Οι τελευταίες 10 μέρες στην Κύπρο υπήρξαν έντονα πολωμένες μετά την πρωτοφανή βαρβαρότητα που επιστράτευσε η αστυνομία για να καταστείλει την πρώτη πορεία του κινήματος ενάντια στον κρατικό αυταρχισμό και την διαφθορά, «Ως Δαμέ!», στις 13 Φλεβάρη.
Του Χρίστου Ανδρέου
Το αδικαιολόγητο και ανελέητο ξύλο αστυνομικών εναντίον μερικών εκατοντάδων ειρηνικών διαδηλωτών στις 13 Φλεβάρη, επειδή ζητούσαν μεταξύ άλλων ακύρωση του αντισυνταγματικού διατάγματος απαγόρευσης συναθροίσεων, η χρήση δακρυγόνων, ροπάλων και άρματος με κανόνι νερού, ήταν εικόνες πρωτοφανείς στη χώρα. Κι όμως, το αρχικό σοκ και τη σχεδόν καθολική καταδίκη από κόμματα και ΜΜΕ ακολούθησαν οι εξωφρενικοί ισχυρισμοί της αστυνομικής ηγεσίας περί ταραχοποιών στοιχείων (ο εκπρόσωπος Τύπου της δύναμης ισχυρίστηκε πως η ειρηνική διαμαρτυρία είχε εξελιχθεί σε «οχλαγωγία», ενώ διέρρευσαν στα ΜΜΕ φωτογραφίες της 25χρονης Αναστασίας -που κτυπήθηκε από τον ‘Αίαντα’ με ευθεία βολή και χρειάστηκε χειρουργική επέμβαση για να σώσει το μάτι της- να «προκαλεί» υψώνοντας το μεσαίο δάκτυλο στους αστυνομικούς).
Σε αυτές προστέθηκε ένα κλίμα φόβου με προκαταβολικές δηλώσεις ότι δήθεν μπάχαλοι θα παρεισφρήσουν στην πορεία της 20ης Φλεβάρη και θα προκαλέσουν επεισόδια, αλλά και επικοινωνιακός πόλεμος από ορισμένους δημοσιογράφους και ΜΜΕ, που μετά το πρώτο σοκ της αστυνομικής βαρβαρότητας, άρχισαν να ψάχνουν άλλοθι για τους αστυνομικούς ή/και κρατούσαν ίσες αποστάσεις μεταξύ διαδηλωτών και δυνάμεων καταστολής, επιστρατεύοντας μια σιχαμένη ψευδεπίφαση σοβαροφάνειας. Σε αυτά τα πλαίσια τοποθετούσαν στο ένα άκρο τους εκφασισμένους φρουρούς της διεφθαρμένης κυβέρνησης και στην άλλη τους «ακραίους», «θαυμαστές του Κουφοντίνα» που τολμούν να αμφισβητούν τον καπιταλισμό (!).
Όπως έγραψαν όμως οι συνδιοργανώτριες συλλογικότητες στις δημόσιες τοποθετήσεις τους πριν τη δεύτερη πορεία, η μαζική και ειρηνική παρουσία τους στον δρόμο υπήρξε η καλύτερη απάντηση και συνεισφέρει στην απενοχοποίηση της Αριστεράς στην Κύπρο.
Και ευτυχώς υπήρχαν και εκείνοι οι δημοσιογράφοι οι οποίοι τίμησαν το λειτούργημά τους, ανέδειξαν την αστυνομική βαρβαρότητα κι έδωσαν χρόνο στις συνδιοργανώτριες ομάδες να πουν την αλήθεια τους και να μιλήσουν για τον όμορφο αγώνα τους.
Διότι ο αντιφασισμός δεν είναι το άλλο άκρο του φασισμού. Και η επαναπροσέγγιση με την τουρκοκυπριακή κοινότητα δεν είναι προδοσία. Και η εναντίωση στην καπιταλιστική λαίλαπα δεν σημαίνει υποστήριξη σε αποτυχημένα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Και διότι ναι, η διαφθορά είναι έμφυτη σε αυτό ακριβώς το σύστημα και για να ξεριζωθεί χρειάζεται βαθιές τομές και κράτη που να διασφαλίζουν υγεία, παιδεία και πρόνοια για τους πολίτες τους και όχι μόνο. Κάτι που ζητούσαν οι διαδηλωτές που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του συντονιστικού «Ως Δαμέ!».
Η 20ή Φλεβάρη 2021 γράφεται στην σύγχρονη κυπριακή ιστορία ως η μεγαλύτερη κινητοποίηση πολιτικής ανυπακοής. Ήταν επίσης μια ένδειξη ότι οι Κύπριοι δεν χρειάζονται πλέον παραδοσιακά κόμματα ή καθεστωτικά ΜΜΕ για να κινητοποιηθούν. Και πως τούτη η κοινωνία, που τόσο υποτιμούμε αρκετά συχνά, ρε διάολε ωριμάζει. Και δεν χρειάζεται κανένα κόμμα και κανένα μιντιακό συγκρότημα για να βγει να διεκδικήσει τα αυτονόητα.
Το στοίχημα που έχουν μπροστά τους οι συνδιοργανώτριες συλλογικότητες, κυρίως από τον χώρο της εξωθεσμικής Αριστεράς, της αντεξουσίας, του αντιφασισμού και της ριζοσπαστικής οικολογίας, είναι τεράστιο.
Η 20ή Φλεβάρη κατάφερε να βγάλει στον δρόμο πέραν των 10.000 ανθρώπων, οι οποίοι σεβάστηκαν πλήρως το ιδεολογικό πλαίσιο, το οποίο όπως τόνισαν επανηλειμμένα οι συνδιοργανώτριες συλλογικότητες ήταν αντιφασιστικό και ταξικό.
Προφανώς δεν συμφωνούσαν όλοι οι διαδηλωτές με αυτό το πλαίσιο. Αυτό όμως πιστώνει ακόμα περισσότερο τις συνδιοργανώτριες ομάδες, που κατάφεραν να κινητοποιήσουν διαδηλωτές που μπορεί να μην συμφωνούσαν πλήρως μαζί τους. Και βαραίνει σαφώς την κυβέρνηση Αναστασιάδη, η οποία -όπως έδειξε και η πιο πρόσφατη δημοσκόπηση που δημοσίευσε η Καθημερινή Κύπρου- παραπαίει σε όλους τους τομείς.
Το γεγονός ότι η μαζική πορεία της 20ής Φλεβάρη εξελίχτηκε σε ντε φάκτο συλλαλητήριο υπέρ της παραίτησης της κυβέρνησης, δείχνει πόσο ζόρικα είναι τα πράγματα για τον Νίκο Αναστασιάδη και τον ΔΗΣΥ.
Το στοίχημα που έχουν λοιπόν μπροστά τους οι συνδιοργανώτριες ομάδες της πορείας «Ως Δαμέ», είναι να εκμεταλλευτούν αυτή την τεράστια δυναμική που έχουν δημιουργήσει, κρατώντας στην ατζέντα τα τόσο καίρια και ζωτικά αιτήματά τους, που αφορούν επενδύσεις στη δημόσια υγεία και παιδεία, στήριξη στις ευάλωτες ομάδες της κοινωνίας περιλαμβανομένων αυτών με μεταναστευτικό και προσφυγικό υπόβαθρο, τερματισμό της εκμετάλλευσης της φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς και διακοπή της πορείας προς την οριστική διχοτόμηση της Κύπρου.
