Πρόκειται για τεράστια ερώτηση, αλλά κάποιος/α πρέπει να τη ρωτήσει. Στη φετινή Παγκόσμια Σύνοδο Κορυφής των Υπερασπιστών/στριών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η Διεθνής Αμνηστία ρώτησε 11 εξέχοντες ακτιβιστές/στριες για την ουσία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Να τι απάντησαν…

Anielle Franco, Βραζιλία

Η Anielle είναι δασκάλα, δημοσιογράφος και ακτιβίστρια. Είναι επίσης η αδελφή της Marielle Franco, υπερασπίστριας ανθρωπίνων δικαιωμάτων που δολοφονήθηκε νωρίτερα το 2018. Η Anielle είναι αποφασισμένη να αναζητήσει δικαιοσύνη για την αδελφή της και να μιλήσει ανοιχτά για τον ρατσισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι μαύρες γυναίκες στη Βραζιλία.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι η ευκαιρία να υπερασπιστούμε αυτό που πραγματικά πιστεύουμε. Για μένα, η αγάπη και η εκπαίδευση αποτελούν τη βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μπορούν να μας σώσουν από πολλά πράγματα.

Η Marielle και εγώ γεννηθήκαμε υπερασπίστριες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν είχαμε επιλογή. Μεγάλωσα στις παραγκουπόλεις. Ήταν επικίνδυνο. Οι άνδρες συχνά σκότωναν τις συζύγους τους. Δεν μπορούσαμε απλά να καθόμαστε και να παρακολουθούμε τέτοιες αδικίες. Ξέραμε ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι.

Η αδελφή μου, η Marielle, μου έμαθε τόσα πολλά – μάθαινα πράγματα από εκείνη από όταν ήμουν έφηβη. Όταν μετακόμισα στις ΗΠΑ, στην ηλικία των 16 ετών, είπε: «Δεν έχει σημασία πού πηγαίνεις, θα πρέπει πάντα να αγωνίζεσαι για κάτι». Μου μετέδωσε την αίσθηση της δικαιοσύνης και έτσι, μπήκα στον Εθνικό Συνασπισμό των 100 Μαύρων Γυναικών και εκπαιδεύτηκα ως δημοσιογράφος. Πίσω στη Βραζιλία, η Marielle πάντα αγωνιζόταν για κάτι. Όπου κι αν ήμουν, πάντα την υποστήριζα. Ήταν απίστευτο να βλέπεις την εξέλιξή της σε μια πανίσχυρη γυναίκα. Αγωνιζόταν για δικαιοσύνη μέχρι την ημέρα που σκοτώθηκε.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να είσαι μαύρη γυναίκα στη Βραζιλία. Είμαστε οι πλέον περιθωριοποιημένες. Γνωρίζω τις μάχες που έχουμε μπροστά μας και φοβάμαι. Δεν ξέρω τι θα συμβεί στη συνέχεια. Ξέρω ότι θα προσπαθήσουν να μας αποκλείσουν και να μας σιωπήσουν, αλλά πρέπει να ενωθούμε. Δεν θα εγκαταλείψουμε τον αγώνα.

Eva Lewis, ΗΠΑ

Η Eva Lewis, 19 ετών, είναι ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καλλιτέχνης από τα νότια του Σικάγο, στο Ιλινόις. Είναι ιδρύτρια και διευθύνουσα σύμβουλος του The I Project. Α, και δε σας είπαμε, είναι φοβερή.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι τα απαραίτητα εργαλεία για την οικοδόμηση της βιωσιμότητας. Αν δεν έχετε εργαλεία, δεν μπορείτε να χτίσετε τίποτα. Για μένα, τα νότια του Σικάγο είναι σαν μια γυάλα για ψάρια. Υπάρχουν πολλά ψάρια και μια γεύση φαγητού. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να φτιάξουν τις δικές τους δεξαμενές, έτσι βρισκόμαστε στην ίδια γυάλα, και μοιραζόμαστε ένα κομμάτι. Ωστόσο, αν είχαμε ο καθένας μας τις δεξαμενές του, θα ήμασταν εντάξει. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι τα εργαλεία που χρειαζόμαστε για να φτιάξουμε τις δικές μας δεξαμενές.

