O καταυλισμός του Καλαί υπήρξε μια εστία ζωής για τους πρόσφυγες και μετανάστες που συγκεντρώνονταν στη Βόρεια Γαλλία, με στόχο να περάσουν τη Μάγχη για να βρεθούν στη Μεγάλη Βρετανία. Την ίδια ώρα που τα κυρίαρχα ΜΜΕ έκαναν λόγο για τη «Ζούγκλα» του Καλαί, ο καταυλισμός αποτελούσε μια ζωντανή κοινότητα συμβίωσης και δικτύωσης προσφύγων που έφταναν εκεί από διαφορετικά σημεία της Γαλλίας και της Ευρώπης, προς αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Έναν χρόνο πριν, η γαλλική κυβέρνηση διέταξε την καταστροφή του καταυλισμού, με το πρόσχημα της μεταφοράς των ανθρώπων σε ασφαλέστερους τόπους διαμονής και καλύτερες εγκαταστάσεις.
Η έκθεση, που δημοσίευσε στις αρχές της εβδομάδας, η οργάνωση Refugee Rights Data Project (RRDP) διαψεύδει τους ισχυρισμούς των γαλλικών αρχών και δίνει στο φως στοιχεία για την αστυνομική βία, τον εκφοβισμό και την αποστέρηση θεμελιωδών δικαιωμάτων που υφίστανται οι πρόσφυγες που παραμένουν στην περιοχή του Καλαί, μεταξύ των οποίων και πολλά ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης, η αστυνομική βία προς τους πρόσφυγες στο Καλαί έχει ενταθεί σε «υπερβολικά και απειλητικά για τη ζωή» επίπεδα, ενώ επίσης καταγράφεται συστηματική «απουσία πληροφόρησης και καθοδήγησης σχετικά με τους νόμους αίτησης ασύλου». Επιπλέον, η κατάσταση για τους ασυνόδευτους ανηλίκους έχει επιδεινωθεί αισθητά και απουσιάζουν επίσημες καταγραφές για τον ακριβή αριθμό τους στην περιοχή του Καλαί.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που υπάρχουν, μετά την καταστροφή του Καλαί παρέμειναν στην περιοχή 700 πρόσφυγες, οι οποίοι ζουν σε επισφαλείς συνθήκες, στον δρόμο και χωρίς πρόσβαση σε βασικά αγαθά επιβίωσης. Η έκθεση της οργάνωσης RRDP αναφέρει ότι οι τακτικές της γαλλικής αστυνομίας κατά των 700 προσφύγων περιλαμβάνουν ακόμα και εγκατάλειψη ασυνόδευτων κοριτσιών σε απομακρυσμένα σημεία.
Η έρευνα της οργάνωσης περιλαμβάνει συνεντεύξεις με 233 πρόσφυγες, συμπεριλαμβανομένων 94 παιδιών ηλικίας 12 έως 17 ετών. Το 27,9% του δείγματος είναι πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, το 23,2% από την Αιθιοπία, το 22,8% από την Ερυθραία, το 18,9% από το Σουδάν και το 7,3% περιλαμβάνει άλλες εθνικότητες σε μικρή αντιπροσώπευση στο δείγμα (Συρία, Λιβύη, Παλαιστίνη, Τσαντ, Νότιο Σουδάν και Αίγυπτος).
Στις μαρτυρίες τους οι πρόσφυγες κάνουν λόγο για διαρκή περιστατικά άσκησης αστυνομικής βίας, συμπεριλαμβανομένων κτυπημάτων αρκετά δυνατών για να επιφέρουν σοβαρούς τραυματισμούς ακόμα και παράλυση. Επιπλέον, η έρευνα καταγράφει άσκηση βίας (φυσικής ή/και λεκτικής) εναντίον των προσφύγων από ομάδες πολιτών στην περιοχή του Καλαί. Από τους ερωτηθέντες, εννέα στους δέκα δήλωσαν ότι δεν αισθάνονται ασφαλείς στο Καλαί, και το ίδιο ποσοστό δηλώνει ότι έχει βιώσει αστυνομική βία (λεκτικές επιθέσεις, φυσική βία και επιθέσεις με δακρυγόνα).
Επιπλέον, το 40,4% του δείγματος και το 41,1% της ομάδας των ανηλίκων δήλωσε ότι έχει υποστεί κάποιου είδους επίθεση, φυσική ή λεκτική, από πολίτες, ενώ μαρτυρίες μιλούν για επιδρομές μοτοσικλετιστών στις περιοχές όπου κοιμούνται οι πρόσφυγες.
Όπως αναφέρει, η έκθεση οι γαλλικές Αρχές δεν προστατεύουν τους πρόσφυγες από τις ρατσιστικές επιθέσεις οργανώσεων που δρουν στην περιοχή. Επίσης, πολλοί από τους εκατοντάδες ανήλικους πρόσφυγες που βρίσκονται στην περιοχή του Καλαί έχουν δικαίωμα εισόδου στο Ηνωμένο Βασίλειο. Σύμφωνα με την έρευνα της RRDP, το 40% των ανηλίκων που κοιμούνται στο δάσος ή σε άλλες περιοχές γύρω από το Καλαί δηλώνει ότι έχει οικογένεια στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Το λιμάνι του Καλαί, παρά τις εχθρικές και βίαιες επιθέσεις της αστυνομικής αυθαιρεσίας και του ρατσισμού ομάδων πολιτών, εξακολουθεί να αποτελεί για πολλούς τη μόνη ελπίδα να περάσουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, και για ορισμένους να επανενωθούν με μέλη της οικογένειάς τους που βρίσκονται εκεί.
Διαβάστε επίσης:
“Μαθήματα αρχιτεκτονικής από το στρατόπεδο του Καλαί”
“Η καταστροφή του καταυλισμού του Καλαί: μια μαρτυρία για όσα δεν φαίνονται”
