια κατά τα άλλα σκοτεινή καταιγίδα.
Μια διαλυμένη Αριστερά
Σαν να μην ήταν αρκετά άσχημα όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, γινόμαστε επίσης μάρτυρες μιας οδυνηρής στιγμής για την αριστερά στο Ισραήλ-Παλαιστίνη, που οδηγεί πολλούς γύρω μας να αισθάνονται ακόμη πιο απελπισμένοι και αβοήθητοι.
Όπως έγραψε πρόσφατα ο Noam Shuster στο +972, βλέπουμε τις δύο εθνικές κοινότητες γύρω μας να αποσύρονται στα ξεχωριστά τους κελύφη, με ταχέως απομακρυνόμενες αφηγήσεις για τα γεγονότα του περασμένου μήνα και μειωμένη πίστη η μία στην άλλη.
Αυτό αφήνει όσους από εμάς έχουμε δεσμευτεί για κοινούς χώρους, κοινή αντίσταση και ένα κοινό μέλλον που βασίζεται στην ισότητα, πολύ μόνους.
Με πολλούς τρόπους, δημιουργείται ένας συμπυκνωμένος μικρόκοσμος ρήξεων που έχουν προκύψει εντός της Αριστεράς παγκοσμίως κατά τη διάρκεια του τελευταίου μήνα. Πολλοί Εβραίοι Ισραηλινοί που θεωρούσαν τους εαυτούς τους στην τοπική και παγκόσμια αριστερά, και οι οποίοι ήταν σταθεροί αντίπαλοι της κατοχής και υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας, σοκαρίστηκαν εντελώς από τη σφοδρότητα της επίθεσης της Χαμάς. Η στοχοποίηση τόσων πολλών αμάχων, πολλοί από τους οποίους ήταν αφοσιωμένοι ακτιβιστές κατά της πολιορκίας της Γάζας και του ισραηλινού απαρτχάιντ ευρύτερα, δεν είναι κάτι εύκολο να το χωνέψεις.
Το αρχικό, κατανοητό σοκ –το οποίο συμμερίζομαι κι εγώ– έχει ενισχυθεί από ένα αίσθημα απογοήτευσης για αυτό που βίωσαν ως έλλειψη αλληλεγγύης από Παλαιστίνιους ηγέτες, φίλους και συναδέλφους μπροστά σε αυτή τη φρίκη.
Πραγματικά ανησυχητικές ευρύτερες τάσεις είτε άρνησης είτε δικαιολόγησης των σφαγών σε ορισμένους παλαιστινιακούς κύκλους και στην παγκόσμια Αριστερά, οδήγησαν κάποιους να αρχίσουν να απαιτούν από τους φίλους τους να καταγγείλουν τη Χαμάς και να δηλώσουν τη δέσμευσή τους στο δικαίωμα των Εβραίων να ζουν σε αυτή τη γη, ως απόδειξη αμοιβαίας αλληλεγγύης και συμμαχίας.
Την ίδια στιγμή, κάποιοι από αυτούς τους Ισραηλινούς έχουν δικαιολογήσει την επίθεση στη Γάζα. Πολλοί αναγνωρίζουν ότι δεν υπάρχει στρατιωτική λύση μακροπρόθεσμα και τονίζουν ότι δεν επιθυμούν να κάνουν κακό στους Παλαιστίνιους πολίτες, αλλά επιμένουν ότι “δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να ανατρέψουμε αυτό το καθεστώς”. Ενώ ορισμένοι μπορεί να απορρίπτουν ακόμη τις επιθέσεις των εποίκων στη Δυτική Όχθη, δεν φαίνεται να τους απασχολεί η δίωξη των Παλαιστινίων πολιτών, η οποία δικαιολογείται με την ίδια λογική εναντίον πρώην φίλων και συμμάχων.
Από την πλευρά των Παλαιστινίων, πολλοί επιλέγουν την πλήρη σιωπή, εν πολλοίς από φόβο ότι οποιαδήποτε δήλωσή τους θα μπορούσε και πιθανότατα θα χρησιμοποιηθεί εναντίον τους.