Ως μαύρη γυναίκα, μένω σε μια χώρα που δεν προοριζόταν να με ωφελήσει. Ήταν εμφανές, μεγαλώνοντας στα νότια του Σικάγο. Μέλη της οικογένειάς μου συμμετείχαν σε συμμορίες· άλλοι/ες έπεσαν θύματα της καταπίεσης των μαύρων και έγχρωμων ανθρώπων.

Για να απελευθερωθώ, ήξερα ότι θα πρέπει να αναζητήσω πόρους, όπως μια καλή εκπαίδευση. Η μητέρα μου έκανε τα πάντα για να διασφαλίσει ότι θα είχα πρόσβαση σε αυτούς τους πόρους, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε χωρίς μάχη. Κάθε πρωί ξυπνούσα στις 5 για να πάω στο σχολείο. Επιζούσα με τέσσερις έως πέντε ώρες ύπνο κάθε νύχτα, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν υπήρχαν καλά σχολεία στην περιοχή μου.

Το σχολείο στα βόρεια του Σικάγο με έπλασε ως ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Συνειδητοποίησα γρήγορα ότι η εκπαίδευση στις ΗΠΑ αφορούσε το κύρος, όχι την ισότητα. Είχα καθήκον να μιλήσω. Ήταν ένα κεκτημένο προνόμιο να βρίσκομαι σε αυτό το χώρο και έπρεπε να μιλήσω για τους αγώνες που έδινε ο λαός μου. Μιλώντας ανοιχτά, απέκτησα τις δεξιότητες που απαιτούνται ώστε να είμαι ακτιβίστρια.

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο Ίδρυμα Ivy League. Οικοδομώ μια ομάδα νεαρών έγχρωμων γυναικών από τις αποστερημένες κοινότητες που προσπαθούν να καταπολεμήσουν την καταπίεση. Επίσης, δημιούργησα μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που ονομάζεται The I project. Είναι μία πρωτοβουλία ακτιβισμού μέσω των τεχνών και είμαι πραγματικά περήφανη για αυτό.

Fred Baum, Δανέζικο Συμβούλιο Προσφύγων

Ο Fred Bauma είναι ηγέτης της ομάδας LUCHA, για την κοινωνική δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη νεολαία υπέρ της δημοκρατίας, η οποία υποστηρίζει την αλλαγή στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Συνελήφθη τον Μάρτιο του 2015 και πέρασε 18 μήνες στη φυλακή, ενώ ενδεχόταν να αντιμετωπίσει τη θανατική ποινή. Μετά από διεθνείς πιέσεις από οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία, ο Fred αφέθηκε ελεύθερος το 2016.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, για μένα, είναι απλά. Είναι τα πράγματα που σε κάνουν να αισθάνεσαι άνθρωπος και σε κάνουν να θεωρείς ότι κάποιος άλλος είναι τόσο άνθρωπος όσο κι εσύ. Δεν αφορούν τους νόμους ή τον ΟΗΕ, αφορούν την αγάπη, τη συμπόνια και την ενσυναίσθηση.

Μεγαλώνοντας, είδα πολλή βία στη χώρα μου. Οι άνθρωποι υπέφεραν και υπήρχε ένα αίσθημα αδυναμίας. Πολλοί άνθρωποι εκτοπίστηκαν, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Δεν ήθελα να δω κανέναν άλλο στην ίδια κατάσταση, και ήξερα ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έγινα ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η πρώτη πρόκληση που έπρεπε να ξεπεράσω ήταν η κρατική βία και η καταπίεση. Το βιώνω καθημερινά, και το ίδιο συμβαίνει και με την οικογένειά μου. Μετά τη σύλληψή μου, χαρακτηρίστηκα ως επικίνδυνος. Εκτός από την οικογένεια και τους φίλους μου, οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν ήθελαν να παραδεχτούν ότι με ήξεραν – με κοίταζαν με διαφορετικό τρόπο. Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου ήταν τόσο θαρραλέοι που μου στάθηκαν, έστω και αν επηρεαζόταν ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονταν και οι ίδιοι/ες.

