Περισσότεροι από 10.000 αθλητές αγωνίζονται τις τελευταίες ημέρες στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Μετά από αμέτρητες ώρες προπόνησης, ελπίζουν ότι η σκληρή δουλειά και η αυστηρή προσήλωση στον στόχο θα τους επιτρέψει να κατακτήσουν ένα από τα 306 μετάλλια της διοργάνωσης.

Υπάρχει βεβαίως και ένας άλλος τρόπος να κερδίσουν. Αυτός που επέλεξε ο αρσιβαρίστας Ιζάτ Αρτίκοφ από το Κιργιστάν, ο οποίος κατέκτησε μεν το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία των 69 κιλών, για να του αφαιρεθεί λίγο αργότερα από το Αθλητικό Διαιτητικό Δικαστήριο, καθώς βρέθηκε θετικός στη χρήση της απαγορευμένης διεγερτικής ουσίας στρυχνίνης.

Η ιστορία του Αρτίκοφ δεν αποτελεί βεβαίως μεμονωμένο περιστατικό.

Το pass-world ανατρέχει σε τρία από τα πιο σημαντικά περιστατικά φαρμακοδιέγερσης που σημάδεψαν την ιστορία του αθλητισμού.

Ιστορίες “σοσιαλιστικής” φαρμακοδιέγερσης

Μια από τις  λιγότερο γνωστές συνέπειες της πτώσης του τείχους του Βερολίνου, το 1989, ήταν και η αποκάλυψη του προγράμματος κρατικής φαρμακοδιέγερσης, στο οποίο είχε επιδοθεί η Ανατολική Γερμανία από τη δεκαετία του 1950 και εξής. Πρόκειται για το  “σχέδιο 14.25” όπως έμελλε να μείνει στην ιστορία.

Περίπου 10.000 αθλητές “ντοπαρίστηκαν” συστηματικά από το κράτος, ορισμένοι από ηλικία 12 ετών, καταναλώνοντας στεροειδή και άλλες ουσίες, οι οποίες συχνά τους παρουσιάζονταν ως βιταμίνες.

Μεταξύ 1956 και 1988, μια χώρα με μόλις 16 εκατομμύρια κατοίκους κέρδισε 203 χρυσά, 192 αργυρά και 177 χάλκινα μετάλλια στους Ολυμπιακούς. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην κολυμβητική ομάδα γυναικών της Ανατολικής Γερμανίας, η οποία κυριάρχησε στο άθλημα για πάνω από δύο δεκαετίες, καταρρίπτοντας τα ρεκόρ, το ένα μετά το άλλο. Στους Ολυμπιακούς του Μοντρεάλ, η ομάδα κολύμβησης των γυναικών κέρδισε τα 11 από τα 16 μετάλλια της διοργάνωσης.

Όταν ένας δημοσιογράφος τόλμησε να ρωτήσει τον προπονητή της ομάδας για την ασυνήθιστα μυώδη εμφάνιση των αθλητριών, εκείνος είπε ορθά κοφτά: “Ήρθαμε εδώ για να διαγωνιστούμε στην κολύμβηση. Όχι για να τραγουδήσουμε”. Κανένας αθλητής ή αθλήτρια της κολύμβησης από την Ανατολική Γερμανία δεν τιμωρήθηκε ποτέ για χρήση απαγορευμένων ουσιών.

Δείτε το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για το θέμα με τίτλο “Doping for Gold”:

Το πιο “βρώμικο” 100στάρι στην ιστορία του αθλητισμού

Ολυμπιακοί αγώνες της Σεούλ, 24 Σεπτεμβρίου 1988. Η κούρσα των 100 μέτρων που όλοι περιμένουν, καθώς στη γραμμή της εκκίνησης παίρνουν τις θέσεις τους τα δύο μεγαθήρια του στίβου Μπεν Τζόνσον και Καρλ Λιούις.

Με διαφορά κλασμάτων του δευτερολέπτου, ο καναδός Τζόνσον τερματίζει πρώτος, σημειώνοντας μάλιστα και παγκόσμιο ρεκόρ με χρόνο 9.79 δευτερόλεπτα. Δεύτερος, ο αμερικανός Λιούις με χρόνο 9.92.

Εικοσιτέσσερις ώρες μετά, στο Ολυμπιακό Κέντρο Ελέγχου Ντόπινγκ, το κλίμα ήταν ιδιαίτερα βαρύ. Η ανάλυση των δειγμάτων ούρων του Τζόνσον έδειχνε ότι είχε κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών και συγκεκριμένα στεροειδών.

Όπως παραδέχθηκε αργότερα ο Τζόνσον, έκανε συστηματικά χρήση αναβολικών από το 1981 μέχρι το 1988.

Εκείνο όμως που προκαλεί απορία και έκπληξη είναι το γεγονός ότι -όπως αποδείχθηκε αργότερα- ο Τζόνσον δεν ήταν ο μόνος αθλητής που συμμετείχε στον συγκεκριμένο αγώνα και είχε κάνει χρήση αναβολικών.

Το 2003, υψηλόβαθμο στέλεχος της αμερικανικής ολυμπιακής επιτροπής αποκάλυψε πως και ο Καρλ Λιούις είχε βρεθεί θετικός στη χρήση αναβολικών, λίγο καιρό πριν τους Ολυμπιακούς της Σεούλ. Ωστόσο, οι αρμόδιες αρχές των ΗΠΑ συγκάλυψαν την υπόθεση με αποτέλεσμα ο Λιούις να αποφύγει την τιμωρία.

Ειδικότερα, από τους οκτώ αθλητές που συμμετείχαν σε εκείνο τον αγώνα, οι έξι βρέθηκαν κάποια στιγμή μπλεγμένοι σε υποθέσεις ντόπινγκ.

Πλην των δύο πρωταγωνιστών της κούρσας, και ο Βρετανός Λίνφορντ Κρίστι, ο Αμερικανός Ντένις Μίτσελ , ο Καναδός Ντεσάι Γουίλιαμς και ο Τζαμαϊκανός Ρέι Στιούαρτ ενεπλάκησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε υποθέσεις φαρμακοδιέγερσης.

Δείτε το ντοκιμαντέρ του ESPN  για το 100στάρι των Ολυμπιακών της Σεούλ:

Ο Λανς Άρμστρονγκ και το “ντόπινγκ του αιώνα”

Η ιστορία του αμερικανού ποδηλάτη Λανς Άρμστρονγκ προκαλεί αν μη τι άλλο εντύπωση. Γεννημένος στις 18 Σεπτεμβρίου του 1971, ανακηρύχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής ποδηλασίας στα 21 του. Τέσσερα χρόνια αργότερα προσβάλλεται από καρκίνο. Επιβιώνει και επανέρχεται στους αγώνες. Από το 1999 έως το 2005 κατακτά την πρώτη θέση και στις επτά διαδοχικές διοργανώσεις του γύρου της Γαλλίας (Tour de France). 

Και τότε, στο απόγειο της καριέρας του, ομολογεί δημόσια στην εκπομπή της Όπρα Γουίνφρει ότι αγωνιζόταν ντοπαρισμένος σε όλες τις νίκες του στους ποδηλατικούς γύρους της Γαλλίας και ότι έλεγε συστηματικά ψέματα όλα αυτά τα χρόνια.

Το 2012 του επιβλήθηκε ισόβιος αποκλεισμός από το άθλημα και αφαίρεση και των 7 τίτλων του.

Δείτε το ντοκιμαντέρ του National Geographic με τίτλο “Cycling’s Greatest Fraud”: