Ίσως και να είναι ενοχλητικό –αν δεν είναι ανησυχητικό– όταν μας ζητείται η άδεια οδήγησης στον δρόμο. Και ίσως καταντά βαρετό όταν πρέπει να επιδείξουμε για άλλη μια φορά την ταυτότητα στην τράπεζα. Για τους περισσότερους από εμάς, ωστόσο, είναι δεδομένο πως αυτή η μικρή κίνηση θα είναι διαδικαστική, ανώδυνη, δε θα προκαλέσει κάποιο βλέμμα καχυποψίας, έκφραση αποδοκιμασίας, διάθεση εχθρική ή, ακόμα χειρότερα, βίαιη αντίδραση.
Της Κατερίνας Αγριμανάκη
Αντιθέτως, για τους περισσότερους διεμφυλικούς (transgender), τέτοιου είδους συνέπειες μιας απλής διαδικαστικής κίνησης αποτελούν θλιβερή «κανονικότητα». Και στην Αμερική του Τραμπ, πολλοί φοβούνται πως τη λέξη «θλιβερή» σύντομα θα αντικαταστήσει η λέξη «επικίνδυνη».
Στις 21 Ιανουαρίου του 2015, ο Μπαράκ Ομπάμα έσπαγε ένα ταμπού αιώνων μέσα στην αίθουσα του Κογκρέσου. Εκεί όπου για πρώτη φορά ακουγόταν η λέξη «διεμφυλικός». «Υπερασπιζόμαστε την ελευθερία του λόγου, προστατεύουμε τους πολιτικούς κρατουμένους, καταδικάζουμε τις διώξεις των γυναικών, των θρησκευτικών μειονοτήτων και των ανθρώπων που είναι λεσβίες, γκέι, αμφιφυλόφιλοι και διεμφυλικοί», είπε, μεταξύ άλλων ο τέως πρόεδρος και η λέξη ήχησε πιο δυνατά από τις υπόλοιπες 6000 της ομιλίας του.
Την ίδια αυτή λέξη που τους χαρακτηρίζει, απεύχονται να ακούσουν από τα χείλη του νέου προέδρου τους οι ίδιοι οι διεμφυλικοί, καθώς κάτι τέτοιο δύσκολα θα πίστευε κανείς πως θα ήταν για καλό.
Παρότι ο Λευκός Οίκος έσπευσε να διαβεβαιώσει με ανακοίνωσή του πως θα σεβαστεί τον νόμο Ομπάμα του 2014 περί προστασίας των ΛΟΑΤ –ο οποίος περιείχε νέες διατάξεις κατά των διακρίσεων που αφορούν τη σεξουαλική ταυτότητα και τον προσδιορισμό φύλου– οι περισσότεροι από την κοινότητα των ΛΟΑΤ, νομικοί φορείς και μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων θεωρούν τη διοίκηση Τραμπ από «μη φιλική» έως εξόχως επικίνδυνη για τα μετά κόπων και βασάνων κεκτημένα δικαιώματά τους.
Ο φόβος αυτός έχει προκαλέσει πανεθνική «φούρια» για την έκδοση επίσημων εγγράφων που να πιστοποιούν το φύλο. Ειδικές online υπηρεσίες, κλινικές, δικηγορικά γραφεία και οργανώσεις προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων βοηθούν όπως μπορούν για την επίσπευση των απαραίτητων διαδικασιών.
Όμως, δεν είναι παντού και για όλους εύκολο….
Η αναγραφή στην ταυτότητα διαφορετικού φύλου από εκείνο του πιστοποιητικού γέννησης προϋποθέτει βεβαίωση γιατρού σε κάποιες πολιτείες, πιστοποιητικό από παρόχους υγείας σε άλλες, απόφαση δικαστηρίου σε μία (Τέξας), επέμβαση αλλαγής φύλου σε οκτώ πολιτείες (μεταξύ των οποίων Λουιζιάνα, Αλαμπάμα, Τενεσί και Βόρεια Καρολίνα) και –ακόμη χειρότερα– συνδυασμό των δύο τελευταίων σε άλλες τρεις πολιτείες (Αϊόβα, Μοντάνα και Νότια Καρολίνα). Σε Αρκάνσας, Μισισιπή, Βόρεια και Νότια Ντακότα είναι είτε ασαφές είτε ανύπαρκτο το πλαίσιο για το συγκεκριμένο ζήτημα.
Όσοι έχουν την επιλογή, καταφεύγουν στη λύση έκδοσης διαβατηρίου, καθώς σε αυτήν την περίπτωση δεν απαιτείται επέμβαση αλλαγής φύλου.
Όπως και να έχει, δύσκολο ή λιγότερο δύσκολο, σε μία χώρα όπου οι διακρίσεις κατά μειονοτήτων υποκινούνται συγκεκαλυμμένα ή απροκάλυπτα από την ίδια την κυβέρνηση, η ύπαρξη ανανεωμένων, νόμιμων εγγράφων είναι μονόδρομος.
Όπως εύγλωττα συνοψίζει η Μίκι Μπράφορντ, μια αφροαμερικανή διεμφυλική, «η μεγαλύτερη επιθυμία μου είναι αφενός να ενσωματωθώ πλήρως στην κοινωνία, αφετέρου απλώς να μην πεθάνω νέα. Είμαι 26 και κάθε μέρα αγωνίζομαι για να καταφέρω να φτάσω τα 35, ηλικία που αποτελεί τον μέσο όρο ζωής μιας αφροαμερικανής διεμφυλικής στον αμερικανικό Νότο».
Η Κατερίνα Αγριμανάκη είναι δημοσιογράφος.
