Ένα νέο νομοσχέδιο στην Ισπανία συμπεριλαμβάνει άδεια για τους πόνους της περιόδου. Οι μισές γυναίκες στον κόσμο έχουν έμμηνο ρύση λίγο πολύ κάθε μήνα για περίπου 40 χρόνια της ζωής τους. Πολλές με δυσφορία, πολλές με πόνο. Αν και δεν είναι γνωστό πόσες ακριβώς, εκτιμάται ότι περίπου το 15% βιώνει έντονους πόνους σε κάποιο στάδιο της περιόδου του, ιδίως τα πρώτα χρόνια και πριν από την τεκνοποίηση.
Tων Ιsabel Valdés, Pablo Linde kai Gorka R. Pérez
Mετάφραση-Απόδοση: Μάγδα Φυτιλή
Στο νέο ισπανικό νομοσχέδιο, η λέξη έμμηνος ρύση εμφανίζεται για πρώτη φορά ως μέρος του δικαιώματος των γυναικών στην υγεία. Ο νόμος αναγνωρίζει και προστατεύει την ανικανότητα που συνεπάγεται ο πόνος της εμμήνου ρύσεως για ορισμένες γυναίκες και προτείνει άδεια από την εργασία για όσες την χρειάζονται, υπό ιατρική παρακολούθηση και έλεγχο.
Το νομοσχέδιο έχει ανοίξει ήδη μια έντονη συζήτηση. Όχι μόνο στο εσωτερικό της κυβέρνησης, με Υπουργεία που εκφράζουν αντίθετες θέσεις, αλλά και στον επιχειρηματικό τομέα.
Από τη μία πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι η αναγνώριση αυτής της διαφοράς στην υγεία των γυναικών θα μπορούσε να αποτελέσει εμπόδιο για την επαγγελματική τους σταδιοδρομία, καθώς οι εταιρείες θα το λαμβάνουν υπόψη τους κατά την πρόσληψή τους και θα είναι εις βάρος τους. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που το θεωρούν θετικό. Είναι ένα μέτρο, το οποίο προστατεύει τις γυναίκες και η αναγνώριση αυτής της διαφοράς αποτελεί ένα βήμα προς την επίτευξη της de facto ισότητας.
Αντικρουόμενες απόψεις εκφράζουν ακόμη και τα συνδικάτα.
Η Cristina Antoñanzas, αναπληρώτρια γενική γραμματέας της UGT, πιστεύει ότι μέτρα όπως αυτό «επαναφέρουν τα φώτα της δημοσιότητας στις γυναίκες σε ένα θέμα που μας διαφοροποιεί από τους άνδρες» και καταγγέλλει ότι, αν προχωρήσει, μπορεί να σημάνει «ένα νέο εμπόδιο» για την απόκτηση εργασίας.
«Οι πόνοι της περιόδου, αν αποτελούν αναπηρία, θα πρέπει να εκτιμώνται με τον ίδιο τρόπο όπως άλλες καταστάσεις και ασθένειες, χωρίς να χρειάζεται να γίνονται διακρίσεις μεταξύ των φύλων», σημειώνει.
Από την άλλη πλευρά, η Carolina Vidal, γραμματέας Γυναικών, Ισότητας και Συνθηκών Εργασίας στις CCOO, χαιρετίζει την πρόταση της κυβέρνησης, καθώς θεωρεί ότι «η επαγγελματική υγεία των γυναικών δεν είναι ίδια με εκείνη των ανδρών». Τονίζει, επίσης, ότι στόχος μέτρων όπως αυτό είναι η «καταπολέμηση των σεξιστικών συμπεριφορών που στιγματίζουν τις γυναίκες», κάτι που δεν είναι ασυμβίβαστο με τη δημιουργία «δικαιωμάτων που τις προστατεύουν».
Η Elisa Llurba, διευθύντρια της γυναικολογικής και μαιευτικής υπηρεσίας του νοσοκομείου Santa Creu i Sant Pau, θεωρεί ότι «τελικά πρόκειται για μια ασθένεια όπως κάθε άλλη. Ο καθένας δικαιούται αναρρωτική άδεια, εάν ο πόνος καθιστά αδύνατη την εργασία. Το πρόβλημα είναι ότι πάντα πίστευαν ότι είναι ένας πόνος που πρέπει να περάσεις και να τον ανεχτείς επειδή είναι ένας γυναικείος πόνος».