Μου προκαλεί υπερηφάνεια το γεγονός ότι οι συνάνθρωποί μου αρχίζουν να μιλούν πιο ελεύθερα, χωρίς φόβο. Η πίεση συνεχίζεται, αλλά τουλάχιστον γνωρίζουν τη δύναμη που έχουμε. Για μένα, η επαναφορά της εξουσίας στον λαό θα είναι το πιο σημαντικό επίτευγμα.

Vitalina Koval, Ουκρανία

Η Vitalina Koval είναι μία απίστευτη ακτιβίστρια στην κοινότητα ΛΟΑΤΙ της Ουκρανίας. Είναι συν-ιδρύτρια ενός κοινοτικού κέντρου που παρέχει έναν ασφαλή χώρο για τα ΛΟΑΤΙ άτομα, και μιλάει ανοιχτά ενάντια στο μίσος.

Για μένα, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι βασικές αξίες. Είναι τα θεμέλια για μια ανοιχτή και χωρίς αποκλεισμούς κοινωνία.

Αποκαλύφθηκα ως λεσβία στα 25. Μετά από αυτό, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω τίποτα περισσότερο να κρατήσω για τον εαυτό μου. Ήθελα να αγωνιστώ για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΙ ατόμων και των γυναικών. Αντιλήφθηκα τον εαυτό μου ως υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μετά τη συμμετοχή μου στην Επανάσταση για την Αξιοπρέπεια [Ουκρανική Επανάσταση] στην Ουκρανία. Πέρασα δυόμισι εβδομάδες κάνοντας εκστρατεία στη  Maidan Nezalezhnosti [η κεντρική πλατεία στο Κίεβο]. Αυτό με διαμόρφωσε ως ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Υπάρχουν δύο βασικά ζητήματα στην Ουκρανία σήμερα και δύο λόγοι που πρέπει να συνεχίσουμε την εκστρατεία μας. Πρώτον, η δραστηριότητα των ριζοσπαστικών δεξιών ομάδων έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Εμείς, ως υπερασπιστές/στριες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πρέπει να δράσουμε εναντίον τους, και να προστατεύουμε ο ένας την άλλη. Δεύτερον, η αστυνομία δεν διώκει τους ανθρώπους που διαπράττουν εγκλήματα κατά των ακτιβιστών/στριών. Όταν αυτοί οι άνθρωποι μένουν ατιμώρητοι, διαπράττουν ακόμα μεγαλύτερη βία. Πρέπει να συνεργαστούμε με τις αρχές για να αναπτύξουμε τη νομοθεσία περί εγκλημάτων μίσους.

Το προσωπικό μου επίτευγμα είναι ότι αποκαλύφθηκα ως λεσβία – δεν ήθελα να κρύβομαι πλέον. Έχω τα ίδια δικαιώματα με όλους και όλες. Αξίζω να είμαι ευτυχισμένη και να ζω ελεύθερα.

Δρ. Mudawi Ibrahim Adam, Σουδάν

Ο υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μηχανικός Mudawi Ibrahim Adam εκθέτει εδώ και χρόνια παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Darfur. Έχει επανειλημμένα φυλακιστεί, υπό κατηγορίες που σχετίζονται με το έργο του στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Για μένα, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι η ισότητα, η δικαιοσύνη, η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι, η ελευθερία από την καταπίεση. Είναι το δικαίωμα στη ζωή. Το δικαίωμα στη διατροφή. Το δικαίωμα στη στέγαση.

