Με μια καθοριστική απόφαση, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έκρινε παράνομη τη λεγόμενη πολιτική «θετικής δράσης» για τη φυλετική συμπερίληψη, που εφάρμοζαν επί δεκαετίες Πανεπιστήμια, όπως αυτό του Χάρβαρντ και της Βόρειας Καρολίνα. Η θετική δράση [affirmative action] αποτελούσε μια εκτελεστική οδηγία, με βάση την οποία ορισμένα αμερικανικά Πανεπιστήμια αλλά και εργασιακοί χώροι συνεκτιμούσαν τη φυλετική προέλευση των υποψηφίων ως παράγοντα αποδοχής τους, ενισχύοντας έτσι τη συμπερίληψη ανθρώπων από μειονοτικές φυλετικές ομάδες.
Η κατάργηση των πολιτικών θετικής δράσης στα αμερικανικά Πανεπιστήμια έχει θεωρηθεί από πολλούς ένα ιστορικό πλήγμα στις απόπειρες προστασίας των μειονοτήτων όχι μόνο στα ανώτατα ιδρύματα, αλλά εν γένει στον εκπαιδευτικό και εργασιακό χώρο.
Ένα από τα επιχειρήματα που διατύπωναν οι αγωγές εναντίον της θετικής δράσης, τις οποίες κατέθεσε η οργάνωση Students for Fair Admissions, ήταν ότι η θετική δράση παράγει «αντίστροφο ρατσισμό», ευνοώντας δυσανάλογα τους μαύρους και ισπανόφωνους υποψηφίους, υπονομεύοντας τους ασιατικής καταγωγής. O συγγραφέας Solomon Jones εξηγεί στο άρθρο που ακολουθεί γιατί η κατάργηση της θετικής δράσης δεν συνεπάγεται φυλετική ουδετερότητα, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, αλλά διατήρηση των φυλετικών προνομίων.
Του Solomon Jones
Μετάφραση-εισαγωγή: Συντακτική ομάδα pass-world.gr
Την ώρα που το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ απέρριψε στις 29 Ιουνίου τη χρήση της φυλής ως παράγοντα στη διαδικασία εισαγωγής σε κολέγια έδωσε ένα θανατηφόρο χτύπημα σε μια πρακτική που είναι ευρέως γνωστή ως θετική δράση.
Πολλοί Αμερικανοί θα πιστέψουν ότι διορθώθηκε ένα μεγάλο ηθικό λάθος. Θα πείσουν τον εαυτό τους ότι οι μαύροι φοιτητές αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από κάποιο ειδικό προνόμιο.
Και καθώς οι ακτιβιστές της Δεξιάς καταγράφουν άλλη μια νίκη στον πόλεμό τους ενάντια στη φυλετική δικαιοσύνη, η θέση της θετικής δράσης στο νεκροταφείο της αμερικανικής ιστορίας σημάνθηκε βιαστικά με μια ταφόπλακα που καλύπτει τα έτη 1961 έως 2023.
Η θετική δράση εγκαθιδρύθηκε υπό την κυβέρνηση Τζον Κένεντι με εκτελεστικό διάταγμα που έδινε εντολή στους κυβερνητικούς αξιωματούχους να “αναλάβουν θετική δράση για να διασφαλίσουν ότι οι υποψήφιοι προσλαμβάνονται και οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται κατά τη διάρκεια της απασχόλησής τους, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη η φυλή, το θρήσκευμα, το χρώμα ή η εθνική τους καταγωγή“.
Η πρακτική αυτή είχε ως στόχο να δώσει ίσες ευκαιρίες στους μαύρους Αμερικανούς και άλλους έγχρωμους. Αλλά το 1965, η κυβέρνηση Λίντον Τζόνσον εξέδωσε εκτελεστικό διάταγμα με το οποίο πρόσθεσε το φύλο στον κατάλογο των προστατευόμενων κατηγοριών. Έκτοτε, οι λευκές γυναίκες έχουν γίνει οι κύριοι δικαιούχοι των προγραμμάτων θετικής δράσης, αλλά το γεγονός αυτό συχνά αποκρύπτεται επειδή ο αγώνας κατά της θετικής δράσης επικεντρώνεται στη φυλή και όχι το φύλο. Για να είμαστε ειλικρινείς, οι ακτιβιστές της Δεξιάς δεν αγωνίζονται για την κατάργηση των φυλετικών προνομίων. Αγωνίζονται για τη διατήρησή τους.
Οι φυλετικές προτιμήσεις αποτελούν το θεμέλιο λίθο σχεδόν κάθε αμερικανικού θεσμού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι εκκλησίες είναι διαχωρισμένες, σε ευθεία αντίθεση με τις Γραφές που μιλούν για ενότητα στην πίστη.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι γειτονιές των μαύρων χαρακτηρίστηκαν κόκκινες, σηματοδοτώντας τα μέρη όπου οι τράπεζες αρνούνταν να δώσουν δάνεια.