Εάν η άδεια εγκριθεί, η Ισπανία θα γίνει η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που θα το πράξει. Η Ιταλία αν και το συζήτησε στο κοινοβούλιο, απέτυχε να το ρυθμίσει. Τα περισσότερα προηγούμενα για τέτοιες ρυθμίσεις υπάρχουν στην Ασία, μια ήπειρο που, γενικά, δεν διακρίνεται για την οπτική φύλου στη νομοθεσία ή στις πολιτικές της.
Από το 1947, η Ιαπωνία επιτρέπει στις γυναίκες να μην εργάζονται κατά τη διάρκεια των ημερών της περιόδου τους, εάν αυτές καθιστούν αδύνατη την εργασία τους. Στη Νότια Κορέα, οι γυναίκες μπορούν επίσης να πάρουν άδεια εμμήνου ρύσεως, με τη διαφορά ότι όσες δεν παίρνουν άδεια εμμήνου ρύσεως λαμβάνουν επιπλέον αμοιβή. Στην Ινδονησία δίνονται δύο ημέρες ανά μήνα και στην Ταϊβάν τρεις ημέρες ανά έτος. Στην Αφρική, η Ζάμπια, δίνει μία ημέρα ανά μήνα από το 2015.
Το πλησιέστερο που έχει ρυθμιστεί στην Ισπανία είναι σε δημοτικό επίπεδο. Δύο δήμοι, εκείνοι της Girona και του Castellón, επιτρέπουν στους δημόσιους υπαλλήλους τους άδεια εμμήνου ρύσεως, ώστε να μπορούν να παίρνουν λίγες ώρες άδεια την εβδομάδα. Πρόκειται όμως για ώρες εργασίας που πρέπει να αναπληρωθούν αργότερα κατά το επόμενο έτος.
Ένα ελάχιστα μελετημένο φαινόμενο
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι ο μισός πληθυσμός έχει περίοδο για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν έχει μελετηθεί επαρκώς. Η Jerilynn Prior, διευθύντρια του Κέντρου Έρευνας του Εμμηνορροϊκού Κύκλου και της Ωορρηξίας του Βανκούβερ (Cemcor), του μοναδικού κέντρου στον κόσμο που ειδικεύεται στο θέμα αυτό, αναγνώρισε ότι υπάρχει έλλειψη γνώσης ακόμη και για το τι συνιστά «φυσιολογική περίοδος».
Για το λόγο αυτό δεν υπάρχουν, επίσης, ακριβή στοιχεία για το πόσες γυναίκες επηρεάζονται από τον πόνο και σε ποιο βαθμό αυτός προκαλεί αναπηρία. Το σχέδιο για την ισότητα αναφέρεται, επίσης, σε αυτό, μεταξύ άλλων σε ένα άρθρο σχετικά με την έρευνα, τη συλλογή και την παραγωγή δεδομένων για διάφορα θέματα, συμπεριλαμβανομένης της εμμήνου ρύσεως. Ο Txanton Martínez-Astorquiza, πρόεδρος της Ισπανικής Εταιρείας Γυναικολογίας και Μαιευτικής (SEGO), αναφέρει ότι υπολογίζεται ότι το 25% έως 50% υποφέρει από πόνο καθ’ όλη τη διάρκεια του κύκλου, ο οποίος μπορεί να είναι πολύ έντονος στο 10% έως 15% των περιπτώσεων.
«Συχνά η αιτία αυτών των πόνων είναι άγνωστη – σε άλλες περιπτώσεις υπάρχουν διαγνώσεις, όπως κύστες, αδενομύωση ή ενδομητρίωση», επισημαίνει η Martínez-Astorquiza. «Η ενόχληση ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό – ορισμένες γυναίκες είναι κλινήρεις και άλλες μπορούν να την επιλύσουν γρήγορα με αναλγησία. Για όσες το χρειάζονται, η άδεια είναι απαραίτητη, αλλά πρέπει να μελετάται κατά περίπτωση για να καθοριστεί ο συνιστώμενος αριθμός ημερών για κάθε γυναίκα: για πολλές μπορεί να είναι μόνο μία, για άλλες μπορεί να είναι τρεις ή ολόκληρος ο έμμηνος κύκλος», προσθέτει.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην El País