Οποιαδήποτε εκδήλωση θλίψης για τις σφαγές της 7ης Οκτωβρίου χειραγωγείται από τους Ισραηλινούς για να δικαιολογήσει τις φρικαλεότητες που προκαλεί στη Γάζα, και κάθε ένδειξη φροντίδας για τους κατοίκους της Γάζας ερμηνεύεται από μεγάλο μέρος της εβραϊκής πλειοψηφίας, συμπεριλαμβανομένων των εργοδοτών και της αστυνομίας, ως προδοσία και συμπαιγνία με τον εχθρό.
Από τους Παλαιστίνιους που τολμούν να κάνουν δημόσιες δηλώσεις, ορισμένοι προσπαθούν να βαδίσουν σε μια λεπτή γραμμή μεταξύ της αναγνώρισης του δικαιώματος ενός κατεχόμενου λαού να αντισταθεί με βία, αλλά με επίκεντρο τους κρατικούς ή στρατιωτικούς στόχους, δικαιολογώντας έτσι την “πρώτη φάση” της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου και απορρίπτοντας τις επακόλουθες σφαγές αμάχων.
Άλλοι είτε αναζητούν τρόπους για να αρνηθούν ότι οι σφαγές έλαβαν χώρα – για παράδειγμα, προσκολλώμενοι σε θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με το ότι ο ισραηλινός στρατός σκότωσε πράγματι αμάχους ενώ προσπαθούσε να τους διασώσει ή να αποτρέψει την απαγωγή τους (κάτι που μπορεί να συνέβη σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά σε πολύ μικρότερο αριθμό από ό,τι υπονοείται) – είτε τις δικαιολογούν λέγοντας ότι η αποαποικιοποίηση είναι “βρώμικη” και “άσχημη” επειδή αντιστρέφει την αρχική βάναυση καταπίεση που καταπολεμά.
Οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ, από την πλευρά τους, βλέπουν επίσης με μεγάλη απογοήτευση ορισμένους Εβραίους ηγέτες, συναδέλφους και φίλους της Αριστεράς.
Από την αποτυχία να σταθούν στο πλευρό του λαού της Γάζας που αντιμετωπίζει τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει η κυβέρνησή μας, μέχρι την αποτυχία να μιλήσουν για εκείνους που διώκονται από ένα όλο και πιο αυταρχικό καθεστώς, οι Παλαιστίνιοι πολίτες αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι και προδομένοι από πολλούς Εβραίους συμμάχους που, μέχρι πριν από ένα μήνα, διαδήλωναν έντονα στους δρόμους στο όνομα της “δημοκρατίας”.
Αυτές οι τάσεις ευδοκιμούν σε δύο κοινότητες που έχουν εμποτιστεί από πολύ πραγματική θλίψη, φόβο και άγχος, και οι δύο αντλούν από συλλογικά τραύματα του παρελθόντος –το Ολοκαύτωμα και τη Νάκμπα-– των οποίων οι μνήμες αναβιώνουν από τη γενοκτονική ρητορική των ηγετών της Χαμάς και της ισραηλινής κυβέρνησης και ειδικότερα, στην περίπτωση των Παλαιστινίων, από τις πραγματικές εκτοπίσεις και τη συζήτηση σχεδίων για ακόμη περισσότερες εκτοπίσεις.
Περιττό να πούμε ότι, με το να αποσύρεται κάθε πλευρά στη ζεστασιά και την προστασία της εθνικής ή εθνοτικής της ομάδας, επιβεβαιώνει επίσης άθελά της τους φόβους και τις απογοητεύσεις της άλλης, δημιουργώντας μια καταστροφική δυναμική κλιμακούμενης δυσπιστίας και απόγνωσης.
[…]
Σε επόμενη ανάρτηση θα δημοσιευτεί το δεύτερο μέρος του κειμένου του Haggai Matar.
To κείμενο δημοσιεύτηκε στο +972.