Μεγάλωσα μισώντας την αδικία. Ήθελα να υποστηρίζω τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Θεωρώ τον εαυτό μου ως αγωνιστή ενάντια στην αδικία. Θεωρώ τον εαυτό μου ως ακτιβιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το Σουδάν είναι μια ποικιλόμορφη χώρα, με ανθρώπους από πολλές θρησκείες και πολιτισμούς. Πολεμούσα εναντίον της φτώχειας και των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μαχόμουν για την ισότητα, αλλά ο αγώνας αυτός δεν ήταν εύκολος. Έχω περάσει τμήματα της ζωής μου στη φυλακή, στερούμενος την ελευθερία μου. Παραμένω υπερήφανος για αυτό που έχω επιτύχει – ειδικά όταν βλέπω τον αντίκτυπο που έχω στους νέους και την αποφασιστικότητά τους να εργαστούν για τη δικαιοσύνη.

Lolita Chavez, Γουατεμάλα

Η Aura Lolita Chávez Ixcaquic, γνωστή ως Lolita, είναι ακτιβίστρια των δικαιωμάτων των γυναικών και γηγενής ηγέτιδα της Γουατεμάλας, στον αγώνα για την προστασία της γης της.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι η δικαιοσύνη, η ελευθερία και ένας τρόπος να ζήσουμε μαζί στον ίδιο κόσμο. Είναι ένας αγώνας όχι μόνο για τους ανθρώπους, αλλά και για τη φύση, τα βουνά και τα ποτάμια.

Η μητέρα μου ήταν υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έτσι έγινα και εγώ. Το χωριό μου ήταν υπό απειλή και ήξερα ότι έπρεπε να πολεμήσω. Οι επιχειρήσεις προσπαθούν ακόμα να πάρουν τη γη μας – τη θέλουν για το κέρδος. Τόλμησα να μιλήσω, αλλά τώρα δεν μπορώ να επιστρέψω στο χωριό μου. Έχω λάβει θανατικές απειλές, κατηγορήθηκα για πράγματα που δεν έκανα. Δεν μπορώ να επιστρέψω.

Maria Munir, Ηνωμένο Βασίλειο

Δημόσια ομιλήτρια, υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ένας εξαιρετικός άνθρωπος, από όλες τις απόψεις, η Maria Munir μιλά ανοιχτά για ζητήματα όπως τα δικαιώματα των τρανς ατόμων και οι διακρίσεις εκτός διπόλου.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι εκείνες οι ελευθερίες που όλοι και όλες θα έπρεπε να απολαμβάνουν εξίσου, η δυνατότητα να έχουν μια δίκαιη ευκαιρία στη ζωή. Είναι τα βασικά πράγματα που αποτελούν αναγκαία θεμέλια για να ζήσει ένας άνθρωπος, όπως η υγιεινή και η στέγαση. Όταν μιλάμε υπό αυτούς τους όρους, τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται κάτι με το οποίο ο καθένας και η καθεμία μπορεί να συσχετιστεί και να κατανοήσει. Κάτι τέτοιο βοηθάει ώστε να σπάσει εκείνο το όριο που θέλει τα ανθρώπινα δικαιώματα να συμβαίνουν κάπου αλλού. Στην πραγματικότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι κάτι που δικαιούται κάθε άνθρωπος.

Νιώθω πάντα έντονη τη σημασία της ισότητας. Ο καθένας και η καθεμία έχει το δικαίωμα πρόσβασης στην πληροφόρηση. Η κοινωνική τάξη, η εκπαίδευση και τα χρήματα δεν θα έπρεπε να εμποδίζουν τους ανθρώπους από την κατανόηση της λειτουργίας του κόσμου και των τρόπων διασφάλισης της προστασίας της θέσης τους στον κόσμο αυτόν.

Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει ένας/μια υπερασπιστής/στρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Έχω πολλές αμφιβολίες για τον εαυτό μου. Παρόλο που έχω δουλέψει πολύ πάνω σε αυτό, εξακολουθώ να αμφιβάλλω και να αναρωτιέμαι αν είμαι αρκετά καλή. Τώρα, αντί να αναρωτιέμαι αν κάποιος/α άλλος/η θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα, ρωτώ: Γιατί δεν είναι περισσότεροι οι υπερασπιστές και οι υπερασπίστριες ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Γιατί δεν επιτρέπουμε στους ανθρώπους να μιλούν για τα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Την πρώτη φορά που αποκαλύφθηκα ως άτομο εκτός διπόλου φύλου ήταν μπροστά στον Πρόεδρο Ομπάμα, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου στο Λονδίνο. Στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν αναγνωρίζουμε τα άτομα εκτός διπόλου φύλου βάσει του νόμου για την ισότητα, επομένως κυριολεκτικά δεν έχουμε δικαιώματα. Είχα την πρόθεση να ρωτήσω τον Ομπάμα για τη μεταμέλειά του όσον αφορά την παρέμβαση στη Λιβύη, αλλά στη συνέχεια μου φάνηκε εξαιρετική ευκαιρία για να τεθεί στο προσκήνιο ένα θέμα που συχνά αγνοείται ή υποκαθίσταται από άλλα.

Ωστόσο, δεν θα μπορούσα να πω ότι η «στιγμή Obama» είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα μου. Για εμένα, είναι το πλήθος των ανθρώπων που έχουν πει ότι η δουλειά μου έχει κάνει τη διαφορά. Έχω λάβει τόσα πολλά μηνύματα στο Twitter και μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, και έχω εγκαινιάσει έναν διάλογο που μέχρι τώρα δεν ήταν δυνατός. Αυτό είναι το πιο πολύτιμο πράγμα για μένα!

Matthew Caruana Galizia, Μάλτα

Ο δημοσιογράφος που κέρδισε το βραβείο Pulitzer, Matthew Caruana Galizia, ζητά δικαιοσύνη για τη μητέρα του, Daphne Caruana Galizia, η οποία δολοφονήθηκε πριν από ένα χρόνο στη Μάλτα.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σαν τον αιθέρα. Μέχρι να μας τα στερήσουν, δεν γνωρίσουμε ότι τα  έχουμε.  Μπορείς να συνειδητοποιήσεις πόσο απαραίτητα είναι μόνο όταν σου στερηθεί ο αέρας και δεν μπορείς πλέον να αναπνεύσεις.

Δεν αποφάσισα να γίνω ακτιβιστής. Δεν ήταν επιλογή μου. Η μητέρα μου και εγώ ήμασταν και οι δύο δημοσιογράφοι, αλλά σε ένα σημείο δεχτήκαμε τόσο μεγάλη επίθεση, που περνούσαμε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας προσπαθώντας να υπερασπιστούμε το έργο μας για να δικαιολογήσουμε την ύπαρξή μας.

Η μητέρα μου δολοφονήθηκε, μόνο και μόνο επειδή έκανε το έργο της ως δημοσιογράφος. Μέχρι τη δολοφονία της, δεχόταν διαρκώς επιθέσεις. Αντιμετώπισε πάνω από 50 υποθέσεις αστικής ή ποινικής βλάβης και οι τραπεζικοί λογαριασμοί της πάγωσαν από τον υπουργό της κυβέρνησής μας.

Η διαφθορά και η ατιμωρησία αποτελούν μόνιμα ζητήματα στη Μάλτα. Αυτή είναι η ρίζα όλων. Καταγγέλλουμε διεφθαρμένους πολιτικούς, αλλά δεν γίνεται τίποτα. Απολαμβάνουν ατιμωρησία, και έπειτα μας επιτίθενται. Τελικά η κατάσταση οδήγησε στη δολοφονία μιας δημοσιογράφου.

Το έργο του υπερασπιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν είναι κάτι που κάνω από επιλογή. Είναι κάτι που πρέπει να κάνω.

