Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα έσπασε τη συναίνεση για την απομόνωση της ακροδεξιάς υποστηρίζοντας τον πολιτικό συνασπισμό της Ιταλίας που έχει ξεκάθαρα φασιστικά χαρακτηριστικά.
Συντακτική ομάδα pass-world.gr
Οι εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου στην Ιταλία απειλούν να φέρουν ανησυχητικές εξελίξεις. Ο Μάνφρεντ Βέμπερ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), βρέθηκε στη Ρώμη, την Τρίτη 30 Αυγούστου, για να συναντηθεί με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και τον Αντόνιο Ταγιάνι, ιδρυτή και επικεφαλής της Forza Italia αντίστοιχα.
Η επίσκεψή του αποσκοπούσε στη στήριξη του ιταλικού αδελφού κόμματος, ενός κόμματος σε αποσύνθεση και τώρα εταίρου μειοψηφίας στον δεξιό και ακροδεξιό συνασπισμό που φιλοδοξεί να κυβερνήσει τη χώρα.
Η Forza Italia έχει ενώσει τις δυνάμεις της με την Τζόρτζια Μελόνι (Αδελφοί της Ιταλίας, ECR) και τη Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι (ομάδα ID στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο), σε έναν συνασπισμό που έχει εγείρει ερωτήματα σχετικά με τα φιλοευρωπαϊκά διαπιστευτήριά του.
Η συνάντηση κατέληξε στην απροκάλυπτη νομιμοποίηση του συνασπισμού από το ΕΛΚ.
Ο Βέμπερ απέφυγε να αναφερθεί στην πολιτική φύση των εταίρων της Forza Italia, ενώ διαβεβαίωσε πως το πρόγραμμα του συνασπισμού που διάβασε εγγυάται την προσήλωση στις ευρωπαϊκές και ατλαντικές αξίες.
Η ωραιοποίηση των εταίρων της Forza Italia λειτούργησε μέσω της παράλειψης.
Ο Βέμπερ δεν έκανε καμία αναφορά στις εντάσεις που υπήρξαν με τις Βρυξέλλες κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης που σχημάτισαν η Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι και το Κίνημα 5 Αστέρων το 2018, στο κλείσιμο των ιταλικών λιμανιών σε σκάφη φορτωμένα με μετανάστες και πρόσφυγες που μόλις είχαν διασωθεί από ναυάγιο στη Μεσόγειο, στις προκλήσεις σχετικά με το έλλειμμα ή στα αντιευρωπαϊκά συνθήματα του Σαλβίνι και στις θέσεις του υπέρ του Πούτιν.
Ο πρόεδρος του ΕΛΚ παρέλειψε, επίσης, να αναφερθεί στο γεγονός ότι οι Αδελφοί της Ιταλίας αμφισβητούν τα δικαιώματα των γυναικών σε σχέση με τις αμβλώσεις και είναι ανοιχτά εχθρικοί προς τη συλλογικότητα LGTBI.
Το ΕΛΚ σπάει κατ’αυτόν τον τρόπο την ευρωπαϊκή συμφωνία σχετικά με την απομόνωση της ακροδεξιάς, την οποία τόσο ξεκάθαρα ασκούσε επί χρόνια η Άνγκελα Μέρκελ απέναντι στον ακροδεξιό σχηματισμό Εναλλακτική για τη Γερμανία (εταίρος του Σαλβίνι στις Βρυξέλλες).
Μπορεί η Τζόρτζια Μελόνι να επιχειρεί όψιμα να απομακρυνθεί από τις φασιστικές καταβολές της πολιτικής της διαδρομής, στέλνοντας διαρκώς μηνύματα υπέρ της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και υπομνήματα στα μέλη του κόμματος για να αποφεύγουν τον φασιστικό χαιρετισμό και τις ακραίες δηλώσεις, ωστόσο το κόμμα του οποίου ηγείται και το οποίο ίδρυσε η ίδια το 2012 έχει ένα νέο-φασιστικό χαρακτήρα.
Αντιστοίχως, η συμμαχία με τη Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι είναι εξίσου ανησυχητική, καθώς οι στενές του σχέσεις με την Μαρίν Λεπέν, την Εναλλακτική για τη Γερμανία (ανήκουν στην ίδια ευρωπαϊκή ομάδα) ή το πολωνικό PiS είναι γνωστές.
Η ομαλοποίηση αυτού του πολιτικού φάσματος στην Ιταλία θα μπορούσε να αποδειχθεί κρίσιμη στις εκλογές. Η χώρα ποτέ δεν θεώρησε πως οφείλει να δημιουργήσει ένα κοινό μέτωπο εναντίον των νεοφασιστικών σχηματισμών, ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τους έχουν αποδεχθεί ως μέρος της κανονικότητας του κοινοβουλευτικού τόξου.
Αρκετοί από αυτούς τους νεοφασιστικούς σχηματισμούς κυβερνούν, άλλωστε, στις περισσότερες περιοχές της χώρας εδώ και δεκαετίες.
Το φαινόμενο, επομένως, έχει βαθιές ρίζες. Εμπνευστής αυτής της διαδικασίας υπήρξε από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Για να αντιμετωπίσει σε εκείνη την συγκυρία την Αριστερά, έφερε την τότε Λέγκα του Βορρά (ένα ομοσπονδιακό και περιφερειακό κόμμα) και την Εθνική Συμμαχία (το σπέρμα των σημερινών Αδελφών της Ιταλίας) στο πολιτικό τεχνούργημα που βάφτισε Λαό της Ελευθερίας. Η Μελόνι έγινε τότε Υπουργός για τις Νεανικές Πολιτικές σε μια περίοδο που η ανεργία των νέων στην Ιταλία εκτοξεύτηκε, ενώ η Λέγκα ξεκίνησε τον ριζικό της μετασχηματισμό μέσα από τα θεσμικά όργανα.
Ο Μπερλουσκόνι θεωρούσε πάντοτε και τα δύο κόμματα ως λαϊκούς βοηθούς που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά του.
Εντούτοις σήμερα, η Λέγκα και οι Αδελφοί της Ιταλίας έχουν μετατρέψει το κόμμα του σε περιθωριακό, το οποίο παλεύει να επιβιώσει προσφέροντας ως αντάλλαγμα ευρωπαϊκή νομιμότητα.
Διαβάστε περισσότερα στην El País και στο Público
Διαβάστε επίσης:
Πώς η κλιματική αλλαγή τροφοδοτεί την άνοδο της ισπανικής Aκροδεξιάς
Η αντί-μεναστευτική βαναυσότητα του Σαλβίνι ενώπιον της ιταλικής δικαιοσύνης
Ρουθ Γουόντακ: Για την κανονικοποίηση της προσβλητικότητας στην ακροδεξιά ρητορική
