Στις 25 Απριλίου το Ανώτατο Ποινικό Δικαστήριο της Κωνσταντινούπολης καταδίκασε τον Οσμάν Καβαλά σε ισόβια κάθειρξη χωρίς αναστολή, με κατηγορίες για απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης, λόγω της συμμετοχής του στις διαδηλώσεις του πάρκου Γκεζί. Έχοντας περάσει ήδη πάνω από τέσσερα χρόνια στη φυλακή, έχοντας αθωωθεί και ξανασυλληφθεί με τις ίδιες και ενισχυμένες κατηγορίες, ο Καβαλά –υπέρμαχος και αγωνιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα– χαρακτήρισε την απόφαση ως «δικαστική δολοφονία». Η διεθνής κοινή γνώμη, ανθρωπιστικές οργανώσεις αλλά και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασαν την απόφαση ως απόπειρα φίμωσης όσων υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Τουρκία και ζητούν την άμεση απελευθέρωσή του.

Ο Άντονι Μπάρνετ, συγγραφέας, ακτιβιστής και προσωπικός φίλος του Καβαλά, σε άρθρο του στο Open Democracy, σημειώνει ότι η ελευθερία πέρα από ατομικό δικαίωμα είναι και μια συλλογική συνθήκη, που πλήττεται από κάθε αυθαίρετο εγκλεισμό. «Όταν οποιοσδήποτε,  οπουδήποτε, φυλακίζεται άδικα, ένα μέρος του δικού μας εαυτού βρίσκεται πίσω από τα σίδερα», λέει ο Μπάρνετ.

Του Anthony Barnett

Εισαγωγή-μετάφραση: Συντακτική ομάδα pass-world.gr

Ο φίλος μου Οσμάν Καβαλά μόλις καταδικάστηκε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στη φυλακή. Γιατί; Επειδή είναι ένας άνθρωπος που έχει εργαστεί για τη δημοκρατία και τις ειρηνικές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών θρησκειών και καταβολών.

Ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν τον βλέπει γι’ αυτό που είναι: έναν εξαιρετικό εκπρόσωπο της κοινωνίας των πολιτών της χώρας του και μια ζωντανή αποκήρυξη του δεσποτισμού του.

Έτσι επέμεινε στην καταδίκη του Οσμάν, παρά την αυξανόμενη διεθνή κατακραυγή.

Δεν θα γράψω για την «υπόθεσή» του. Υπάρχει άφθονη κάλυψη αυτού του θέματος αλλού και ελπίζω να υπάρξει περισσότερη και ότι να μην σταματήσει μέχρι να φύγει ο Ερντογάν και να απελευθερωθεί ο Οσμάν. Διαμαρτυρήθηκα όταν φυλακίστηκε για πρώτη φορά πριν από τεσσεράμισι χρόνια, με εξωφρενικές κατηγορίες που απορρίφθηκαν για να αντικατασταθούν από ακόμη πιο παράλογες.

Μαζί με άλλους, βοήθησα στη δημιουργία μιας σύντομης «Όπερας του Εγκλεισμού» που συνέθεσε ο Νάιτζελ Όσμπορν, η οποία φέρνει το σκάνδαλο στις οθόνες των υπολογιστών μας, καθώς μελοποιεί τη βαθιά ανθρωπιά του Οσμάν.

Όλοι είμαστε άνθρωποι με έναν σωματικό τρόπο. Όταν η πόρτα χτυπάει πίσω σου και είσαι κλεισμένος στο κελί σου, όπως τώρα ο Οσμάν, βιώνεις την απόλυτη διαφορά μεταξύ του να είσαι φυλακισμένος και του να είσαι ελεύθερος.

Αλλά είμαστε όλοι, επίσης, κάτι περισσότερο από τον σωματικό μας εαυτό. Έχουμε μια ζωτική δύναμη και μια αγάπη για την ύπαρξη που δεν παγιδεύεται εύκολα.

Οι φίλοι μπορούν να γράψουν στον Οσμάν μέσω του δικηγόρου του. Πρόσφατα, αντί για επιστολή, του έστειλα το άρθρο μου για την Ουκρανία από το ΟpenDemocracy και το The Nation με τίτλο «Μετά τον Πούτιν». Μου απάντησε ότι «ο Πούτιν πρέπει να νικηθεί!», αλλά θεωρούσε ότι αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί «συστηματικές κυρώσεις» και όχι με τον εξοπλισμό των Ουκρανών, όπως εγώ υποστηρίζω.

Ξαφνικά, οι συζητήσεις που είχα μαζί του από τη δεκαετία του 1980, η ίδια φροντίδα και ο τρόπος με τον οποίο επιδιώκει μια ισορροπημένη κρίση, ζωντάνεψαν.

Παρά την απώλεια της ελευθερίας του, ο Οσμάν είναι ελεύθερος στο πνεύμα και παραμένει πιστός στον εαυτό του.

Την ίδια στιγμή, εγώ, αν και ελεύθερος εδώ στην Αγγλία, είμαι κατά ένα μέρος μου φυλακισμένος.

Και όχι μόνο επειδή ο προσωπικός μου φίλος είναι κλεισμένος σε ένα μικρό κελί χωρίς δίκαιη αιτία. Αλλά και επειδή πολλοί άλλοι είναι φυλακισμένοι.

Σκέφτομαι ιδιαίτερα τον Τζούλιαν Ασάνζ, που κρατείται σε απομόνωση στη φυλακή Belmarsh του Ηνωμένου Βασιλείου, αντιμετωπίζοντας την απέλαση και τη φυλάκιση στις ΗΠΑ για να ενταχθεί στα δύο εκατομμύρια που υποφέρουν από το ρατσιστικό σύστημα φυλάκισής τους.

Σκέφτομαι ιδιαίτερα τον Αλεξέι Ναβάλνι, τον γενναίο αντίπαλο του Πούτιν, που μέσω του δικηγόρου του καταγγέλλει στο Twitter την εισβολή του “τρελού τσάρου” στην Ουκρανία.

Σκέφτομαι ιδιαίτερα τη Μαρία Καλεσνικάβα και τον Σεργκέι Τικανόφσκι, οι οποίοι μαζί με άλλους εκπροσώπους της δημοκρατικής αντιπολίτευσης στη Λευκορωσία βασανίζονται και φυλακίζονται τώρα υπό φρικτές συνθήκες.

Σκέφτομαι με οργή τους 4.600 Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους στις ισραηλινές φυλακές που αναζητούν την ελευθερία της χώρας τους.

Σκέφτομαι με απόγνωση τους Ουιγούρους, έναν ολόκληρο λαό φυλακισμένο από τη λεγόμενη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.

Και σκέφτομαι πολλούς άλλους στις τουρκικές φυλακές του Ερντογάν, λιγότερο διάσημους από τον Οσμάν Καβαλά.

Η ελευθερία είναι έντονα προσωπική. Ωστόσο, δεν είναι μια εγωιστική εμπειρία. Δεν σημαίνει τίποτα χωρίς να είναι ελεύθεροι και οι άλλοι: όσοι είναι κοντά μας, όσοι είναι φίλοι μας, και όσοι είναι πιο μακρινές χώρες που αγωνιζόμενες για την ελευθερία τους εξασφαλίζουν τη δική μας.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όταν οποιοσδήποτε, οπουδήποτε, φυλακίζεται άδικα, ένα μέρος όλων μας βρίσκεται πίσω από τα σίδερα.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Open Democracy, στις 27 Απριλίου 2022.