Nurcan Baysal, Τουρκία

Η Nurcan Baysal είναι Κούρδισσα υπερασπίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοσιογράφος από το Diyarbakir, στην κουρδική περιοχή της Τουρκίας. Η Nurcan αντιμετώπισε απειλές κατά της ζωής της, έλαβε κακοποιητικά μηνύματα και τέθηκε υπό κράτηση από τις αρχές. Παρ’ όλα αυτά, η Nurcan είναι αποφασισμένη να συνεχίσει να αγωνίζεται.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι κάτι τόσο βασικό, αλλά τόσο σημαντικό. Χωρίς δικαιώματα δεν είμαστε τίποτα. Εάν δεν μπορούμε να μιλήσουμε, να δούμε, ή να πούμε όσα σκεφτόμαστε∙ εάν δεν μπορούμε να διαδηλώσουμε, να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα μας ή να συναντηθούμε με τους φίλους και τις φίλες μας για να μιλήσουμε ανοιχτά, τότε ποιο είναι το νόημα; Η ζωή αποκτά νόημα με τα δικαιώματά μας!

Προστατεύω τα δικαιώματα τόσο των γυναικών όσο και των παιδιών για περισσότερα από 20 χρόνια. Είμαι πρώτα απ’ όλα δημοσιογράφος, αλλά και υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Γινόταν πόλεμος στην περιοχή μας για περισσότερα από 40 χρόνια. Είμαι μέλος της δεύτερης ή της τρίτης γενιάς των Κούρδων που μεγάλωσαν μέσα στον πόλεμο. Δεν θέλω τα παιδιά μου να έχουν την ίδια ζωή. Αυτός είναι και ο λόγος που διεκδικώ ειρήνη και εργάζομαι για να διασφαλίσω την προστασία των δικαιωμάτων της κοινότητας. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Έχω αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις, κυρίως από το τουρκικό κράτος. Η ύπαρξή μου αποτελεί πρόβλημα για όσους κατέχουν την εξουσία.

Όταν επιβλήθηκαν απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τα τουρκικά μέσα μαζικής ενημέρωσης έκλεισαν παντελώς τα μάτια τους μπροστά σε ό, τι συνέβαινε στην περιοχή μας. Ήμουν από τους λίγους ανθρώπους που ενημέρωσαν το τουρκικό κοινό για το τι συμβαίνει πραγματικά. Προσπάθησα πραγματικά να κάνω τη διαφορά – και κοιτώντας πίσω, αισθάνομαι ότι σώσαμε μερικούς ανθρώπους.

Phylesha Brown-Acton, Νησί Νιούε και Νέα Ζηλανδία

Η Phylesha Brown-Acton δουλεύει στον τομέα του HIV και για λογαριασμό των ΛΟΑΤΚΙ κοινοτήτων εδώ και 20 χρόνια. Είναι επίσης συμπρόεδρος του Δικτύου Τρανσέξουαλ Ασίας-Ειρηνικού (APTN) και Διευθύντρια της F’INE Pasifika Aotearoa, στη Νέα Ζηλανδία.

Τι είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα; Είναι μια βασική αλλά φορτισμένη ερώτηση. Τα ανθρώπινα δικαιώματα σημαίνουν τόσα πολλά σε τόσους πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Για μένα τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι για όλους τους ανθρώπους, για να διασφαλίσουν ότι προστατεύονται, ότι είναι ασφαλείς και απολαμβάνουν τις ίδιες ευκαιρίες.

Γεννήθηκα υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ως παιδί, ως νέος άνθρωπος, ως ενήλικας, ως τρανς γυναίκα και ως ιθαγενής ακτιβίστρια, πάντα είχα κάτι να πω. Πιστεύω ότι πρέπει να υπερασπιστώ τους σκοπούς που πρεσβεύω. Προέρχομαι από μια μακρά αλυσίδα ισχυρών γυναικών που αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά των θεμελίων του πολιτισμού και της κοινότητας. Ήταν η δύναμη που με κρατούσε και με ενθάρρυνε να μιλήσω.