Αυτός είναι ο λόγος που ακόμη και τώρα, όπου ο χαρακτηρισμός των περιοχών ως κόκκινων περιοχών είναι παράνομος, οι εκτιμήσεις των σπιτιών των μαύρων είναι συνήθως υποτιμημένες, και όταν οι μαύροι θέλουν τα σπίτια τους να εκτιμηθούν δίκαια, αναγκάζονται να αφαιρέσουν όλα τα σημάδια που δείχνουν ότι μια μαύρη οικογένεια έζησε εκεί.
Η φυλετική προτίμηση εκδηλώνεται μέσω θεσμικών πολιτικών και της έλλειψης πρόσβασης σε ποιοτική υγειονομική περίθαλψη, γεγονός που οδηγεί σε υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας για τις μαύρες μητέρες, δυσανάλογα υψηλά ποσοστά εγκεφαλικών επεισοδίων και καρδιακών προσβολών για τους μαύρους άνδρες και σε μικρότερη διάρκεια ζωής από τους λευκούς συμπολίτες μας.
Βγάζουμε λιγότερα χρήματα για την ίδια εργασία με τους λευκούς και μας αρνούνται στεγαστικά δάνεια σε ποσοστό 80% υψηλότερο από τους λευκούς συμπολίτες μας.
Αλλά η γενεαλογική φύση της φυλετικής προτίμησης εδραιώνεται στην αμερικανική κουλτούρα μέσω της εκπαίδευσης. Από την υποχρηματοδότηση των σχολείων στις κοινότητες των μαύρων, την παραμονή τοξικών υλικών στα σχολικά κτίρια των μαύρων, μέχρι τη δυσανάλογη άρνηση εισαγωγής μαύρων υποψηφίων με προσόντα σε κολέγια, η Αμερική έχει χρησιμοποιήσει την εκπαίδευση για να διατηρήσει και να διαιωνίσει την ανισότητα.
Γι’ αυτό ήταν τόσο σημαντικό για τους ακτιβιστές της Δεξιάς να καταργήσουν κάθε προσπάθεια διόρθωσης των φυλετικών ανισοτήτων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η διατήρηση της θετικής δράσης θα έδινε τουλάχιστον σε ορισμένους Αφροαμερικανούς την ευκαιρία να ανταγωνιστούν με ισότιμους όρους. Αυτός δεν ήταν ποτέ ο αμερικανικός τρόπος.
Στον απόηχο μιας απόφασης που απαγορεύει στα κολέγια και τα πανεπιστήμια να αντιμετωπίσουν τις πολύ πραγματικές αδικίες που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν οι μαύροι στην Αμερική, οι Αφροαμερικανοί πρέπει να κοιτάξουν το μέλλον μαθαίνοντας από το παρελθόν. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι σε μια χώρα που έχει σχεδιάσει τα συστήματά της εις βάρος μας, ο αγώνας για ελευθερία και ισότητα δεν τελειώνει ποτέ.
Παρακολουθήσαμε τον νόμο για τα δικαιώματα ψήφου, ο οποίος ψηφίστηκε το 1965, να ακυρώνεται από το Ανώτατο Δικαστήριο το 2013, αφαιρώντας έτσι τις ομοσπονδιακές προστασίες που ωφελούσαν τους μαύρους ψηφοφόρους. Τώρα βλέπουμε την επίθεση στη θετική δράση, η οποία ξεκίνησε το 1961, να φτάνει στο αναπόφευκτο τέλος της.
Το μάθημα εδώ είναι σαφές: Αυτοί που επιδιώκουν να αποτρέψουν τη φυλετική ισότητα θα εργαστούν υπομονετικά για δεκαετίες, θέτοντας τις προϋποθέσεις για να εξασφαλίσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Θα εκλέξουν Προέδρους, θα χτίσουν πλειοψηφίες στη Γερουσία, θα αλλάξουν τους κανόνες για την επικύρωση του Ανώτατου Δικαστηρίου, θα πλουτίσουν ακόμη και τους νομικούς της προτίμησής τους με αδήλωτα δώρα.
Ως εκ τούτου, οι Αφροαμερικανοί πρέπει να διαφυλάττουν με ζήλο κάθε νίκη με την ίδια επαγρύπνηση όπως και εκείνοι που αγωνίζονται για την ανατροπή τους. Πρέπει να αναζητήσουμε συμμάχους που θα αγωνιστούν στο πλευρό μας. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι νίκες μας δεν είναι ποτέ το τέλος. Συχνότερα, είναι μόνο η αρχή.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Philadelphia Inquirer.
Για τον συγγραφέα
Ο Solomon Jones είναι συγγραφέας του βιβλίου “Ten Lives Ten Demands: Life and Death Stories and a Black Activistʼs Blueprint for Racial Justice”.
Διαβάστε επίσης:
Στο στόχαστρο του νεοσυντηρητισμού η φυλετική συμπερίληψη στα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ
Tι είναι η «κουλτούρα της αφύπνισης»;
Όταν τα Πανεπιστήμια αναγνωρίζουν την αποικιοκρατική τους ιστορία