Έχω αντιμετωπίσει αρκετές προκλήσεις κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Είμαι τρανς γυναίκα – χρειάζεται να πω πολλά περισσότερα; Εάν καταλαβαίνετε την πραγματικότητά μου ως γυναίκα τρανς, η μεγαλύτερη πρόκληση είναι πως πρέπει να έρθω αντιμέτωπη με τους ανθρώπους που με επαναπροσδιορίζουν. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να δεχτούν ή να καταλάβουν ότι η έννοια του φύλου δεν είναι τόσο δυαδική όσο νομίζουν ότι είναι.

Εκτός από το γεγονός ότι έχω παραμείνει ζωντανή, έχω κερδίσει πολλά ακόμα. Ένα από αυτά είναι ότι μπορώ να συμμετάσχω στη δεύτερη Παγκόσμια Σύνοδο Κορυφής των Υπερασπιστών/στριών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Είμαι η μοναδική που εκπροσωπεί την περιοχή του Νοτίου Ειρηνικού. Είμαι μόνο μία φωνή από την περιοχή, αλλά ελπίζω ότι αυτό θα ανοίξει τις πόρτες και για άλλες.

Han Hui Hui, Σιγκαπούρη

Η Han Hui Hui είναι blogger και υπερασπίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Χρησιμοποιεί το blog της και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να αναδείξει τα ελλείμματα στις κοινωνικές υπηρεσίες και να ευαισθητοποιήσει το κοινό για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Σιγκαπούρη. Έχει υποστεί σωματική επίθεση και παρενόχληση, και έχει φυλακιστεί και τεθεί υπό κράτηση σε απομόνωση μόνο και μόνο επειδή μίλησε δημόσια.

Ως κάτοικος της Σιγκαπούρης, πιστεύω ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι συγκεκριμένα πράγματα. Η δυνατότητα να υπάρχει κατάλληλη στέγαση ώστε να διαμένουν οι οικογένειες. Επαρκής υγειονομική περίθαλψη, ώστε οι άνθρωποι να μην φοβούνται ότι θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν. Και κατάλληλες συντάξεις ώστε όλοι να μπορούν να απολαύσουν τη χρυσή εποχή τους μόλις συνταξιοδοτηθούν.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ως υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είμαι απλώς μια συνηθισμένη πολίτης της Σιγκαπούρης, η οποία θέλει να γράφει σε blog για τη ζωή της και το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μου. Αλλά το blogging για το εκπαιδευτικό σύστημα στη Σιγκαπούρη μου δημιούργησε προβλήματα.

Το 2013, η κυβέρνηση της Σιγκαπούρης μου έστειλε μια επιστολή όπου με κατηγορούσε για δυσφήμιση. Φοβήθηκα πολύ. Δεν είχα τους πόρους για να πολεμήσω εναντίον της κυβέρνησης. Άρχισα να κοιτάζω πέρα από τα σύνορα, και τότε συνειδητοποίησα ότι υπήρχε κάτι που ονομάζεται ελευθερία λόγου και ότι είχα το δικαίωμα να αμφισβητώ την κυβέρνηση.

Συνέχισα το blogging, αλλά αντιμετώπισα μεγάλη κακομεταχείριση. Οι άνθρωποι αμφισβητούσαν αν ήμουν κορίτσι. Θεωρούν ότι τα κορίτσια θα πρέπει να εστιάζουν αποκλειστικά σε ρούχα και μακιγιάζ – πιστεύουν ότι δεν έχουμε το μυαλό για να ασχοληθούμε και με ένα blog.

Εξακολουθώ να αντιμετωπίζω παρενόχληση. Μου έχει απαγορευτεί να συμμετέχω στη διοργάνωση μιας εκδήλωσης στη Σιγκαπούρη. Έχω περάσει αρκετό χρόνο στην απομόνωση και έχω επίσης απειληθεί με απέλαση. Τελικά, είμαι απλώς ένας περίεργος άνθρωπος που θέλει να ευαισθητοποιήσει.

Αναδημοσίευση: amnesty.gr